Vikan - 24.03.1966, Blaðsíða 36

IMPERIAL
Hin
fullkomnu
Imperial
sjónvarps-
tæki ávallt
fyrirliggj-
andi
o
Verð kr. 24.200.
RADIOVER S.F.
Skólavörðustíg 8 — Reykjavík — Sími 18525.
gg VIKAN 12. tbl.
maður hans, Louis Souchon, fengu
oft mikilvægar upplýsingar frá Lop-
ez varðandi aðalstarf þeirra, sem
var að hafa uppi á eiturlyfjasmygl-
urum.
Seint ( október hringdi Ben Barka
frá Genf til Berniers í París og sam-
þykkti að koma og ræða um kvik-
myndina yfir hádegisverði á Brass-
erie Lipp þann tuttugasta og n(-
unda október.
Lopez tók nú þegar til óspilltra
málanna við að sjá til þess, að
Ben Barka hlyti að missa af hádeg-
isverðinum sínum. Hann skyldi
handtekinn af frönskum lögreglu-
foringjum, sem ynnu verkið sam-
kvæmt skipunum. Lopez hafði sam-
band við Chtouki, yfirmann mar-
okkönsku leynilögreglunnar, sem
hann hafði stöðugt fóðrað á upp-
lýsingum um samsærið, og bað
Souchon vin sinn að hitta sig úti
á Orly klukkan ellefu þá um kvöld-
ið, þann tuttugasta og áttunda
október. Það var von á Ben Barka
næsta morgun, svo að nauðsyn-
legt var að skipuleggja ránið án
tafar, ef af því átti að verða. Lop-
ez fullyrti við Souchon, að háttsett-
ir menn vildu að Ben Barka yrði
handtekinn í kyrrþey. Souchon var
í vafa,- hann vildi helzt fá skipanir
sínar eftir venjulegum leiðum, en
var hinsvegar vel fróður um hinar
leyndari leiðir, sem tíðfarnar voru
af frönskum lögregluyfirvöldum í
svona tilfellum. Síðar sagði Souchon
svo frá, að hann hefði látið sann-
færast er Lopez fullyrti, að ekki að-
eins vissi yfirmaður hans, Finville,
allt um gang málsins, heldur og
einnig Jacques Foccart, persónuleg-
ur og óopinber lögreglufulltrúi de
Gaulles sjálfs. (Lopez neitar þv( að
hafa nefnt Foccart.) Ef Souchon
þurfti frekari eggjan, þá fékk hann
hana. Næsta morgun, segir hann,
var hringt í hann frá innanríkis-
ráðuneytinu.
„Þú átt stefnumót ( dag, er ekki
svo"? spurði rödd ( símanum.
„Jú", svaraði Souchon.
„Og ætlarðu að mæta"?
„Já".
„Það er gott".
Souchon ók svo af stað á svarta
Peugeot-bílnum og nam staðar
framan við Le Drugstore, sem er
tvær dyr frá Brasserie Lipp, þar sem
hann beið eftir Ben Barka ásamt
undirmanni sínum Voitot og tveimur
af falsskeggjum Figons, þeim Julien
Le Ny og Jean Palisse. Lopez var
á vakki skammt frá til að fylgjast
með atburðum, dulbúinn með sól-
gleraugu og falskt yfirskegg. Hin-
um megin við götuna, ( Café des
Deux-Magots, höfðu um hríð setið
þeir Figon, Bernier og Georges
Franju, kvikmyndaleikstjóri einn,
sem ekket vissi um samsærið og
hafði verið tekinn með til að dul-
búa fyrirtækið sem bezt. Þeir luku
nú úr glösum sínum og gengu yfir
til Brasserie Lipp til að bíða þar
eftir Ben Barka.
Eftir að Ben Barka hafði lent á
Orly, hitti hann Azemmouri, sem
ætlaði að verða honum til ráðu-
neytis varðandi kvikmyndina. Sátu
þeir, ásamt skandinavískri eigin-
konu hins síðarnefnda, um stund
yfir kaffibolla og röbbuðu. Ákvað
Ben Barka þá að taka Azemmouri
með sér til ráðstefnunnar á Brass-
erie Lipp, en að henni lokinni ætl-
aði útlaginn að heimsækja bróður
sinn, Abdelkader, fyrrverandi sendi-
ráðsmann í þjónustu Marokkó, sem
hætt hafði störfum hjá stjórn sinni
og setzt að í París. Því næst ætlaði
Ben Barka ( leikhús með nokkrum
vinum sínum. Um nónbil tóku Mar-
okkómennirnir tveir leigubíl til St.
Germain-des-Prés í hjarta Vinstri-
bakkahverfis. Þeir voru fullsnemma
á ferð fyrir stefnumótið, svo þeir
löbbuðu í rólegheitum eftir Rue
Bonaparte og kíktu á fyrirsagnir
dagblaða ( glugga bókabúðar einn-
ar. Fáeinum sekúndum síðarvar Ben
Barka á hraðri ferð í burtu í Peu-
geot-bílnum hans Souchons ásamt
Souchon sjálfum, Voitot, Lopez og
Le Ny, en Palisse elti ( öðrum bfl.
Azemmouri stóð eftir á gangstétt-
inni, opinmyntur af skelfingu. Menn-
irnir þrír í Brasserie Lipp biðu f
klukkustund eftir manninum, sem
aðeins Franju átti von á að sjá,
og fóru síðan.
Figon talaði síðar mikið um at-
burðinn og varð drjúgum tvísaga.
í einni útgáfunni sagðist hann hafa
farið á eftir Ben Barka. Kannski
gerði hann það. Að minnsta kosti
hafa Lopez, Souchon og Voitot við-
urkennt, að þeir hafi ekið Ben Barka
tuttugu og fimm mílna vegalengd
út fyrir París, framhjá Orlyflug-
velli til lítils þorps eða úthverfis
sem heitir Fontenav-le-Vicomte. Ben
Barka sat þögull og hafði auga
með kennileitum, sem ekið var
framhjá. Ákvörðunarstaðurinn var
tveggja hæða einbýlishús, sem
Boucheseiche átti. Þar fengu þeir
Lopez, Souchon og Voitot fals-
skeggjunum ( hendur og óku aftur
til Parísar. Enginn lifandi maður
hefur enn viðurkennt að hafa séð
Ben Barka síðan þá.
Það er uppi orðrómur þess efn-
is að Ben Barka (ef til vill þá enn
á lífi) hafi verið sendur flugleiðis
til Marokkó skömmu eftir ránið.
Kváðu vinstri sinnaðir fylgismenn
hans þar í landi gera sér vonir um,
að honum hafi ekki enn verið slátr-
að, þótt þeir viti auðvitað ekkert
um það með vissu.
Eina skýrslan, sem hægt er að
nefna því nafni, um það sem kom
fyrir Ben Barka eftir að hann gekk
inn um húsdyr Boucheseiches, er tai-
in vera runnin frá Figon. Sagt er
hann hafi annan nóvember sagt
vini sínum, gaullistaþingmanninum
Lemarchand, og Jean Caille lög-
regluforingja alla sólarsöguna.
Lemarchand hefur viðurkennt, að
Figon hafi játað fyrir honum sinn
hluta ( ráninu á Ben Barka; önn-
ur vitni hafa staðfest þann hluta
sögunnar, sem fjallar um ökuferð-
ina til húss Boucheseiches. Sam-
kvæmt einni heimild sagði Figon
ekki einungis Lemarchand söguna,
heldur talaði hana einnig inn á
<