Vikan - 24.03.1966, Blaðsíða 13

VIÐ HÖFUM STUNDUM
HEYRT GETIÐ UM EINA KONU
OG TVO KARLMENN, EN
KANNSKE EKKI Á ÞENNAN
HÁTT.
SMÁ8AGA
EFTIR
JOE JOHNSON
Þegar sumri tók að halla og litir
trjánna voru búnir að taka á sig gull-
inn haustblæ, var Martin farinn að
venjast því að heyra nafn frænda síns
æ oftar og hann varð að sætta sig við
það. En hann tók þetta ekki nærri sér,
því að Johnny gat ekki verið hættu-
legur keppinautur, og hann var ekki
hræddur um að hann gæti ekki látið
Donnu gleyma Johnny, þegar fram liðu
stundir.
Martin hafði þekkt margar stúlkur, en
Donna var engri lík. Hann hafði aldrei
verið með stúlku, sem ekki hirti um
tízkuna, þegar aðrar stúlkur voru með
stutt hár, þá var Donna samt með sítt
hár. Og hún eyddi örugglega ekki löngum
tíma í það að mála sig.
— Hvernig ætlarðu að greiða þér á
borgaraballinu? spurði hann eitt kvöld-
ið. — Borgaraballið er einhver mesti
viðburður ársins og þar hefi ég tæki-
færi til að hitta margt mikilsmetandi
fólk, sem ef til vill getur orðið góðir við-
skiptavinir mínir.
Hún sagði ósköp rólega: — Þú ert
mjög framgjarn, er það ekki?
— Og hvað um það, sagði hann. —
Þú verður mín dama á ballinu þann 25.
— Johnny bauð mér að vera hjá sér
vfir helgina.
Hann andvarpaði. — Þú veizt að
móðir þín tekur ekki í mál að þú heim-
sækir Johnny. Fáðu þér bara kjól til
að verða í á ballinu og festu tíma hjá
hárgreiðslukonunni, og gleymdu honum
þetta kvöld.
Þegar ballkvöldið kom, stóð hann í
skálaunm hjá frú Reed. Hann var mjög
glæsilegur í nýju kjólfötunum.
— Donna gleymir fljótlega þessu
Johnny fári, sagði frú Reed og leit í
áttina til stigans, en svo beindist at-
liygli hennar betur að stiganum.
Donna var á leiðinni niður, klædd
hvítum kjól í grískum stíl. Hann var
svo einfaldur að hann var allt að því
eins og búningur við kirkjulegar at-
hafnir. Hárið hékk laust, en gljáandi
niður yfir axlir hennar. Hún hafði enga
skartgripi og var lítið eða ekkert máluð.
Hún er stórfalleg, hugsaði hann hálf
undrandi.
Hann vissi að hún hafði klætt sig
þannig til að ergja hann, vegna þess að
henni fannst að hann og móðir hennar
hefðu gert með sér samsæri, til að eyði-
leggja áform hennar. En þetta kvöld
voru það margir sem sneru sér við til
að horfa á Donnu, sem var svo látlaust
klædd, en það fór henni svo vel og hún
var stórkostlega falleg.
Þegar Martin stöðvaði bílinn fyrir
utan heimili hennar, eftir ballið, lagði
hann handlegginn blíðlega um axlir
hennar og sagði:
— Ég var hreykinn af þér í kvöld
Donna.
En hún smeygði sér út úr bílnum og
sagði, stutt í spuna:
— Þakka þér fyrir kvöldið. Og hon-
um kom í hug hve lík hún var litlum
hræddum fugli.
Eftir þetta fann Donna alltaf upp
nýjar og nýjar afsakanir til þess að losna
við að fara út með honum, þótt hann
væri hárviss um að hún væri alltaf heima.
Ymist þurfti hún að þvo sér um hárið,
eða sauma kjól, stundum þurfti hún líka
að skrifa bréf og hann fór nærri um það
hver átti að fá það bréf.
Kvöld nokkurt kom hann heim til
hennar og hún mætti honum í andyr-
inu, með penna í liöndunum. Hann sagði
mjög ákveðinn:
— Þú getur lagt frá þér þennan
penna. Ég er búinn að panta borð
klukkan átta, og hann nefndi bezta
veitingahús bæjarins.
Donna hristi höfuðið. — Því miður,
Martin.
Þá missti hann þolinmæðina. — Hve
lengi heldurðu að þú getir fengið mig
til að dansa eftir þinn pípu, Donna?
— Þú hlýtur að vera búinn að finna
það að ég hefi enga löngun til að fara
út með þér.
Hann vissi að hann hefði ekki átt að
taka svona til orða, því hann sá hvern-
ig blóðið þaut upp í kinnarnar á henni.
Hann var því óvanur að sjá hana reið-
ast. Hann lagði hendurnar á axlir henn-
ar og sagði:
— Fyrirgefðu mér. En hversvegna
hatarðu mig svona?
Allt í einu rann henni reiðin og hún
hallaði sér skyndilega upp að honum
og fór að hágráta. Martin bráðnaði inn-
vortis og þrýsti henni blíðlega að sér.
Hann naut þess að finna þennan mjúka,
granna líkama svona nálægt sér.
— Eg hata þig ekki, sagði hún án
þess að lyfta höfðinu. — Þú veizt það.
En ég elska Johnny. Við getum ekki
haldið svona áfram, ekkert okkar.
Hann var orðinn rólegur og lyfti and-
liti hennar upp með hendinni. — Ég veit
það. Skilurðu ekki að það skynsamleg-
asta sem þú getur gert er að reyna að
gleyma Johnny. Það er ekkert líf fyrir
þig að grafa þig úti í sveit. Donna, ég
get skapað þér miklu betri lífsskilyrði
en Johhny.
Hún hristi höfuðið. — Þú elskar mig
ekki Martin, þótt þú haldir að þú gerir
það. Þú vilt bara fá konu til að setja
í fína húsið, sem þú ætlar einhvern-
tíma að byggja. Þú villt fá húsmóður,
sem getur tekið á móti gestum þínum.
Það er ekki líf sem ég óska mér. Mín
hjartans ósk er að eignast lítið hús út
í sveit, þar sem ég get liaft hænsni
og mörg húsdýr. Og svo langar mig til
Framhald á bls. 49.
VIKAN 12. tM.