Vikan - 05.05.1966, Síða 37

— Handriðið?
—Já, handriðið sem við keypt-
um á Ítalíu í sumar. Þeir sendu
það í stykkjum. Járnsmiðirnir
voru að setja það saman í dag.
Hallaðu þér ekki upp að því,
það er ekki búið að festa það
nógu vel. Hann tók glasið úr
höndum hennar og setti það á
borðið. — Komdu.
Þá tók hún fyrst eftir því að
það voru dyr út á svalirnar frá
svefnherberginu.
— Ég skal ná í kápuna þína.
Minkakápan lá á stólnum, þar
sem hún hafði skilið hana eftir.
—Ég þarf enga kápu, sagði
hún, og sagði við sjálfa sig að
hún hefði aldrei þurft að fá
þessa minkakápu, það var svo
margt annað sem hún hafði þörf
fyrir.
Hann náði samt í kápuna og
klæddi hana í. — Allt í lagi,
sagði hann, — nú skulum við
sjá hvernig þetta lítur út.
ískaldur vindurinn blés á móti
þeim þegar þau komu út og ein
stjarna starði á þau, eins og þau
væru boðflennur. — Er þetta
handriðið? spurði Lucy og skalf
af kulda.
— Varstu búin að gleyma því?
Ég er ekkert hissa á því, það
hefur tekið svo langan tíma að
fá það hingað.
Ósjálfrátt hörfaði hún til baka
þegar hún sá það. Það var átta
feta hátt og sérstaklega fallega
unnnin smíðajárnsvinna. Vængj-
aðir englar voru felldir inn í
munstrið.
— Ef ég ætti að deyja, heyrði
hún hann segja blíðlega, —
mundir þú vilja gráta yfir mér,
Lucy? Ég þekki engan annan
sem myndi vilja gera það.
Þegar hún stóð þarna á þak-
inu og horfði yfir borgina, var
skyndilega eins og allt væri að
brezta innra með henni. Hún
öskraði móti vindinum. — Ég
veit ekki hver þú raunverulega
ert. Ég man ekki til að ég hafi
gifzt þér. Hversvegna viltu ekki
trúa mér?
Hann rétti út armana til að
faðma hana að sér, en hún hörf-
aði aftur á bak og hélt áfram
að öskra. Hún hafði það á til-
finningunni að orð hennar næðu
ekki til hans, vegna þess að þau
bærust burt með vindinum og
frysu áður en hann heyrði til
hennar. Hún heyrði hann kalla,
eins og úr fjarlægð: — Lucy,
passaðu þig, ég var búinn að biðja
þig um að passa þig á handrið-
inu, það er ekki búið að festa
það nógu vel. Farðu frá því!
— Farðu frá mér, kallaði hún
til baka, — ég þekki þig ekki.
En hann hljóp til hennar og
hélt henni fastri, handleggirnir
hans voru langir, eins og væng-
irnir á járnenglunum. Þeir vöfð-
ust utan um hana og drógu hana
til baka að dyrunum á svefn-
herberginu. Henni fannst sem
hún hefði öskrað hræðilega, en
þetta öskur kom ekki frá henni,
parturinn af handriðinu, sem
ekki var fastur, var farinn, —
og hann var líka farinn. Það
heyrðist ekkert hljóð, annað en
gnauðið í vindinum....
Með hryllingi drógst Lucy að
dyrunum, tók um snerilinn og
reisti sig upp. Hún æddi í gegn-
um svefnherbergið, það komst
ekkert annað að hjá henni en
þörfin fyrir að komast út. Þeg-
ar hún kom að lyftunni, þrýsti
hún á hnappinn, lyftan kom og
hún fór niður. Það var enginn
í anddyrinu, henni fannst það
skrítið, en þegar hún kom út
skildi hún það. Hópur fólks stóð
á götunni og horfði á eitthvað
hún þurfti ekki að láta segja sér
hvað það var. Hún gekk mjög
hægt að hópnum og beindi aug-
unum að því sem lá á götunni.
— Það er kraftaverk, sagði
einhver, — að enginn skyldi
verða fyrir, þegar hann datt nið-
ur, með þessar járngrindur.
Þá sneri hún sér við og hljóp,
þangað til hún var alveg að
lotum komin, þá greip hún um
eitthvað handrið og þegar hún
leit í kringum sig sá hún að
þetta var inngangurinn að neð-
anjarðarbrautinni. Hún þreifaði
sig áfram og staulaðist niður
þrepin. Á leiðinni leitaði hún í
vösum sínum að peningum og
fann þá. Hún keypti miða við
dyrnar og hélt áfram að hlaupa
að lestinni, sem var að leggja
af stað. — Ef að það er ekkert
sæti, hugsaði hún, — þá leggst
ég bara á gólfið, ég get ekki
meir.
Hún fékk sæti, hneig niður í
það og lokaði augunum. Hún
varð að komast til Phyllis, þótt
hún væri reið við hana, var hún
þó eina vinkona hennar. Einu
sinni vildi hún gifta hana bezta
vini Eddies, Hal — hét hann
víst. Bara að hún gæti nú losnað
við þennan minka-feld, hann var
svo heitur og þungur.
Lestin nam staðar og Lucy
opnaði augun. Hún sá Hyde Park
hornið út um gluggann. Hún
starði á það, furðu lostin....
— Afsakið, heyrði hún mann-
inn segja, — hve margar stopp-
stöðvar eru til Knightsbridge?
Hún sat á milli mannsins og
feitu konunnar til hægri. Hún
leit við, en ósköp varlega, vegna
þess að henni fannst höfuðið
vera svo létt að það gæti auð-
veldlega fokið af. Það sem hún
sá hafði næstum lamað hana.
Maðurinn var David Tilsey. Hún
hafði verið með honum fyrir svo
stuttum tíma að henni gat ekki
skjátlazt. Hann var sannarlega
sprelllifandi, nokkuð yngri, ef til
vill fimm árum yngri.
Aftur hrökk hún við, þegar hún
fann að hún var alls ekki í
minkakápunni. Hún var þar sem
hún hafði upprunalega verið, á
myndinni í blaðinu sem konan
Rafmagnsrakvélar
i miklu úrvali med og
án bartskera og
h'arklippum
VIÐ ÖVINSTORG
S í M I 1 0322
BLÓMABÚÐIN
DÖGG
ÁLFHEIMAR 6
SfMI 33978
REYKvJÁVÍK
VIKAN 18. tbl. gy