Vikan - 05.08.1965, Blaðsíða 6

Zanussi heimilistækin eru
árangur af löngu samstarfi og
rannsóknum tæknifræðinga og
skipulagsfræðinga á þörfum
heimila og núsmæðra, ásamt
áralangri reynslu á fjölmörgum
sviðum tækninnar.
Hin sívaxandi sala á Zanussi
heimilistækjum hér á landi
sýnir að það er óhætt að treysta
hinum þroskaða smekk og
gæðamati íslenzkra húsmæðra.
SPARIFÖT EÐA VINNUGALLI.
Póstur sæll!
Um daginn skrifaði einhver
fávís heiðursmaður í blaðið og
reynir að gera lítið úr kaupstaða-
unglingunum, þegar þeir fara á
sveitaböll. Skyldi þessi maður
nokkurn tíma hafa komið á
sveitaball? Ég held, að hann ætti
að athuga, hvað hann er að fara,
áður en hann fer að kasta skít
að öðrum. Hann talar um, að
við kaupstaðaunglingarnir kom-
um í vinnufötum á þessa dans-
leiki. Það er alveg satt, við ger-
um það. En þegar menn fara í
ferðalög, fara þeir vanalega ekki
í sitt bezta stáss, heldur taka
fram klæðnað, sem þægilegt er
að ferðast í og þessi heiðursmað-
ur segir, að flokkist undir vinnu-
föt. Ætli hann sé alltaf klæddur í
kjól og hvítt, þegar hann bregð-
ur sér úr bænum? Svo segir hann,
að prúðbúnir sveitaunglingar
hafi ekki frið fyrir okkur. Þetta
er alger markleysa og þvætting-
ur. Hann ætti bara að sjá, hvem-
ig sveitavargurinn hagar sér
þarna. Þeir koma þarna oft lykt-
andi af fjósalykt og eru yfirleitt
fyrstu menn að stofna til slags-
mála. Án þess að ég sé að segja,
að við úr kaupstöðunum séum
einhverjir englar, erum við það
þó í samanburði við marga
sveitamennina. Annars vildi ég
skora á þennan mann að kynna
sér málin eitthvað betur áður en
hann byrjar á nýjan leik að skrifa
um þau.
Kaupstaðarunglingur.
Hér mun vera átt við þáttinn
„í fullri alvöru“, nánar tiltekið
grein, sem hét: „Skríllinn hefur
völdin“, en þar var skoðun blaðs-
ins túlkuð og raunar engu við
það að bæta. Bréfritari segir, að
menn fari venjulega ekki í sínu
bezta stássi í ferðalög. Rétt er
það. En það má minna á, að hinn
gullni meðalvegur er ennþá til.
Það er hægt að koma þokkalega
klæddur, þó maður sé ekki í
sparifötunum, eða getur það
verið, að unglingar almennt eigi
aðeins til spariföt og nankins-
vinnuföt og ekkert þar á milli.
Það, að maður sé á ferðalagi, af-
sakar ekki neitt. Vinnuklætt fólk
fær ekki inngöngu á sæmilega
skemmtistaði í Reykjavík, sama
þótt það segist vera á ferðalagi.
Alveg sömu reglur ættu að gilda
í félagsheimilunum.
ER ÞETTA FORSVARANLEGT?
Kæra Vika.
Fyrir nokkru síðan fór dóttir
mín, sem býr í Kópavogi, inn í
Reykjavík, og var förinni heitið
í verzlun þar, sem stærir sig af
því að selja ódýrar vörur. Hún
hafði meðferðis buxur af manni
sínum, (keyptar í sömu verzlun)
og var ætlunin að fá sams konar
buxur í verzluninni. Afgreiðslu-
stúlkan tók mál af buxunum,
fann síðan réttu stærðina og
pakkaði henni inn. Dóttir mín
tók sínar gömlu buxur, lét þær
ofan á sinn plastpoka og stakk
síðan báðum pökkunum niður í
tösku. Síðan borgaði hún og gekk
út. Á leiðinni út sá hún kunn-
ingjafólk sitt og heilsaði því. En
í sömu andrá víkur sér að henni
maður og biður hana um að koma
með sér upp á skrifstofu. Hún
gerir það, og þegar upp er kom-
ið, biður hann um að fá að sjá
töskuna. Síðan opnar hann hana
og dregur báða pakkana upp úr
henni, tekur utan af þeim og
spyr, hvort hún hafi ekki ætlað
að borga þær, sem í plastpokan-
um voru. Hún sagði eins og satt
var, að hún hefði keypt þessar
buxur hér fyrir ári síðan og þætti
fullmikið að eiga nú að fara að
borga fyrir þær aftur. Hann fór
að skoða þær betur og sá, að þær
voru bæði slitnar og óhreinar.
Þá lét hann hana hafa þær aftur
með þeim ummælum, að það
væri nú ekki svo gott að gera við
þessu, fólk væri alltaf að stela
úr búðinni og það þyrfti að hafa
vakandi auga með því. Ekki datt
honum-í hug að biðjast afsökun-
ar. Dóttir mín er allsendis óvön
svona trakteringum og tók þetta
mjög nærri sér, svo að hún kom
ekki upp orði meira, heldur hrað-
aði sér út, áður en hún beygði
út af. Á leiðini út sá hún, að
kunningjafólk hennar horfði á
hana, og flýtti sér út án þess að
líta til hægri eða vinstri. Ég sagði,
þegar hún hafði sagt mér þessa
sögu, að þótt gott væri að geta
verzlað ódýrt, væri það þó betra
að geta haldið mannorði sínu
óskertu.
Nú langar mig til að spyrja: