Vikan - 05.08.1965, Blaðsíða 12

Wl. 15,30: Kem heim af skrifstofunni þreytt og köld.
Götuljósið fyrir framan græna húsið okkar var
alltaf að verða daufara og daufara, og
slokknaði að lokum með rauðum bjarma.
Svo varð kolamyrkur í allri götunni. Ég veit
að það er heimskulegt af mér að vera svona
óróleg, en klukkan er orðin tvö og Danny
ætlaði að vera kominn heim klukkan hólf ellefu. í
þrjó tíma er ég búin að sitja í glugganum, í morgun-
sloppnum einum.
í hvert skipti sem bíll ekur um götuna verð ég
ónægð, að minnsta kosti létti mér. En svo þegar bíll-
inn ekur ófram, verð ég jafn óróleg og tek upp nýjan
bréfvasaklút. Ég er langt komin með heilan kassa af
bréfvasaklútum og þeir liggja eins og hróviði um alla
stofuna.
Allan morguninn sat ég ó skrifstofunni, andaði gegn-
um munninn og saug hólstöflur. Svo ókvað ég að fara
snemma heim, til að láta Danny dekra við mig, færa
mér heitt te og asprin, annan hvorn klukkutíma.
En Danny var ekki heima. Þegar ég gekk upp stig-
ann, upp í kvistíbúðina okkar, rakst ég á par sem
var að flytja inn á aðra hæð. Þau fóru ekki inn í íbúð-
ina sína og ég komst ekki fram hjá þeim, því að
gangurinn var svo þröngur. Þetta var reglulega óþægi-
legt. Loksins yppti ungi maðurinn öxlum, leit ( átt-
ina til mín og brosti. Svo lyfti hann stúlkunni upp og
bar hana inn í íbúðina. Ég sá þá að þetta voru nýgift
hjón, og hélt áfram upp stigann. Og þegar að ég
Smásaga eftir Merril Gerber
Kl. 03,00: Verð að hryngja í einhvern vina Dannys.
komst ég að því að Danny var ekki
heima, fór ég að gráta.
Hann var auðvitað í háskólan-
um. Það var þriðjudagur og þá voru
kvöldfyrirlestrar hjá prófessornum
hans og það þýddi að hann kom
ekki heim til að borða heldur. Ég
hefði alveg eins getað verið kyr á
skrifstofunni og haldið mig þar að
nefdropunum mínum.
Ég veit eiginlega ekki hvað það
var sem kom mér til að gráta. Auð-
vitað áttu bæði kvefið og fjarvera
Danny sinn þátt I því. En aðallega
held ég að það hafi verið nýgiftu
hjónin á neðri hæðinni. Eins og all-
ir hér í nágrenninu átti maðurinn
eftir nám við Harvard, en stúlkan
ætlaði auðvitað að vinna fyrir dag-
legu brauði þeirra. Það var ekki
víst að það yrði alltaf dans á rós-
um.
Unga konan var svo geðsleg. Hún
var í gulum ilskóm og síðbuxum
í sama lit, þótt það væri hávetur.
Hún var svo glöð og vongóð á svip-
inn.
En við áttum líklega ekki eftir
VIKAN 31. tbl.