Vikan - 18.08.1966, Blaðsíða 45

efni. Kannski var það hlátur-
mildi stúlkunnar, sem kom í veg
fyrir, að Gianmaria grunaði
nokkuð, þegar hann sá andlit
hennar um leið og hún þjónaði
honum til borðs en að var upp-
ljómað af illgirnislegri kæti, sem
að hönd hennar er hún hélt fyrir
munni sér, tókst ekki að leyna.
Hnífa og gaffalglamrið í saln-
um hætti snöggvast, og það hefði
átt að vara Gianmaria við. En
hann var svo upptekinn af sínu
óvenjulega hugarástandi og
kjánalegu áformum, að hann tók
hvorki eftir þögninni né hlátrin-
um. Á diskinum var ein sneið
af gulleitum Gruyere-osti, og
hann skar með mestu erfiðleikum
bita af honum, því að osturinn
var bæði harður og þurr, sett
hann á diskinn sinn og byrjaði
að borða hann samvizkusamlega.
Það var fyrst eftir að hann hafði
tuggið ostinn dálitla stund, að
hann varð var við andstyggilegt
bragð í munninum, bragð, sem
líktist á engan hátt ostabragði
heldur miklu fremur sápubragði.
Honum gekk illa að komast í
skilning um það, að bragðið væri
af því sem hann var reyndar að
tyggja, enda þótt hann yrði að
skirpa því út úr sér á diskinn,
og hann byrjaði vandræðalega
að rannsaka það, sem eftir var
af ostinum með endanum á hnifn-
um sínum. Þá heyrði hann rödd
Santinu, greinilega og ákveðna:
„smakkast osturinn vel“? spurði
hún illgirnislega.
Það var eins og lengi hefði
verið beðið eftir þessu merki,
mikil hlátursroka gaus upp frá
hverju borði. Allir skellihlógu,
nýgiftu hjúin, ensku konurnar
tvær og gamli hálfblindi skrifar-
inn, herra Negrini og Santina og
móðir hennar. Gianmaria var
blárauður og ruglaður, með
munninn fullan af froðu, og botn-
aði ennþá ekki neitt í neinu. Hann
leit fyrst á diskinn og síðan á
hlæjandi andlitin og sagði: „Já,
en hvað hefur komið fyrir?
Þetta virðist vera sápa“?
„Hvað meinarðu — sápa“?
sagði stúlkan. „Fráleitt... Þetta
er ostur“.
Nú skarst herra Negrini í leik-
inn, af sínum venjulega myndug-
leik. „Nei, þetta er sápa“, sagði
hann. „En gott spaug er skamm-
líft. Ég ráðlegg yður að borða
ekki meira af þessu, ella mun-
uð þér aldrei losna við það úr
munninum".
Gianmaria hlustaði varla, en
var önnum kafinn við að skirpa
í vasaklútinn sinn freyðandi
munnvatninu og hreinsa munn-
inn með glasi af vatni. Allir
héldu áfram að hlæja meðan
hann skirpti út úr sér sápuvatn-
inu, en hann varð óður af reiði
og auðmýkingu. Svo það var þá
vegna þess arna sem Santina
hafði litið svona oft til hans og
brosað við honum, bara til þess
að leiða hann í þessa heimsku-
legu gildru. Hann varð truflaður
í sínum b'.endnu hugleiðingum af
rólegri rödd forstöðukonunnar.
sem var nú komin til hans.
„Hver á sök á þessu kjánalega
spaugi“? spurði hún. „Mér þyk-
ir þetta mjög leitt, herra Bar-
girli, en takið þetta ekki nærri
yður. Hver "erði þétta? Var það
þú, Edvige“?
Gianmaria hrækti út úr sér
meira sápuvatni og leit upp.
Þiónustustúlkan Edvige byrjaði
nú, kafrjóð í framan vegna tog-
streytunnar milli óttans og hlát-
ursins, að verja sig fyrir hinni
ströngu húsmóður sinni. „Það
var ungfrú Rinaldi, sem lét mig
hafa ostinn og sagði, að það væri
alveg uppá sína ábyrgð. Ég á
ekki sök á þessu“.
Gianmaria sá að forstöðukonan
sneri sér nú að Santinu, sem ját-
aði með elskulegri rödd: „Já. ég
lét hana hafa sápuna. Okkur
langaði í eitthvað grín, eitthvað
til að hlæja að . . . en ég er viss
um að herra Bargigli er ekkert
móðgaður. Þegar allt kemur til
alls búum við öll saman hérna í
vistheimilinu eins og ein fjöl-
skylda“. Um leið og hún sagði
þetta, sneri hún sér að Gianmar-
ia og horfði á hann með blíðum
og fallegum svip, sem eyddi reið-
inni og auðmýkingunni úr hinu
óreynda hjarta unga mannsins.
„Auðvitað er ég ekki móðgað-
ur“, sagði hann og hrækti út úr
sér sápu. „En það viðbjóðslega
bragð! Hvílík andstyggðarsápa"!
„Sápa er auðvitað sápa“, álykt-
aði herra Negrini.
Hláturinn var nú í rénun, og
forstöðukonan, sem sá hvernig
málum var háttað, afsakaði þetta
aftur við Gianmaria, mælti nokk-
ur áminningarorð tilframreiðslu-
stúlkunnar, sem fór burt rjóð og
flissandi, gekk síðan þvert yfir
salinn og tók sér stöðu fyrir aft-
an borðið sitt, há og virðuleg.
En Santina virtist ekki gera
sig ánægða með uppgjafarlegt
svar Gianmaria og sagði með
valdsmannslegum alúðleik:
„Komið og borðið ávaxtaréttinn
hjá okkur til að sýna það, að
þér séuð í raun og veru ekki
móðgaður. Mamma, rýmdu til
fyrir herra Bargigli, hann ætlar
að koma og borða ávextina með
okkur“.
Gianmaria hikaði. Hann var
enn rjóður og með sápubragð í
munninum. En samt sem áður,
hans var freistað, og hann gat
ekki staðizt svona vingjarnlegt
boð. Niðurlútur, til að dylja fát-
ið sem á hann kom, líkastur
skólastráki sem hefur verið skip-
að að koma upp að kennaraborð-
inu, ruglaður af háðslegum
augnatillitum félaga sinna, stóð
Gianmaria upp og settist við
borðið hjá konunum tveim. Öll-
um virtist líka hegðun hans vel,
og herra Negrini klappaði sam-
an lófunum: „Húrra, þetta er
rétta hugarfarið! Hvílíkt skap-
lyndi!
Móðir Santinu var á að gizka
um fimmtugt, og það sem var
mest áberandi við hana var ó-
samræmið milli hins stóra og
laglega höfuðs hennar og stutts
Iíkamans, og þegar hún gekk
minnti þetta ósamræmi á hin
geysistóru pappahöfuð á litlum
líkömum, eins og maður sér í
skrúðgöngunum á kjötkveðjuhá-
tíðum. Á andliti hennar voru leif-
ar gamallar förðunar, sem jafn-
vel stöðugur þvottur hafði ekki
getað afmáð með öllu. Hún heils-
aði Gianmaria hjartanlega, lét
hann setjast á stól og brosti breitt
til hans.
„Santina var að gera að gamni
sínu, stelpuskömmin“, sagði hún
og horfði ógnandi á dóttur sína
gegnum gleraugun. „Ég ræð ekk-
ert við hana, meðan hún er að
framkvæma einn hlut er hún
önnum kafin við að finna upp á
hundrað öðrum hlutum. En eins
og herra Negrini sagði, þér haf-
ið nógu stórbrotið skaplyndi til
að taka þetta ekki illa upp. Seg-
ið mér, herra Bargigli, hvað er-
uð þér að gera í Róm? Stundið
þér nám hér“?
„Ég er á fyrsta ári í lögfræði",
svaraði Gianmaria feimnislega og
tók appelsínu úr ávaxtakörfunni
sinni og byrjaði að skræla hana.
„Svo þér ætlið að verða lög-
fræðingur"?
„Ja, í sannleika sagt er það nú
ekki meiningin", svaraði Gian-
maria vandræðalega. „Ég ætla að
fara í utanríkisþjónustuna“.
„f utanríkisþjónustuna. Fín
staða. Ég hef þekkt fjöldan all-
an af diplomötum. Frændi minn
einn, sem einnig heitir Rinaldi,
var í utanríkisþjónustunni. Hafið
þér rekizt á hann“?
„Ja, satt að segja hef ég það
nú ekki“.
Nú truflaði dóttirin samtalið.
„Mamma, hvað hét ungi maður-
nn, sem við hittum í Ostia í
fyrra? Hann var líka í utanrík-
isþjónustunni. Var það ekki
Colleoni"?
„Pierleoni", leiðrétti móðir
hennar, „þér hljótið að hafa hitt
hann, hár og dökkhærður ungur
maður með van-Dyke-skegg“.
Gianmaria, sem leið nú miklu
betur, varð því miður að játa, að
hann þekkti ekki hinn skeggj-
aða Pierleoni heldur. En nú var
VIKAN 45