Vikan - 13.10.1966, Qupperneq 33

Betra akurlendi finnst ekki milli
Miinchen og Innsbruck, og við
eigum jörðina sjálf. Afi minn
keypti hana eftir stríðið 1870.
Og við höfum bíl og útvarp og
síma.“
Annette sneri sér að föður
sínum.
„Sá þykir mér vera háttvís,
þessi maður þarna,“ sagði hún
háðslega.
Hún virti hann fyrir sér hátt
og lágt. „Það væri víst ekki
neitt neyðarbrauð fyrir mig, ó-
kunnuga stúlku frá sigruðu landi
og með óskilgetið barn í eftir-
dragi. Líklega væsti ekki um
mig úr því. Hvílík upphefð!"
Périer, sem annars var fá-
máll, lét nú loks álit sitt í ljós.
„Nei, ég get ekki neitað því
að þetta er göfugmannlega boðið.
Ég hef sjálfur verið í stríði, og
enginn af okkur er saklaus af
ýmislegu, sem við hefðum aldrei
getað látið okkur detta í hug
á friðartímum. Fólkið er nú
svona. En nú er sonur okkar
fallinn frá og við eigum ekkert
eftir nema Annette. Við getum
ekki séð af henni.“
„Þessu bjóst ég við,“ sagði
Hans. „Þá sting ég upp á öðru.
Ég fæ að vera hérna.“
Annette leit snöggt á hann.
„Hvað eigið þér við?“ spurði
frú Périer.
„Ég á bróður. Hann getur ver-
ið kyrr heima og hjálpað föður
mínum. Ég kann vel við mig
hérna. Með dugnaði og framsýni
er hægt að gera þessa jörð að
ágætu býli. Þegar stríðið er unn-
ið koma hingað margir Þjóð-
verjar til að setjast að. Það vita
allir hér í landi eru of fáir
til að vinna sveitastörf. Ég hlust-
aði á fyrirlestur um það i Sois-
son. Fyrirlesarinn sagði, að
fjórðungur akurlendis hé'r í landi
væri í órækt, vegna þess að
enginn fæst til að annast þetta.“
Périer og kona hans litu hvort
á annað, og Annette sá að það
voru farnar að renna á þau tvær
grímur. Þetta var einmitt það
sem þau hafði dreymt um, eftir
að sonur þeirra dó, að eignast
tengdason, sem væri fær um að
taka við jörðinni og vildi gera
það, eftir að þau væru uppgefin
bæði.
„Þá er öðru máli að gegna,“
sagði frú Périer. ,,Þá held ég að
við verðum að athuga málið.“
„Þegið þið,“ sagði Annette
hvasst. Hún hallaðist fram á við
og hvessti logandi augun á Þjóð-
verjann. „Ég er trúlofuð kenn-
ara, sem kenndi hérna við ungl-
ingaskólann, þar sem ég kenndi,
og við ætluðum að giftast þegar
stríðið væri úti. Hann er ekki
stór og sterkur eins og þér eruð,
og ekki fríður heldur. Hann er
lítill vexti og kraftlítill. En hann
er svo vel gefinn og vel að sér
að það vegur allt annað upp,
hann hefur það sem yður vantar:
sál og anda. Hann er ekki villi-
maður, heldur siðmenntaður,
hann hefur fengið margra alda
siðfágun í arf. Ég elska hann af
öllu hjarta.“
Hans varð ógn móðgaður á
svip. Aldrei hafði hinum dott-
ið í hug að Annette þætti vænt
um annan mann.
„Hvar er hann núna?“
„Hvar nema í Þýzkalandi, þar
sem hann er fangi, og hann svelt-
ur. Meðan þið étið allt frá okkur,
sveltur hann. Þarf ég að segja
yður það oftar að ég hata ykk-
ur. Þér viljið að ég fyrirgefi yð-
ur. Það skal ég aldrei gera. Fífl!“
Hún rykkti til höfðinu, og svip-
urinn lýsti hræðilegum harmi.
„Þeir hafa gengið svo frá honum
að hann nær sér aldrei. Ég veit
að hann tekur mig í sátt. Hann
er góður maður. En það kvelur
mig mest, að mig grunar að hann
haldi að ég hafi gefizt yður af
fúsum vilja — fyrir smjör og
silkisokka. Það hafa margar gert.
Og hvernig yrði það hjónaband,
ef hann ætti að hafa fyrir aug-
um daglega barn annars manns,
og það þýzks manns í ofanálag,
stórt og ljóshært og bláeygt eins
og þér eruð. Guð hjálpi mér, því
þurfti þetta að koma fyrir?“
Hún stóð upp og fór út úr
eldhúsinu. Hin sátu eftir þegj-
andi. Hans leit ólundarlega á
kampavínsflöskuna. Svo and-
varpaði hann og stóð upp. Frú
Périer fylgdi honum á leið.
„Var yður alvara þegar þér
sögðuð að þér vilduð giftast
henni?“ sagði hún lágt.
„Já, mér var fullkomin alvara.
Ég elska hana.“
„Og þér ætlið ekki að fara
burt með hana? Þér ætlið að vera
kyrr hérna og taka við bú-
inu?“
„Svo sannarlega."
„Gamli maðurinn þarf að fara
að hætta. En heima hjá yður
verðið þér að hafa helminga-
skipti við bróður yðar. Hér verð-
ið þér einir um hituna."
„Ekki spillir það.“
„Við vorum ekkert hrifin af
því að Annette færi að giftast
þessum kennara, en sonur okk-
ar var þá á lífi, og hann sagði
að hún ætti að fá að ráða þessu.
Annette var vitlaus eftir honum.
En nú er sonur okkar blessaður,
dáinn, svo nú er öðru máli að
gegna. Ekki getur Annette búið
hér ein síns liðs.“
„Það væri neyðarúrræði að
selja jörðina. Ætli ég þurfi annað
en að líta í eigin barm.“
Þau skildu við vegamótin. Hún
tók þéttingsfast í hönd honum.
„Komið bráðum aftur.“
Hans fann að hún var á hans
bandi. Það fannst honum hugg-
unarríkt að vita. En illt var það
að Annette skyldi engan vilja
nema þennan kennara sinn. Sem
betur fór var hann fangi, og
barnið mundi fæðast löngu áð-
ur en hann slyppi. Hver vissi
nema henni snerist þá hugur.
SAMANLAGÐfR
STÓLAR
með bólstraðri
setu
kr. 280.00.
SKRIFSTOFU- OG VINNUSTÓLAR
með færanlegu baki og setu
aðeins kr. 945.00.
BORGARFELL H.F.
r
SANAMAT
nuddtækin frá Sanamat-
verksm. Frankfurt/Main sam-
eina alla beztu kosti slíkra
tækja í samræmi við nýjustu
tækni. Stiilanlegur vibrations-
styrkleiki og 7 fylgihlutir auð-
velda margskonar notkun —
auka vellíðan, eyða þreytu,
mýkja og styrkja.
Örugg gæði. — Mjög hag-
stætt verð. — Ábyrgð á hverju
tæki. — 3 gerðir fyrirliggj-
andi.
EINKAUMBOÐ:
Verzlunln LAMPINN
Laugavegi 68 — Sími 18066.
VIKAN 33