Vikan - 24.03.1966, Page 27

- Þ;
kað var ánægjulegt að sjá, við heimsóknina í flughöfnina
í Keflavík, hve starfsmennirnir þar eru allir ungir og áhuga-
samir. Það sýnir, að fyrirtækið er að minnsta kosti ekki íhaldssamt. Þetta
minnir einna helzt á Bandaríkjamenn; þeir eru mjög fyrir að gefa ung-
um og efnilegum mönnum tækifæri til að spreyta sig. Annars er víst ekki
heppilegt, að gera samjöfnuð við Bandaríkjamenn, ef maður ætlar að
hæla einhverju við íslendinga. Þeir hafa af einhverjum óskiljanlegum
ástæðum töluverða minnimáttarkennd gagnvart Bandaríkjamönnum og
þykir sjálfsagt að gagnrýna allt og alla, sem þaðan koma. En er það
ekki svo um okkur, að við eigum erfitt með að viðurkenna, að nokkur
þjóð standi okkur á sporði, nema ef vera skyldu Finnar — jú, og svo bera
margir drjúga virðingu fyrir Bretum.
Siguröur Hreiöar
ræöir viO
Helgu Ingölfsdóttup
ffulltpúa hjá Lofftlelöum
Það er Helga Ingólfsdóttir, sem hefur orðið. Helga er mörgum að góðu
kunn af starfi í Upplýsingaþjónustu Bandaríkjanna, en þar hafði hún
unnið vel og lengi, þegar hún lagði í vesturveg haustið 1962. Nú er
hún komin heim aftur og tekin að vinna hjá Loftleiðum h.f.
Á Keflavíkurflugvelli. Guðríður Þorbjarnardóttir á leið til Luxemburg. Hér er l>
veriS að taka á móti matnum, sem farþegum verður borinn einhvers staSar yfir
Atlantshafi.
Ef til vill mætti orða það þannig, að Sigurður Magnússon fulltrúi hafi
fengið fulltrúa, að Helga sé sem sagt fulItrúafulItrúi. En þau skipa sam-
an deild þá, sem á máli hættulegu okkar menningu, myndi kallast „Public
Relation and Advertising", eða eitthvað nálægt því íslenzka heiti Fræðslu
og auglýsingadeild.
Þetta var daginn eftir að Loftleiðir h.f. — Fræðslu og auglýsingadeild
— bauð blaðamönnum suður á Keflavíkurflugvöll til að sýna þau stór-
merki, sem þar hafa orðið síðan (slenzka ríkið og Loftleiðir tóku við
rekstri flugstöðvarinnar og hátelsins. Breytingum og nýsmíði er að vísu
engan veginn lokið, en mikils vísir er orðinn meira en mjór, og þar sem
áður voru kuldalegir, fráhrindandi veggjakassar með loki, eru nú við-
kunnanlegir salir og hlýleg híbýli.
Líklega mun leitun á betri og ódýrari veitingastað en kaffiteríunni
þarna á vellinum. Og þar getur maður komið á öllum tímum sólarhrings
2Q VIKAN 12. tbl.
og fengið ærlega í svanginn — gott, vel útilátið og á sanngjörnum prís. Mat-
urinn, sem framreiddur er þarna í flughótelinu fer þannig ( munni, að ekki
væri fásinna að láta sér detta ( hug — eins og reyndar einn blaðamannanna
gerði — að magaþjónar og sælkerar sunnan úr Evrópu færu að' gera sér til
dundurs að skreppa með flugvél hingað norður til Keflavíkur til að fá sét
gott að borða — svona við og við.
Það er að minnsta kosti ekki eins og á sumum vertshúsum hér ( henni
Reykjavík, þar sem hóffjaðrir eru bornar fram sem tannstönglar með „nauta-
kjötinu" og hvalskurðartæki með „vínarsnittselnum".
Og það mætti segja mér, að síðan fyrirmynd íslenzkra þjóðvega var opn-
Uð til umferðar milli höfuðstaðanna tveggja við Faxaflóa, láti einhver sig
ekki muna um að renna suðreftir á náttarþeli, eftir að pylsuvagninum hef-
Ur verið lokað, til að fara ekki svangur í háttinn. Því f Reykjavík varðar það
við lög að selja svöngum manni magafylli nema á vissum tímum.
Og svo synda allir þessi alifuglar friðhelgir á Reykjavíkurtjörn.
Það er bara þetta með hliðverðina við Keflavíkurflugvöll. Enn sem komið
'er geta þeir — ef þeim sýnist — snúið þér við í hliðinu og látið þig fara solt-
inn f bæinn aftur, ellegar bannað ömmu að heimsækja barnabörnin, hverra
foreldrar vinna hjá Loftleiðum og búa innan vallargirðingarinnar. Nú eða
þá hleypt henni innfyrir og leitað svo vandlega á henni, þegar hún fer út
aftur, Ifklega til að sannfærast um, að hún sé ekki með Kanagrey ( pilsvas-
anum.
Ókey.
En hvað um það, ekki var það meiningin að bjarga menningunni með
þessari grein. Aðalerindið var viðtalið við hana Helgu. Þegar ég var að
byrja blaðamennsku fyrir tæpum sjö árum, skildist mér, að hún væri það
sem táknað er með stöfunum USIS — United States Information Service. Ef
eitthvað gekk á í Bandarfkjunum, sem ástæða þótti til að koma á framfæri
við fslenzk blöð, þá sá hún um það. Eða íslenzkum blöðum þótti þau eiga
eitthvað vantalað við Bandaríkin eða upplýsingaþjónustu þeirra, þá var ekki
við annan talað en Helgu Ingólfs. Það var hringt í Helgu lngólfs, og þat
tneð var málið í öruggum höndum. Maður óttaðist jafnvel, að blöðin myndu
detta úr tengslum við Bandaríkin, þegar Helga hætti að vinna hjá USIS og
fór utan. En allt hefur þetta einhvern veginn bjargazt, og Helga l(ka, því nú
er hún sem sagt komin heim aftur.
— Mér fannst ég þurfa að skreppa út fyrir landsteinana til að fá mér
nýtt loft í lungun. Lífið verður svo leiðinlega eðlilegt, þegar setið er lengi
á sama stað, segir hún. Hér áður fyrr var ég nemandi við ríkisskólann i
Minnesota og lagði stund á námsgrein, sem kölluð er „Area Studies", og
er undirbúningur að starfi ( utanríkisþjónustu. Nú fór ég þangað til að kynna
rnér svolftið þróunina á undanförnum árum, en til þess að leggja stund á
námið, þarf ótrúlega mikla peninga, þótt Minnesotaháskóli sé með ódýrari
háskólum f Bandaríkjunum, svo ég var aðeins eitt tímabil við nám að þessu
sinni.
— Nei, þetta nám mitt hér áður fyrr var ekki undirbúningur að starfi við
Upplýsingaþjónustu Bandarfkjanna. Ég vann meira að segja um hrfð f stjórn-
Qrráðinu hér, eftir að ég kom heim. En þegar llðnlr voru þrfr mánuðir þann-
ig, að ég þurfti að fá lán í lok hvers mánaðar, sá ég að ég hafði ekki
efni á að vinna þar, svo ég fór til Upplýsingaþjónustunnar, þegar mér
buðust þar betri kjör.
— Þar vann ég síðan í blaðadeild. Starfið var meðal annars fólgið t
því, að sjá blöðunum hér fyrir fréttum, þegar eitthvað markvert var að
gerast í Bandaríkjunum; á sama hátt þurfti svo að gera grein fyrir af-
stöðu fslenzkra blaða til bandarískra málefna, því slíkt er hlutverk er-
lendra sendiráða og upplýsingaþjónusta í öllum löndum heims — þau
eru einskonar fréttaritarar heimalanda sinna.
— Nú, þú vilt vita meira um, hvað ég var að gera í Bandarfkjunum.
Þegar ég hafði lokið prófi f Minnesota fór ég til Boston, en nú var orðið
smátt um peninga. — Skammt fyrir sunnan Boston er skagi, sem gengur
út f Atlantshaf og heitir „Cape Cod", eða Þorskanes. Þar er heimkynni
Kennedyættarinnar. Þangað er jafnaðarlega mikill straumur manna til
að sjá þetta fræga fólk og baða sig í sól og sjó, og þarna er mikið af
hótelum. Á sumrin vinnur þar mikill fjöldi námsfólks, og þótt launin sjálf
séu lág, getur þetta orðið uppgripapeningur, þvf Bandaríkjamenn eru
oft ærið örir á þjórfé. Að vinna þarna er álitið svipað gróðafyrirtæki og
að fara á sfld hér á íslandi. Ég fékk kunningja minn til að aka með mig
suður á skagann, og svo merkilega vildi til, að ég fékk vinnu á einu
stærsta og fínasta hótelinu. Eigandinn var Norðmaður, sem flutzt hafði
búferlum til Bandaríkjanna á kreppuárunum, og hann sagðist aldrei geta
látið Norðurlandabúa synjandi frá sér fara, svo ég vann þarna um sum-
arið á bar á hótelinu og hellti brennivfni ofan í fólk af mikilli list. Ég
kunni bara allvel við vinnuna og hafði gott upp úr henni.
— Síðan komu vinkonur mínar til mín að heiman og við leigðum okk-
ur kofa niðri við ströndina og nutum sumars og sólar um hríð. Sfðan
ákváðum við að skreppa til höfuðborgarinnar, Washington, og skoða
hana. Ég hafði að vfsu komið þar áður, en ákvað að fylgja stöllum mfn-
um. Við urðum mjög hrifnar af borginni, því hún er reisuleg og stílhrein
með gróðursælum görðum og svipmiklum breiðgötum og torgum, hreint
ekki ósvipuð París, nema hvað hún er gázkaminni.
— Og það varð úr, að ég varð um kyrrt í Washington og fór að vinna
f stofnun, sem margir íslendingar þekkja, Washington International Cent-
er. Þar er mikil og margþætt kynningarstarfsemi fyrir útlendinga, sem
til Washington koma í boði Bandaríkjastjórnar. Prófessorar f háskólum
borgarinnar halda þar fyrirlestra um flesta þætti bandarísks þjóðlffs og
menningar, kvikmyndir eru sýndar og fleira. Þarna hitti ég marga landa,
verkalýðsleiðtoga, stjórnmálamenn, kennara, tónlistarmenn, og um það
bil hundrað manna hópur frá Varðbergi kvað hafa fengið þar fyrirgreiðslu
fáum dögum áður en ég hóf vinnu, og þótti öllum mikið til þeirra koma.
— Og þannig leið tíminn, þar til einn góðan veðurdag sfðastliðið
haust, að ég fékk langlínusamtal frá New York. Það var yfirmaðurinn,
sem svaraði f símann og kallaði á mig, og ég varð töluvert hissa, þvi
ég var ekki vön að fá þannig upphringingar. Þetta var þá Sigurður Magn-
ússon, og spurði hvort ég vildi ekki slást ( för með sér heim aftur. Það
Framhald á bls. 33.