Vikan - 18.08.1966, Blaðsíða 44

LSUJU
LILUU
LILUU
TJ
LILJU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu búð
LOXENE
- og flasan ffer
ANGELIQUE OG SOLDÁNINN Gianmaria yfirvinnur
———----------------------------------------------- feimnina
Framhald af bls. 25. ----------------------
Angelique tók að fikra sig af stað niður þröngann stigann, svo sneri
hún sér við, því henni fannst hún að minnsta kosti þurfa að segja þakka
ykkur fyrir. Henni fannst hún aldrei hafa séð neitt eins framandlegt
eins og þessar tvær konur hlið við hlið, þar sem þær hölluðu sér yfir
stigaopið, og horfðu á hana fara. Ljóshærða, enska konan hélt lamp-
anum hátt og sú svarta hélt í hálsbandið á pardusdýrinu Alchadi.
Hún fikraði sig áfram niður ^tigann og ljósið frá lampanum varð
daufara. Hún hrasaði örlitið á síðustu þrepunum, en að lokum sá hún
útlínur dyranna. Þær voru opnar! Þrællinn var þá kominn þangað á
undan henni.
Hikandi fikraði Angelique sig í áttina að þeim; þrátt fyrir allt skalf
hún svo mikið, að hún gat varla tekið þessi síðustu skref, sem lágu milli
hennar og frelsisins.
Lágt kallaði hún á frönsku; — Ert það þú?
Mannvera drúpti höfði til að þrengja sér inn um mjóar og lágar
dyrnar. Angelique sá ekki móti tunglbirtunni, hver þetta var, og hún
þekkti ekki mannveruna fyrr en hún var komin innfyrir og silfurgeisli
tunglsljóssins skall á gylltum vefjarhettinum.
Yfirgeldingurinn Osman Faraji stóð frammi fyrir henni.
- Hvert eruð þér að fara. Firousi? spurði hann lágt.
Angelique þrýsti sér upp að veggnum, eins og hún ætlaði að þrengja
sér inn í hann. Hún var ekki viss um, hvort hana væri að dreyma,
eða hvort hún sæi ofsjónir.
— Hvert eruð þér að fara, Firousi?
Hún varð að játa, að þetta væri hann. Hún tók að skjálfa. Hún varð
magnþrota.
—- Hversvegna eruð þér hér? spurði hún. — Ó, hversvegna eruð
þér hér? Þér voruð á ferðalagi.
— Eg kom aftur fyrir tveim dögum, en mér fannst ónauðsynlegt
að tilkynna afturkomu mina.
Hversu djöfullegur hann var, þessi Osman Faraji! Hið blíða tígris-
dýr, sem enginn veit hvað hugsar! Hann stóð enn milli dyranna og
hennar, sem þýddu frelsið fyrir hana. Hún neri saman höndunum í ör-
væntingu.
— Leyfið mér að fara Osman Bey, bað hún andstutt. Ó, ieyfið mér
að fara! Þér eruð sá eini, sem getur ieyft mér það. Þér eruð alvaldur.
Leyfið mér að fara.
Yfirgeldingurinn vatð ægireiður á svipinn, eins og hún hefði guð-
lastað.
— Aldrei hefur nokkur kona sloppið úr kvennabúri, sem ég hef gætt,
sagði hann hörkulega.
— Seg'ð mér þá ekki, að þér séuð að reyna að bjarga mér, hrópaði
Angelique reiðiiega. — Segið það ekki, að þér séuð vinur minn. Þér
vitið. að héðan i frá bíður mín ekkert nema dauðinn.
— Bað ég yður ekki að treysta mér? Ó. Firousi, hversvegna þurfið
þér aiit.af að freista örlaganna! Hlustið, litla uppreisnarkona, ég fór
ekki að heimsækja skjaldbökurnar mínar, heldur til að hafa uppi á
yðar fvrrverandi húsbónda.
— Mínum fyrrverandi húsbónda? spurði Angelique skilningssljó.
— Rescator, kristna s.ióræningjanum, sem keypti yður fyrir þrjátíu og
fimm þúsund pjastra í Candia.
Allt tók að snúast í kringum hana. 1 hvert skipti, sem hún heyrði
þetta nafn. fann hún sömu blönduna af von og þrá, og átti erfitt með
að hafa stjórn á hugsunum sínum.
— Ég fór um borð í eina af galeiðum hans, sem lá fyrir akkerum í
Agadir Skipstjórinn sagði mér. hvar hann var. Ég sendi honum skilaboð
með bréfdúfu. Hann kemur. Hann kemur að sækja yður.
— Kemur að sækja mig? spurði hún furðu lostin.
Smá saman varð henni léttara um hjartað. Hann var að koma að
sækja hana....
.Að siáifsögðu var hann sjóræningi, en engu að síður var hann maður
af hennar tagi. Ef til viil var andlit hans firnaljótt undir grímunni,
en hann hafði ekki fyllt hana ótta, þegar þau hittust áður fyrr. Hann
myndi aðeins þurfa að birtast, hár svartur og grannur, og leggja hönd
sína á höfuð hennar, sem nú var svo auðmjúkt, til þess að allur ylur
lífsins streymdi aftur inn í hana. Hún myndi fylgja honum og spyrja
hann: — Hversvegna borgaðirðu þrjátíu og fimm þúsund pjastra fyrir
mig í Candia? Finst þér ég svo fögur, eða lastu i stjörnunum, eins og
Osman Faraji, að við ættum að hittast á ný?
Og hverju myndi hann svara? Hún mundi hve hás rödd hans var,
og hvernig hún hafði farið að titra, þegar hún heyrði hana. Samt var
hann henni að öllu ókunnur. Samt sá hún sjálfa sig i huganum gráta
við brióst hans. þegar hann fór með hana langt, langt í burtu. Hver
gat hann verið? Hann var ferðamaður frá framtíðinni, hlaðinn vizku
fyrir komandi tíma. Hann myndi fara með hana burtu.. ..
— Það er óhugsandi. Osman Bey. Þetta er brjálæði af yðar hálfu,
hvernig myndi Mulai Ismaii nokkurn tima samþykkja það? Hann er
ekki sú tegund villidýrs, sem auðveldlega lætur fórnarlamb sitt af
hendi. Verður Rescator aftur að láta fyrir mig heilt skipsverð?
Yfirgeldingurinn hristi höfuðið. Bros færðist um munnvik hans,
og i augum hans var ekkert annað en alvara og hlýja.
— E'kki spyrja svona margra spurninga, Madame Turquoise, sagði
hann glaðlega. — Þér skulið aðeins vita að stjörnurnar ljúga ekki.
M\ilai Ismail hefur fleiri en eina ástæðu til að fallast á beiðni Resca-
tors. Þeir þekkjast, og eiga margt hvor öðrum upp að unna. Auðæfi
þessa konungdæmis væru engin, ef ekki væri þessi kristni sjó-
ræningi, sem kemur með silfur í skiptum fyrir vernd Marokkanska
flaggsins. Og það eru einnig aðrar ástæður. Soldán okkar, sem virðir
lögin svo mikils, getur ekki annað en fallizt á kröfur Rescators. Því
þar er það, sem hönd Allah grípur fram í, Firousi. Hlustið á mig. Þessi
maður var einu sinni....
Hann þagnaði með einskonar hiksta.
öll réttindi áskilin — Opera Mundi, Paris. Framliald t næsta blaði.
Framhald af bls. 19.
gáfnafars. Augun voru geysistór
og útstandandi undir þrútnum
augnalokum; úr þeim mátti lesa
óstöðuglyndi og ágirnd, líkast og
hjá eiturlyfjaneytanda, og
heimskulega flærð, sem stafaði
af of miklum heilabrotum um
gróðavænlega hluti. Há kinnbein-
in, snubbótt nefið og stór munn-
urinn, sem opnaðist oft í órann-
sakanlegu brosi svo skein í gisn-
ar, ójafnar tennur, þunn hakan,
sem var vart sýnileg undir
þykkri neðrivörinni, allt þetta
fullkomnaði mynd þeirrar Sant-
inu, sem hafði hrifið Gianmaria
svo mjög, að hann elskaði ekki
eingöngu hinn fátæklega yndis-
þokka hennar heldur lika öll lík-
amslýti hennar. Andlitið var þak-
ið púðri, hvítu sem kalk, og var-
irnar makaðar í alltof miklum
varalit. Hún sat við borðið sitt
og lét ágjörn og blygðunarlaus
augun hvíla á Gianmaria meðan
hún þóttist vera að tala við móð-
ur sína. Og Gianmaria, sem hafði
ákveðið að sigra Santinu til þess
eins að fullnægja heiðri sínum
og sjálfsvirðingu, var nú, er hann
sá augnatillit hennar, altekinn
djörfustu vonum. Hjartað hamað-
ist í brjósti hans, hann greip and-
ann á lofti og fannst hann sjá
Santinu liggjandi í rúmi, mjóa
og klunnalega í græna undir-
kjólnum og granna fótleggina í
svörtu silkisokkunum. Um leið
og hann fiktaði við matinn tók
hann að horfa á stúlkuna á hæ-
verskan hátt, að því er hann
sjálfur hélt, en í raun og veru
var ákafinn í augnatilliti hans
svo áberandi, að ekki aðeins
stúlkan tók eftir því, heldur líka
hinir gestirnir og jafnvel for-
stöðukonan, þar sem hún stóð í
hinum enda salarins bak við
borðið sitt. Þegar hér var komið
voru augnagoturnar milli hans og
stúlkunnar í algleymingi. í
reyndinni brosti hún til hans,
opinskátt og ertnislega, og skotr-
aði um leið augunum til móður
sinnar eins og hún segði: ,,Ég
hef gaman að því að þú skulir
glápa svona á mig, en vertu var-
kár — móðir mín er hér“. Þá
skiptu framreiðslustúlkurnar
tvær um borðbúnað, og Gian-
maria sá forstöðukonuna taka
upp stóran bakka og rétta ann-
arri þeirra. Það var ostabakkinn.
Síðan myndu ávextirnir koma,
og svo var máltíðinni lokið. En
hin framreiðslustúlkan var með
lítinn disk, og á honum sýndist
vera aðeins eitt oststykki, og hún
fór beint til Gianmaria með hann.
Framreiðslustúlkan var einföld
sveitastúlka með þrútnar og
rauðar kinnar, og hún var vís til
að fara að hlæja af minnsta til-
44 VIKAN