Vikan - 18.08.1966, Blaðsíða 49

í dyrunum ýtti Santina Gianmar-
ia aftur á bak, leit laumulega
eftir skuggalegum ganginum,
þar sem móðir hennar og Neg-
rini gengu hægt hlið við hlið, og
hvíslaði leyndardómsfull á svip-
inn: „Komið snöggvast inn í her-
bergið mitt. Ég hef svolítið sem
ég ætla að gefa yður“.
í æstu hugarástandi sínu gat
Gianmaria ekki annað gert en að
kinka kolli til samþykkis. Stúlk-
an leit aftur ertnislega á hann
og gekk á undan niður gang-
inn, og það skrjáfaði í silkikjóln-
um. Nú voru móðir hennar og
Negrini úr augsýn, hún sussaði
á hann með því að bera fingur-
inn upp að vörunum og stjórn-
aði ferðinni til herbergis síns, og
um leið og hún leit með gætni
aftur fyrir sig, lokaði hún dyr-
unum varfærnislega og ýtti Gi-
anmaria á undan inn í myrkrið
og kom sjálf á eftir.
„Ef að mamma kemst að
þessu, verður hún bandóð“, sagði
hún lágri rödd um leið og hún
kveikti ljós. Herbergið var enn
í því ástandi, sem Gianmaria
hafði séð það. Ósjálfrátt gekk
hann að borðinu og tók upp bók,
sem lá þar, ritjuleg með skjanna-
legri kápu, leynilögreglusaga. Á
meðan hafði Santina horfið bak
við skilrúmið. Hún kom aftur að
vörmu spori með blíðlegan og
iðrandi svip á andlitinu og hélt
á gardeniu, og var stilkurinn vaf-
inn inn í silfurpappír. „Leiðin-
legur, ungur maður, gaf mér fulla
körfu af þeim“, sagði hún og kom
nær Gianmaria. „En mig langar
til að þér fáið eina, því að ég
er hrædd um, að þér séuð móðg-
aður út af sápunni. Og mér geðj-
ast að yður, en get á hinn bóg-
inn ekki þolað hinn unga mann-
inn. Nei, bíðið. Ég ætla að festa
hana í hnappagatið". Og án þess
að stöðva orðaflauminn, tyllti
hún sér á tá og stakk blóminu
gegnum hnappagatið á jakka
Gianmaria. Um leið og hún
gerði það hallaði hún líkaman-
um upp að honum og sterk lykt
af svita, púðri og ilmvatni lagði
að vitum hans frá grönnum öxl-
unum. Gagntekinn af ilminum
og töfraður af nálægð líkama
hennar, lyfti Gianmaria hand-
leggjunum og spennti þá um
grannt mitti hennar og þrýsti
henni að sér. Á meðan, undir
því yfirskyni að lykta af blóm-
inu, hafði hún fært sig enn þétt-
ar að honum, lyfti síðan höfðinu
snöggt og vafði handleggjunum
um hálsinn á honum. Þau kysst-
ust.
„Almáttugur! Hvað hef ég gert
núna? Mamma er að koma“,
sagði hún um leið og hún ýtti
honum frá sér og tók að æða um
gólfið. „Hvað hef ég gert? Ef
að mamma kemst að þessu“! Hún
greip um enni sér. „Farið strax“!
sagði hún og rak hann út úr
herberginu. „Fljótt! Farið burt“!
endurtók hún lágri röddu og lok-
aði dyrunum á eftir sér og fór
sjálf út á ganginn. Gianmaria
var í miklum æsing og gat ekki
skilið, hvers vegna hún var
svona taugaóstyrk. „En það er
enginn hér“, sagði hann. „Förum
inn í herbergið yðar augnablik
— aðeins augnablik ..."
Þau héldu áfram að þjarka í
hálfum hljóðum, þétt upp að
hvoru öðru í tómum, skuggaleg-
um ganginum. Svo varð stúlkan
alvarleg, bar fingurinn upp að
vörunum og virtist vera að í-
huga málið. Loks sagði hún:
„Hlustið á! Það er alveg ómögu-
legt hérna. En hlustið. Núna er
ég að fara á dansleik með
mömmu og Negrini. En þegar ég
kem aftur skal ég koma og dvelja
augnablik hjá yður í herbergi
yðar. Er það í lagi? Hafið dyrn-
ar í hálfa gátt svo ég geti kom-
izt inn án þess að gera mikinn
hávaða. Er það samþykkt“? Og
áður en Gianmaria hafði jafnað
sig eftir undrunina og fögnuð-
inn og vannst tími til að svara,
DELFOL
• •
; BÝÐUR FRÍSKANDI ;
• BRAGÐ OG 2
\ BÆTIR RÖDDINA. ;
var hún þotin og horfin fyrir
horn á ganginum.
Ef Gianmaria hefði verið sagt
það daginn áður, að þær þján-
ingar, sem hann tók út vegna
þess að langþráður atburður
frestaðist um nokkra klukku-
tíma, gætu verið svo beiskar og
óbærilegar, hefði hann ekki trú-
að því.
„Ef ég gæti aðeins hætt að
hugsa og finna til, sofnað og
vaknað aftur á því augnabliki,
sem Santina kemur inn í her-
bergð mitt“, hugsaði hann og
gekk niður ganginn. „En þetta
er tómt blaður! Hvað get ég
gert til að drepa tímann“? Hann
var í þann veginn að snúa aft-
ur til herbergisins, þegar hann
tók eftir lokuðum dyrum, sem
stóð á „Skrifstofa". „Hittist vel
á“, hugsaði hann, „ég fékk reikn-
inginn í dag. Ég fer að borga
hann“. Honum fannst, að ef hann
gæti fundið sér eitthvað til að
dreifa huganum til miðnættis,
myndu þessar óbærilega þáning-
arfullu stundir líða fljótar.
Hann tók reikninginn úr vas-
anum og barði á hurðina. Jafn-
skjótt svaraði blíðleg og syngj-
andi rödd „kom inn“. Gianmaria
ýtti upp hurðinni og fór inn.
Forstöðukonan sat við skrifborð
nálægt eldstó og sneri bakinu
að dyrunum. Hún sat á stól, sem
var of lítill fyrir mjaðmir henn-
ar. Þegar Gianmaria kom inn,
var hún að lesa bók, og reyk
lagði af sígarettu á öskubakkan-
um.
„Ég kom“, sagði Gianmaria
feimnislega, „til að borga reikn-
ingnn“.
„En það liggur ekkert á“,
sagði hún brosandi um leið og
hún tók reikninginn. „Þér hafið
aðeins verið sér í viku. Standið
ekki svona. Fáið yður sæti“.
Framhald í næsta blaði.
Modesty Blaise
Framhald af bls. 5.
hann og dró hnífinn úr hálsi manns-
ins. — Þeir voru báðir að leggja v
af stað að glugganum, þegar ég
kom inn. Ég átti ekkert á hættu.
Hann kippti hinum hnífnum úr sár-
inu, strauk þá báða hreina á jakka
mannsins með skeggið, stakk þeim
í skeiðarnar og fár út á svalirn-
ar.
Modesty tók upp skammbyssuna,
sem lá við hlið mannsins með brúna
skeggið. Það var Colt Python, með
fjögurra þumlunga hlaupi, tók skot
.38 special eða .357 Magnum. Hún
setti öryggislæsinguna á og gekk
úr skugga um að byssan væri full-
hlaðin, og renndi henni svo í leð-
urlykkjuna á beltinu.
Willie kom inn um gluggann með
SÚTAÐAR
GÆRUR
TRIPPASKINN
KALFSKINN
>f
Mikið
úrval
-k
Hagkvæmt
verð
Sútunarverksmiðja
SLÁTURFÉLAGS
SUÐURLANDS
Grensásvegi 14
Sími 31250
Einnig
Laugavegur 45
Sími 13061
VIKAN 49