Vikan - 24.03.1966, Blaðsíða 50

brúni fugl, sem hafði ætlað að
reyna vængina, en hafði svo
verið hnepptur í búrið aftur.
Hann óskaði þess af öllu hjarta
að hann gæti talað við hana,
talað við þau öll, en þetta var
málefni fjölskyldunnar og hann
gat ekkert að gert.
Hann sagði: — Það er bezt að
ég fari. En augnaráðið sem Donna
sendi honum var sem högg í
magann.
Um leið og hann lokaði hurð-
inni eftir sér heyrði hann að
hún sagði: — Ég ætlaði bara að
vera þar yfir helgina. Ég ætl-
aði að hringja til ykkar og segja
ykkur frá því. Röddin var ekki
reiðileg, aðeins mjög þreytuleg.
Martin svaf lítið þessa nótt.
Hann lá og horfði út í myrkrið
og alltaf fannst honum hann sjá
Donnu, þar sem hún stóð á tröpp-
unum, umkringd fólki, en samt
alein. Hún var svo blíð og mild,
en það var engin uppgjöf í aug-
unum, ekki heldur sorg, nema
ef ske kynni sorg yfir því að
hún væri neydd til að hryggja
þau., Martin vissi að á þessu
augnabliki hafði honum orðið
það ljóst að hann elskaði hana,
elskaði á óeigingjarnan hátt sem
hann hafði aldrei orðið var við
áður. Þessi óeigingjarna ást var
svo nýtt fyrirbrigði fyrir Martin
að hann fann að hann varð að
gera eitthvað og að það yrði
ekki auðhlaupið.
Morguninn eftir beið Martin
þangað til hann var viss um
að Donna væri farin til kirkju.
Þá settist hann upp í bílinn og
ók heim til Reeds hjónanna..
Svo ók hann heim til sín aftur,
og beið eftir að síminn hringdi.
Þegar komið var fram á mið-
vikudag var hann orðinn óró-
legur. Þegar síminn hringdi
loksins, flýtti hann sér svo að
símanum að hann stöðvaði hend-
ina á lofti til að Donna yrði
ekki vör við það hve ákafur
hann var.
— Ó, halló Donna! Hann von-
aði að það liti út eins og að hann
væri undrandi. — Hvað segirðu
gott?
— Ég bið þig að fyrirgefa
mér, sagði Donna. — Ég hélt að
þetta á laugardaginn hefði ver-
ið þér að kenna. En mamma er
búin að segja mér að þú hafir
ekki átt neinn þátt í því.
— Það var ekki með vilja að
ég komst í þetta. Ég hefði held-
ur aldrei sagt til þín. Þessutan
vissi ég ekkert um þetta, ég
skrifast ekki á við Johnny, það
veiztu.
— Það væri kannske bezt að
ég gerði það ekki heldur. Hann
heyrði á rödd hennar að hún var
mjög óhamingjusöm.
— Heyrðu, sagði Martin. — Ég
skal bæta þér síðustu helgina,
þótt það hafi ekki verið mér að
kenna að þú komst ekki til
Johnny. Þú átt skilið að fá ein-
hverja gleðistund. Næsta laugar-
dag býð ég þér í bíltúr. Nei ég
vil ekki heyra neinar afsakanir.
— Þakka þér fyrir, en ég er
hrædd um að ég geti ekki.
— Fyrirgefðu, ég verð að
hætta að tala við þig, það er
einhver að hringja. Sæki þig
klukkan tíu. Bless!
— Ef hún hringir aftur, sagði
Martin við móður sína, — segðu
henni þá að ég sé ekki heima.
Laugardagurinn kom, glitrandi
bjartur, einn þeirra daga sem
einstaka sinnum koma í byrjun
nóvember. Þetta var ákjósanleg-
ur dagur til ökuferðar út í sveit.
Klukkan tíu steig Donna, hálf
treg inn í bíl Martins. Þegar
hann settist bak við stýrið,
sagði hún: — Þú skalt ekki bú-
ast við því að ég verði skemmti-
legur ferðafélagi í dag.
Hann brosti og hún leit út-
undan sér á hann. — Þú skalt
ekki vera svona ánægjulegur á
svipinn, þótt þú hafir fengið
vilja þínum framgegnt í þetta
sinn. Eins og málum er háttað
núna, finnst mér þetta ekki mik-
ill sigur fyrir þig.
Meðan þau óku áfram, stein-
þegjandi, fór hann að hugsa um
þessi orð. Á einn hátt var þetta
sigur, sigur sem var honum mik-
ils virði.
Þegar hann hugsaði um þetta
nú, þennan dag í gamla bænum
uppi á ásnum, þar sem Johnny
bjó, þá var það kvöldið sem
hann mundi bezt eftir, kvöldið,
þegar þau óku til baka í mildu
haustmyrkrinu.
— Þú hefur verið einstaklega
góður við mig í dag, sagði Donna
blíðlega oð það var nýr við-
kvæmur hljómur í röddinni. —
Mér datt ekki í hug að þú gætir
verið svona góður og hjálplegur.
Rödd Martins var líka óvenju-
hlý. — Ef ég hefi breytzt, er
það ástin til þín, Donna, sem hef-
ur komið því til leiðar.
— Mér þykir það leiðinlegt
hve oft ég hef verið andstyggi-
leg í þinn garð.
— Vitleysa, svaraði hann á-
kveðinn.
— Það er ennþá eitt sem ég
hefi áhyggjur af, hélt hún á-
fram, eftir stundarkorn. — Það
er mamma. Við skiljum ekki
hvor aðra lengur.
Hann lagði hendina yfir öxl
hennar. — Hugsaðu ekki um það.
Við töluðum heilmikið saman á
sunnudaginn var, meðan þú
varst í kirkjunni. Sem betur fer
hefur henni alltaf verið frekar
vel við mig, og ég held að ég
hafi komið henni í skilning um
sambandið milli ykkar Johnny.
Hún sættir sig við það. Þú skalt
bara sjá til.
Allt í einu fann hann að hún
lagði handlegginn um hálsinn
á honum. — Ó, þú ert indæll!
sagði hún. — Við Johnny höfum
átt dásamlegan dag saman. Ég
vona að þér hafi ekki leiðzt allt
of mikið, allan þennan tíma.
Hún kyssti hann létt á kinn-
ina. Fyrsti kossinn þeirra, hugs-
aði hann. En hann var ekkert
bitur.
Hann var heldur ekkert bitur
í dag, þegar síðustu geislar sum-
arsólarinnar lýstu gegnum
kirkjugluggana. Hann myndi
alltaf minnast Donnu á slikum
dögum.
Nú var vígsluathöfnin byrjuð
og hann heyrði hátíðleg orð
prestsins, heyrði þessi fallegu
orð.
Þau stóðu við altarið. Donna
var lítill spörfugl núna, hún var
yndislegur, fagur svanur í hvíta
kjólnum sínum og Johnny var
ennþá feiminn, en mjög stoltur á
svip og innilega glaður.
Bak við hann stóð Martin,
svaramaðurinn, ánægður með
sinn litla sigur .... ★
Hundeltir...
Framhald af bls. 19.
reyndi að leiða mönnum fyrir sjón-
ir, að enda þótt Indíónar hefðu
aðra siði en hvítir menn, væru
þeir menn engu síður svo sem þeir
sjálfir, og bæri að hegða sér gagn-
vart þeim samkvæmt þvf, en ekki
eins og væru þeir veiðidýr, svo
sem tíðkast hafði frá því er Portú-
galar tóku landið um 1500.
Meðan Rondon lifði og hélt að-
stöðu sinni, tókst honum að hafa
taumhald á þessu, og miklu færri
glæpir voru framdir á Indíánum
en áður var, og þeir fengu að
halda lífi. Rondon tókst að koma
því til leiðar að Indíánum var út-
hlutað landsvæðum, og taldir eiga
þar yfirráðarétt.
[ janúar 1958 dó Rondon mar-
skálkur og samtímis dó félagið: —
Herþjónusta til verndar Indíánum
— hún dó reyndar ekki í orði
kveðnu, heldur lognaðist út af af
forstöðuleysi og áhugaleysi. Ron-
don, var afreksmaður, áhugamað-
ur, óbugandi dugnaðarmaður. Þeg-
ar hann var horfinn, byrjuðu of-
sóknir á hendur Indíánum aftur.
Það var barizt um land það sem
Indfánum hafði verið úthlutað.
Gróðafíknir menn flæddu yfir þessi
lönd, lögðu á þau eignarhald og
seldu ýmist Bandaríkjamönnum eða
Evrópumönnum.
Ná skyldi séð um að Indíánar
ættu ekki framar aðgang að þess-
um landsvæðum. Og var nú sú
glæpaherferð hafin — undir þvl
yfirskini að Indfánar hefðu átt upp-
tökin, og kölluð „hefndarráðstafan-
ir". Vopnin sem duga skyldu voru
skammbyssur, rifflar, og stundum
hríðskotabyssur. Jafnvel sprengjur.
Tilgangurinn var sá að „hreinsa"
landsvæðið. Mikill fengur var að
geta framvísað eyrum þess, sem
felldur var, fyrir það var vel gold-
ið.
Ekki dugðu nokkur andmæli til
að stöðva þessa villimennsku, svo
sem nú var komið. Indíánar, sem
orðnir eru svo fáir, og byggðir
þeirra svo strjálar, þurfa nú fram-
ar öðru að fá úthlutað landsvæð-
um, sem þeir eiga sjálfir, inni I
landinu miðju. Ekki mun þó neitt
duga til fulls fyrr en aflýst er þess-
um svívirðilega ófriði gegn þeim,
en settur í staðinn réftur til að lifa
( friði fyrir hvítum mönnum, þess-
um sem kalla sig siðmenntaða.
Því þetta fólk hefur gleymzt.
Engin hjálparstofnun hefur munað
eftir að gera ráðstafanir því til
hjálpar. Hér er verk að vinna fyrir
Brasilíu og allt mannkynið: að
tryggja Indtánum þessum varanleg
grið, trú á það að griðum verði
framfylgt og traust á friðsamleg
samskipti við hvíta menn.
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður híð landsþekkta
konfekt frá N ó A.
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA?
MO cr alltaf saml lelkurlnn I hennl Vnd-
JsfrtS okkar. Hún hefur faiiS (Mdna hana
Nía elnhrers itaSar l blaOlnu oe heltlr
góSum vertlUumun'handa þaim, sem sretur
fundíS órklna. VerOIauntn eru stór kon-
fcktkassl, fnllur af beata konfekti, oe
framleiffandlnn er auffvitaff aœlgætlsgcrff-
ln Nól.
Nafu
HelmlU
Örkln er á bls.
Slffast er dregiff var hlaut verfflatmln:
Erla Bergmann,
Hlaðbrekku 20, Reykjavík.
Vinninganna má vitja i skrifstofu
Vikunnar. 12. tbl.
gQ VIKAN 12. tbl.