Vikan - 13.10.1966, Blaðsíða 20

Dev píkur des dIiöup
það og varð hugsað til þess hve
fáránlegt, jafnvel syndsamlegt það
var, að unna manni, sem hafði
þann eina hæfileika að drepa.
Sjötti kafli.
Þetta kvöld fór Craig til fundar
við frænda Serafins, Elías, sem var
lágvaxinn, kringlóttur og harður,
svipaður Stavrosi frænda sínum.
Hann hlustaði á erindi Craigs og
samþykkti undir eins.
— Stavros vill áreiðanlega koma
líka, sagði hann. — Þetta er hans
blóðhefnd, jafnt sem þín.
— Auðvitað, svaraði Craig. —
Þessvegna megum við ekki segja
honum það. Stavros er læknir. Við
getum ekki beðið hann að hætta
á þetta.
Elías leit á hann, hikaði og sam-
þykkti að lokum.
— Allt í lagi, sagði hann. — Þú
ert eldri, þegar allt kemur til alls.
Craig brosti til þakklætis, dáðist
að kurteisi og vingiarnleik hins.
Hann sagði Elíasi, hvað hann lang-
aði að gera, og Elías formælti
kröftuglega. Hans hlutverk var
ekki nógu stórt. En hann lét und-
an að lokum. Mennirnir á Andraki
deildu aldrei lengi við Craig, þeg-
ar skipulagning orrustu var annars
vegar.
Elías og sonur hans fluttu Craig
yfir til Menos undir seglum. Hann
sat í myrkrinu og hlustaði á enda-
laust giálfur siávarins við kinn-
unginn og óskaði þess eins að
stóri maðurinn, Dyton-Blease, væri
þar enn.
Þegar báturinn létti förinni,
skammt frá höfðanum, starði hann
fram í myrkrið og greindi hvar
myrkrið þéttist utan um klettinn og
kastalann, síðan háttaði hann, setti
fötin sín í uppblásinn gúmmífleka
og lét sig síga ofan í sjóinn. Hann
muldraði kveðjur til Grikkjanna og
síðan synti hann rólegur af stað
í kyrrum, volgum sjónum og synti
í áttina að syjunni, ýtti flekanum
á undan sér, gaf sér nógan tíma,
gætti þess að þreyta sig ekki, þar
til hann að lokum bar upp í mal-
arfjöruna, stóð upp og dró flek-
ann á þurrt.
Craig tók handklæði úr flekan-
um, þurrkaði sér og klæddi, síðan
tók hann hníf Bauers og hleypti
loftinu úr flekanum og fikraði sig
upp undir klettinn. Varlega tók
hann upp vasaljós með Ijósskyggni
og faldi flekann undir klettinum,
síðan leit hann upp eftir klettinum
og leitaði þolinmóður þar til hann
fann viðvörunarvírinn, sem hann
vissi að þar var. Hann klifraði yfir
hann, án þess að koma við hann,
og hélt áfram, hægt og varlega
upp eftir klettinum, nam staðar,
þegar hann var nærri kominn upp,
til að leita að, og finna, annan
viðvörunarvír.
Frammi fyrir honum stóð kast-
alinn, svartur og þykkur í nætur-
myrkrinu. Craig svipaðist um eft-
ir hundum eða varðmönnum. Þar
voru engir. Hann gekk yfir grjót-
harðan jarðveginn að kastalamúrn-
um, fikraði sig að hliðinu og mjórri
Ijóssúlunni. Varðdyrnar við múrhlið-
ið voru í hálfa gátt og maður með
riffil hallaðist upp að veggnum,
sofandi. Hægt, og af mestu gætni,
fikraði Craig sig innfyrir. Síðan
sjó hann varðmanninn fast á háls-
inn með hnefanum. Hrotunum
linnti og Craig greip varðmanninn
um leið og hann féll, og lagði hann
upp að veggnum með riffilinn.
Hann virtist fremur drukkinn en
sofandi, en það kæmi út á eitt ef
einhver sæi hann. Craig þreifaði í
vasa mannsins og fann flösku af
áfengi. Hann hellti slatta af því
yfir föt hans og skildi flöskuna eft-
ir við hliðina á honum, síðan gekk
hann innyfir hlaðið, í áttina að
kastalanum sjálfum. Innra hliðið
var ólæst og hann renndi sér inn
eins og köttur, hljóður, varfærinn
og ógnandi.
Kastalanum hafði verið skipt í
þrjár hæðir og á hverri hæð voru
mörg herbergi. Craig byrjaði efst.
Efsta hæðin var hæð Dyton-Blease.
Þar var gríðarstórt svefnherbergi
með fyrirferðamiklu ferskjuviðar-
rúmi, búningsherbergi, troðfullt af
allskonar fatnaði, öllum handgerð-
um, meira að segja skónum — að
minnsta kosti tvö þúsund sterlings-
punda virði, og skrifstofa með
borði, sem hafði ekkert í skúffun-
um nema fullkomið safn af kortum
yfir Mið-Austurlönd og rándýr
bréfsefni sem á var letrað, Menos,
Grikkland. Þar var líka stór leik-
fimisalur útbúinn með allskonar
aflrauna- og leikfimitækjum, fyrir
gífurlega sterkan mann. Þar var
dójó-æfingadýna fyrir júdó. Craig
nam aðeins staðar þar, síðan fór
hann niður á næstu hæð f.yrir neð-
an. Hvert herbergi var glæsilegt,
hreinlegt og fallegt. Og samt, ein-
hvernveginn, var hvert herbergi
öðruvísi en það átti að vera. Craig
sá tvo vasa, annan með mjög fal-
legri blómaröðun, hinn með mis-
heppnaðri stælingu á þeim fyrri.
Hann sá borðstofu þar sem lagt var
á kvöldverðarborð fyrir átta, en að-
eins tveir höfðu snætt, spilaborð
með leifum af brids, annað spila-
settið var illskulega rifið sundur [
miðju, og útstillingarbrúðu í bún-
ingsklefa, sem var mest klædda út-
stillingarbrúða, sem hann hafði
nokkru sinni séð. Heimskulegur
hrokasvipur hennar breyttist ekki
hót, þótt Craig fletti upp um hana
pilsunum til að komast að raun um,
að hún var í undirbuxum með
sokkabelti og brjóstahaldara undir
kjólnum. Craig datt í hug, að Dyton-
Blease hefði verið að kenna Selinu
hvernig auðugar, evrópskar konur
lifa og klæða sig og eyða degin-
um. Honum var hugsað til rifnu
spilanna og glotti. Honum leiddist
brids líka.
Á neðri hæðinni sváfu tveir
menn, mennirnir tveir, sem höfðu
komið um borð í bátinn og farið
með Selinu burtu. Herbergi þess
þögla var fóðrað með striplinga-
myndum, veggirnir, loftið og jafn-
vel gólfið. Hann lá á bakinu og
hraut, blés frá sér munnvatnsbólum
um leið og hann andaði frá sér.
Craig sló hann eins og hann hafði
slegið varðmanninn. Hroturnar
hættu. Þegar hann leitaði í her-
berginu fann hann aðeins Steyr
vélbyssu, skotfæri, hníf, kylfu og
sett af Ijósmyndum, þar sem tveir
eða fleiri mannlegir líkamar voru
notaðir til að sýna hvernig stafirnir
í stafrófinu gátu komið fram, jafn-
vel í leyndustu einkasamskiptum
tveggja vera. Myndirnar voru prent-
aðar í Kairó. Craig leit tvívegis á
Q, glotti og fór með vopnasafnið
inn í svefnherbergi þess málgefna.
Þetta herbergi var virðulegt,
samt ekki laust við glæsibrag. Hús-
gögnin voru gömul og dökk og
hvítmálaðir veggirnir báru aðeins
eina mynd; helgimynd. Craig skoð-
aði herbergið, fann fleiri vopn,
setti þau til hliðar, gekk yfir að sof-
andi manninum og velti því fyrir
sér, hvernig bezt væri að vekja
hann. Maður sem er skyndilega
vakinn af djúpum svefni, er auð-
særanlegur og hræddur og honum
hættir til að segja það sem hann
veit. Craig dró af honum ábreiðuna.
Hann var nakinn, því berskjaldað-
ur. Craig sló hann fast á munninn
og maðurinn settist upp með rykk
og Craig sló hann aftur, handar-
bakshögg, sem rak hann aftur nið-
ur á höfðagaflinn. Maðurinn lá
kyrr eitt andartak, síðan velti hann
sér á hliðina og stökk á Craig,
hendurnar fálmuðu eftir hálsi hans.
Craig tók í hárið á manninum, lét
fallast aftur á bak og kastaði hon-
um án þess að sleppa hárinu. Mað-
urinn öskraði, og öskraði aftur,
þegar Craig dró hann á fætur á
hárinu og sló hann á nefið, tvisvar.
Maðurinn ætlaði að láta sig fall-
ast á gólfið, en höndin í hárinu
hélt honum uppréttum svo hann
tyllti aðeins niður tánum. Hendur
hans féllu niður með síðunum, Ifk-
aminn varð máttvana og Craig lét
hann detta.
Craig spurði: — Hvað heitirðu?
Hann talaði á grísku. Maðurinn á
gólfinu skalf og sagði ekkert.
Craig beygði sig niður og dró hann
aftur upp á hárinu.
Maðurinn æpti um leið: — Spiro.
Georgias Spiro. Craig þrýsti hon-
um uppað veggnum og horfði á
hann.
— Þú átt að segja mér eitt og
annað, sagði hann. — Fyrr eða síð-
ar segirðu það. Þú getur valið.
Spiro réðist að honum aftur, og
aftur kastaði Craig honum, dró
hann á fætur og sló hann á nefið.
Að þessu sinni féll Spiro og lá
kyrr. Craig fann vatnskrús og skvetti
vatninu yfir hann og dró hann yfir
að spegli, þegar hann rankaði við
sér.
— Líttu á þig, sagði hann. — Þú
verður ekki fallegur mikið lengur.
Næsta skipti, sem ég slæ þig á
nefið, brýt ég það, og enginn mun
elska þig þá.
Spiro horfði þegjandi á spegil-
mynd sína og sneri sér undan.
Craig greip undir höku hans og
neyddi hann til að horfa ( hörð
augu sín, að horfa á höndina, sem
varð að hnefa, reiddum til höggs.
— Eg get ekkert sagt þér, sagði
Spiro.
— Þetta er allavega byrjun, sagði
Craig. — Hvað ert þú að gera hér?
— Eg lít eftir staðnum fyrir Dyton-
Blease.
- Með .32?
— Dyton-Blease á marga óvini.
— Mig, til dæmis, sagði Craig.
— Hvað gerir hann?
— Hann gerir ekkert, sagði Spiro.
— Hann er bara ríkur.
Craig sveiflaði sér nær og drap
létt á nefið á Spiro með einum
fingri. Þetta var mjög rautt og upp-
blásið nef.
—■ Segðu mér frá stúlkunni, sagði
hann.
Spiro hafði ákveðnar hugmynd-
ir um kvenfólk. Hann lét þær f
Ijós. Hún hafði gagntekið Dyton-
Blease. Hann eyddi öllum degin-
um og öllum dögum með henni,
kenndi henni að ganga, sitja,
borða: Litla villidýrið var ekki
ánægt nema það fengi að éta með
fingrunum, og Dyton-Blease hafði
verið svo þolinmóður, svo blfður.
Hann hafði jafnvel neytt Spiro til
að kenna henni að raða blómum
— eins og svona skepna gæti gert
nokkuð listrænt; drottinn vissi að
hann hafði gert sitt bezta....
— Hversvegna? spurði Craig.
— Hún verður að vera hefðar-
kona, sagði Spiro.
— Hversvegna? spurði Craig aft-
ur.
— Vegna þess að Dyton-Blease
sagði það.
— Langar þig að ég brjóti á
þér nefið? spurði Craig.
— Eg sver við guð að þetta er
allt, sem ég veit, sagði Spiro. — Ef
hann vissi, að ég hefði sagt þér
svona mikið, myndi hann drepa
mig.
— Hann drap næstum föður minn,
sagði Craig. — Hann gerði hann
að fávita.
Spiro varð grafkyrr. — Þú hefur
töluvert álit á Dyton-Blease? spurði
Craig.
— Hann borgar vel, svaraði
Framhald á bls. 41.
20 VIKAN