Vikan - 18.08.1966, Blaðsíða 36

Sunsip, svalandi, megrandi, sumardrykkur!
Sunsip er Ijúffengt, ódýrt í notkun, flaskan klístrast ekki
ef þér noti'Ö hina hentugu Sunsip dælu. Sunsip fitar ekki
né seður, gefið því börnunum að drekka eins og þau vilja.
Elmaro, sími 23444
„Tvær kindur,“ sagði Jónas;
„þegar þið komið aftur.“
Þegar búskmaðurinn fékk
kindina, drap hann hana, kveikti
eld, sauð hana og hætti ekki fyrr
en hann var búinn með hana.
Það tók hann einn og hálfan dag.
Það var langt síðan hann hafði
fengið fylli sína af kjöti.
Þá hafði Schalk undirbúið allt.
Hann hafði dregið til sín fjög-
urra gallona olíubrúsa, í þess-
um tilgangi, eða öðrum, ef á
þyrfti að halda. Reiðingurinn
var gerður úr gömlum pokum,
fóðruðum með grasi og kinda-
skinni. Hann tók með sér bamb-
usstengur, til að merkja stað-
ina með, og matinn hafði hann
látið gera sem léttastan.
Svo var það í dögun eftir að
búskmaðurinn hafði komið, að
lestin lagði af stað, með litla,
gula manninn í broddi fylkingar.
Hvíti maðurinn rak asnana, sem
allir voru með vatnsklyfjarnar.
Landið sýndist flatt og slétt,
en það var sundurskorið af upp-
þornuðum árfarvegum, upp und-
ir 20 feta djúpum, sem myndast
höfðu á regntímabilinu.
Schalk hafði dottið í hug, að
fara með gamla bílinn sinn, en
sá að það hefði ekki verið mögu-
legt. Asnarnir voru beztu farar-
tækin — ódýrir, seigir og traust-
ir.
Allt gekk eftir áætlun. Þeir
ferðuðust móti sólsetrinu.
Fyrsta kvöldið skaut hann einn
asna og vatnaði hinum úr fötu.
Þeir þurftu ekki að gæta þeirra
um nóttina, því að þeir hefðu
aldrei farið langt frá vatns-
klyfjunum.
Á hverju kvöldi gróf hann
brúsa í sandinn og setti bambus-
stöng sem merki á staðinn. Hann
gerði líka litla steinavörðu til
frekara öryggis.
Dag eftir dag gengu þeir þann-
ig. Gamli búskmaðurin var svo
sporléttur að það var líkast því
sem hann svifi yfir sandinn, yfir
steina og skorninga, hrasaði aldr-
ei og horfði aldrei niður fyrir
fætur sér. Óþreytandi, annars-
hugar, yfirnáttúrlegur — dýr
skapað í mansmynd.
Schalk þvingaði sig til að
fylgjast með honum. Hann var
vanari að ríða en ganga. Fætur
hans voru sárir, þrátt fyrir sáp-
una sem hann nuddaði þá með á
hverju kvöldi, og tvenna sokka.
En hvað voru óþægindi saman-
borið við vonina um gullið?
f fyrstu virtust þeir ekkert
nálgast fjallið, en svo stækkaði
það smám saman og varð dekkra
og meira ógnvekjandi. Það var
ótrúlegt, að það hefði sýnst svona
blátt og fjólublátt, eins og fín-
gerður kvenmannskjóll, af tröpp-
unum heima hjá honum.
Það hafði verið nóg af antilóp-
um á leiðinni, svo að nestið var
ósnert. Það sem eftir var af ösn-
unum þreifst vel á vatnsskammt-
inum.
36 VIKAN