Vikan - 18.08.1966, Blaðsíða 48

Stundið veiðarnar
með Olympíumeistara
Það er hægt með því að nota ANSCHÚTZ sport-
riffilinn caliber .222, sem byggður er eftir ANS-
CHÚTZ MATCH 54 formúlunni, en með þeim teg-
undum hafa unnizt fleiri alþjóða- og Olympíukeppn-
ir fyrir minni hlaupvíddir en með nokkrum öðrum.
Einstiga og tveggja stiga gikkir, sem hægt er að
stilla fullkomlega. Hlaupið er rennt af nákvæmni og
yfirfellt. Riffilskeftið cr úr fallega útskorinni franskri
vaihnotu.
Verð aðeins kr. 7.900,00 - Póstsendum.
spamúRUHús heykjavíkuh
Óðinsgötu 7 — Sími 1-64-88.
— Elzta sportvöruverzlun landsins —
GEISHA" súfasett
Stílhreint og fallegt.
Framleitt með einkaleyfi hjá „Kronen“
í Danmörku.
Mjög vönduð vinna.
fin
liil
u
Minil! KAJ
Grettisgötu 46. — Sími 22584.
ísinn brotinn, og móðirin hélt
áfram að blaðra af mikilli mælgi
og tilgerð, sagði honum að þær
væru frá Róm og hefðu aðeins
verið í vistheimilinu í nokkra
mánuði, að þeim líkaði matur-
inn vel, en herbergin væru dimm
og sólarlaus og rúmin skelfileg,
reyndar hefðu þær í huga að
flytja á annað vistheimili o.s.frv.
Gianmaria gleypti nokkur rif af
appelsínunni og reyndi að svara
eftir beztu getu án þess að hafa
augun af andliti Santinu. Hinar
ofsafengnu fyrri þrár hans gerðu
nú aftur vart við sig og urðu lítt
þolandi sökum þess, að Santina,
sem sagði ekki eitt einasta orð,
en sat niðurlút og braut hnetur,
var aJlan tímann að nugga tánni
á skónum sínum við fótinn á
honum. Við þessa snertingu tóku
margvíslegar vonir og ímvndan-
ír að skapast í huga hans. Hann
var sigurviss, en gat samt. varla
trúað þeirri hugmynd, sem hann
hafði gert sér af grönnum og
ástríðufullum líkama Santinu við
hlið hans sjálfs undir svölu á-
breiðunum í einu af þessum stóru
og hriktandi rúmum vistheimil-
isins. Það sem gerði hann mest
ringlaðan var tvískinnungshátt-
ur stúlkunnar. Andlitið svo ó-
snortið og fæturnir önnum kafn-
ir undir borðinu. Honum vafð
ljóst, að þetta var fyrsta ástin í
lífi hans, og hann varð ölvaður
og utanvið sig eins og hann hefði
hellt í sig sterku víni eftir langt
bindindi.
Þá heyrði hann, eins og út úr
þykkri þoku, sykursæta rödd
segja: „Leyfist mér. Nafn mitt
er Negrini“. Og hann sá dökka,
grófa, loðna hendi með stórum
gullhring með demanti á litla
fingri. „Nafn mitt er Bargigli",
svaraði hann snöggt, stóð á fæt-
ur og tók í höndina. Þessi Neg-
rini hafði fremur dökkan hör-
undslit, líkan þeim sem lifrar-
veikt fólk hefur, og augu hans
voru tinnusvört, hvítan blóð-
hlaupin, höfuðið kringlótt og
sköllótt og andlitsdrættirnir fín-
gerðir. Hann settist makindalega
niður, tók upp langt sígarettu-
veski úr gulli, opnaði það og
rétti hinum þremur. Gianmaria
og konurnar tvær fengu sér síg-
arettu, og síðan sneri móðir San-
tinu sér að þeim nýkomna og
sagði:
„Bargigli greifi kom til Róm-
ar til að búa sig undir að ganga
í utanríkisþjónustuna ... “
Gianmaria varð hverft við.
Hann hafði búizt við annars kon-
ar gullhömrum frá móður San-
tinu. Negrini, aftur á móti, tók
þessum upplýsingum með skeyt-
ingarleysi eða jafnvel kaldri
kurteisi, að því er Gianmaria
fannst.
„Eða öllu heldur", leiðrétti
Negrini um leið og hann andaði
frá sér reyknum út um nefið,
„vonast hann til að komast í ut-
anríkisþjónustuna. Hvort honum
heppnast það, er svo annað mál“.
„Hvað eigið þér við“? spurði
Gianmaria hatursfullur hinn
lifrarveika andstæðings sinn.
„Minn kæri Bargigli, það sem
ég á við er það, að vel gefnir
náungar af góðum fjölskyldum
eins og þér, sem segja um leið
og maður hittir þá „ég ætla að
ganga í utanríkisþjónustuna",
eru á hverju strái. En hugsið út
í það hve mörgum raunverulega
tekst að gera það að lífsstarfi og
hve margir enda sem skrifstofu-
þrælar í skuggalegum ráðuneyt-
isskrifstofum með sex eða átta
hundruð lírur á mánuði. Það er
þetta, sem ég átti við“.
Gianmaria starði á Negrini al-
veg steinhissa á svona óvæntum
óþægindum.
„En ég kom ekki til Rómar til
að gerast skrifstofumaður", sagði
hann loks. „Ég kom til að ganga
í utanríkisþjónustuna, og ég ætla
að sjá um að svo verði“.
„Ég óska yður af öllu hjarta
alls hins bezta, sagði hinn háðs-
lega. „En þér vitið hvað þér þurf-
ið til að það takizt, er það ekki?
Eða hafið þér kannski ekki hug-
mynd um að“?
„Hvað þá“?
„Þetta“, og Negrini sýndi mjög
þýðingarmikið látbragð með
þumalfingri og vísifingri hægri
handar. „Hafið þér þetta — pen-
inga“? sagði hann og neri sam-
an fyrrgreindum fingrum. „Ef
þér hafið þá ekki, getið þér al-
veg eins hætt á stundinni að
hugsa um utanríkisþjónustuna".
Gianmaria kinkaði kolli, rauð-
ur að gremju og reiði. „Við er-
um auðug“, sagði hann, en fannst
um leið, að ef til vill væri hann
að gera eitthvað rangt. „Við er-
um óðalseigendur, og svo eigum
við hús í Flórens“.
„Fyrst svo er“, sagði Negrini
og stóð skyndilega á fætur og
hló, „fyrst svo er, kæri Bargigli
greifi, þá er ekkert meira um það
að segja. Þér hafið innsiglað var-
ir mínar með óhrekjanlegri sönn-
un. Ef þér hafið peningaráð, þá
hafið þér allt. Ég segi ekki meira
— ekki eitt einasta orð“. Hann
endurtók „ekki eitt einasta orð“
og gekk síðan fram og aftur fyr-
ir framan borðið með hendur í
vösum og blés reyk gegnum nas-
irnar. Móðir Santinu, sem hafði
þagað meðan á kappræðunum
stóð milli Gianmaria og Negrini,
reis nú upp. Hún sagði þurrlega:
„Það er augljóst, Negrini, að þú
hefur ekki vit á því, sem þú ert
að tala um. Hver asni veit að
Bargigli-ættin er með ríkustu
fjölskyldum í Arezzo. Jæja, eig-
um við ekki að fara? Það virð-
ast allir vera farnir".
Þau fóru út úr borðsalnum.
Móðir Santinu hafði forystuna á-
samt Negrini, sem hvíslaði ein-
hverju að henni, og svo komu
Gianmaria og Santina á eftir. En
48 VIKAN