Vikan - 13.10.1966, Síða 49

— En hvers vegna í ósköpunum
hafið þið valið Singapore? Það
var undarlegur tónn í rödd hans.
Hún minntist fyrirmælanna • á
vélrituðu örkinni:
„Alan hefur nýlega eignazt
svolítinn slatta af peningum og
langar til að eignast gúmmí-
plantekru, þar að auki er Eve
þar suður frá. Mig langar til að
heimsækja hana og kynna Alan
fyrir henni.“
Eftir nokkrar mínútur sagði
hann:
— Æthð þið að dvelja hjá
Mantesa?
— Það gerum við — ef þau
bjóða okkur. Eve sagði mér, að
þau væru mjög gestrisin.
— Nú, en hafa þau ekki þeg-
ar boðið ykkur?
— Nei, þau vita ekki ennþá,
að við erum að koma. Það var
ekki fyr en fyrir um það bil
klukkutíma, sem okkur tóíkst
að fá tvo miða með flugvél til
Singapore.
— Einmitt sagði hann og sagði
ekki fleira, þangað til þau óku
upp að gamla herrasetrinu, sem
hafði verið breytt í klúbbíbúðir.
Hún rétti fram höndina og
sagði:
— Vertu sæll, Charles. Það var
fallega gert af þér að aka mér
hingað.
— Þú losnar ekki svona auð-
veldlega við mig, Fay, sagði
hann ákveðinn. — Mig langar
að sjá manninn þinn. Þar að
auki verður einhver að bera far-
angurinn þinn upp.
íbúð Alans var á annarri hæð.
Þegar hún hringdi dyrabjöll-
unni, var hún veik af skelfingu.
Hvað myndi Charles ekki í-
mynda sér ef Alan væri ekki hér
til að taka á móti brúði sinni?
í sama bili heyrðist fótatak og
dyrnar opnuðust. Stór líkami
Alans fyllti út í dyrnar. Hann
var í buxum og slopp, sem þó
þakti ekki nakta bringu hans.
Hún gat ekki að sér gert, að
taka eftir þessari sterklegu
bringu, með brúsk af rauðu hári.
Hræðslutilfinning hennar jókst.
Mimdi Alan undrast það, að hún
kom svona skyndilega, og ef
hann gerði það, myndi hann þá
ekki vekja tortryggni Charles?
En Alan brosti eðlilega til henn-
ar, hlýju og undirgefnu brosi.
— Halló ástin, sagði hann. —
Ég var að koma. Ég ætlaði að
fara að hringja á hjúkrunar-
kvennaheimilið til að vita, hvort
þú værir farin af stað.
Hann leit spyrjandi á Charles.
— Þú verður víst að kynna
okkur, elskan. — Ég verð að
viðurkenna, að mér hefði aldrei
dottið í hug, að þú myndir koma
með vin þinn með þér á brúð-
kaupskvöldið! Hann hló glað-
lega. Honum kom bersýnilega
ekkert á óvart.
— Þetta er einn vina minna,
Alan .Hann heitir Charles Sant-
ers. Hann heimsótti mig á hjúkr-
unarkvennaheimilið, og var svo
vænn að aka mér hingað. Hún
reyndi að tala létt og eðlilega
eins og Alan, en hún vissi, að
rödd hennai' var framandi.
— Það er ánægjulegt -að hitta
yður, Santers, sagði Alan, rétti
fram stóran hramminn og þrýsti
hönd Charles. — Það var fal-
lega gert af yður að aka kon-
imni minni hingað. Hún hefur á-
reiðanlega sagt yður, að við
erum bæði önnum kafin við að
setja niður fyrir ferðina á morg-
im.
— Já, Fay sagði mér það. Mér
þykir gott að hafa getað gert
henni greiða, en nú verð ég að
fara, sagði Charles þurrlega.
— Hvaða vitleysa, Santers,
þér verðið að koma inn fyrir
og fá yður einn lítinn. Meðan
Alan talaði, tók hann við tösk-
unum úr höndum Charles og
vísaði honum og Fay í gegnum
litla forstofu, inn í setustofuna.
— Ég set farangurinn þinn inn
í svefnherbergið, ástin mín, sagði
hann við Fay. — Svo skal ég
blanda okkur í glös.
Fay og Charles, stóðu og
horfðu á.
— Er þetta íbúð mannsins
þíns? spurði hann. En hún hristi
höfuðið og svaraði:
— Nei, hann fékk hana lánaða
hjá vin sínum, meðan hann er í
Englandi.
— Nú, á hann ekki heima í
Englandi? Það var merkilegt,
því að um leið og ég sá hanri,
fannst mér ég hafa séð hann
áður. Ég þori að leggja eið út
á það.
Alan kom aftur og tók viský
og sóda út úr hornskáp, hann
rétti Charles drykk og stakk
öðru glasi í höndina á Fay. Áð-
ur en hún gat mótmælt, sagði
hann:
— Mundu, hvað ég sagði þér
í kvöld.
Svo hélt hann uppi fjörugum
samræðum, með því að tala um
fyrirhugaða ferð þeirra til Singa-
pore, þegar hann frétti að Char-
les væri nýkominn frá Malaya,
var hann mjög ákafur að heyra
álit hans á möguleikunum fyxir
því að komast yfir Jitla plant-
ekru þar. — Það vildi svo heppi-
lega til að Fay á systir þar suð-
ur frá, og hún gætir barns fyrir
fjölskyldu, sem á plantekru. Ég
vona að fólkið geti hjálpað mér,
sagði Alan.
— Charles þekkir Mantesa
fólkið og hitti Eve nýlega, skaut
Fay inn í.
— Einmitt? Alan talaði hratt,
og Fay, sem virti hann vand-
lega fyrir sér tók eftir breyting-
unni á honum. Augu hans urðu
minni, og henni fannst hver
vöðvi í stórum líkama hans, væri
spenntur. Hann minnti hana á
villidýr í frumskógi, sem beið
eftir því, spennt til hins ýtrasta,
að stökkva á bráðina. En hann
hélt áfram brosandi:
— Já, ég skil. Þér eruð sem
sagt gamall vinur fjölskyldu
konu minnar. Það er stutt síðan
við Fay kynntumst, og við
vildum flýta okkur að giftast,
svo okkur hefur ekki gefizt tæki-
færi til þess að hitta vini henn-
ar.
— Það er nú varla hægt að
kalla mig gamlan fjölskylduvin,
sagði Charles, hæðnislega. — Ég
hiti Fay í fyrsta skipti fyrir
einni viku, þegar ég lét hana fá
bók frá systur hennar. Svo
hringdi ég til hjúkrunarkvenna-
heimilisins í kvöld, til þess að
endurnýja kunningsskap okkar,
en ég verð að segja, að það kom
mér mjög á óvart að heyra, að
hún hefði hitt og gifzt yður á
þessum stutta tíma sem liðinn
er, síðan ég hitti hana.
— Er það ekki dásamlegt,
hvað ástin getur gert? Finnst
þér það ekki, ástin mín? Alan
brosti til hennar, yfir sig ást-
fanginn.
— Það kom mér einnig mjög á
óvart að finna Fay á hjúkrunar—
kvennaheimilinu eina og yfir-
gefna, og að komast að því, að
hún ætlaði að fara hingað á eig-
in vegum. Hann talaði reiði-
lega, og athugasemdin hefði auð-
veldlega valdið óþægilegum
orðaskiptum. En Alan langaði
auðsýnilega ekkert í orðaskak.
- Ég sé að þér eruð séntil-
maður fram í fingurgóma, sagði
hann og brosti. — Við Fay höf-
um ákveðnar og frjálsar hug-
myndir um hjónabandið. Við
vorum sammála um jafnrétti —
við getum verið vinnufélagar —
ef svo vill til, og við ætlum að
forðast alla yfirdrifna róman-
tík.
— Ég hefði ekki kallað það
yfirdrifna rómantík, þótt þér
hefðuð sótt Fay í kvöld, ég hefði
kallað það almenna kurteisi.
Charles reis á fætur meðan hann
talaði. — Ég er hræddur um, að
ég hafi truflað hveitibrauðsdag
ykkar nógu lengi.
Eftir að hann var farinn, sagði
Alan:
— Ég get mér þess til, að þú
hafir verið í klípu í kvöld. Það
var gott, að þú skyldir koma
hingað.
— Ég veit ekki, hvað ég hefði
getað gert annað. Honum fannst
það svo undarlegt, að ég skyldi
ennþá vera á hjúkrunarkvenna-
heimilinu, muldraði hún.
— Þú heldur, sem sagt, að
hann gruni, að hjónaband okk-
ar sé aðeins leikur?
Hún hikaði: — Já, og þar sem
hann er vinur Mantesa fólksins,
fannst mér rétt að reyna að
ryðja öllum grun úr vegi.
Hann kinkaði kolli: — Sé það
rétt, sem ég hef ekki ástæðu til
að rengja, að náunginn hafi að-
eins séð þig einu sinni, virtist
hann hafa ótrúlega mikinn á-
huga fyrir þér. Hafið þið ein-
hvern tíma verið ástfangin hvort
af öðru?
Reiðiroðinn litaði kinnar henn-
ar: — Er það nokkuð, sem þér
kemur við?
— Já, ætli það ekki. Ég er
að reyna að komast að því, hvort
hann hefur áhuga á þér sem
konu, eða hvort það er vegna
þess, að þú hefur samband við
Mantesafólkið í gegnum systur
þína. Getur það kannske hafa
verið vegna bókarinnar, sem
hann færði þér? Heldur þú, að
hann hafi fengið grun um, að
bókin hafi flutt einhver sérstök
skilaboð?
— Hann minntist alls ekki á
bókina. En hann sagði mér,
strax og hann lét mig hafa hana,
að hann myndi heimsækja mig
þegar hann kæmi frá Norður-
Englandi. Ég held — hún hikaði
aðeins — að honum hafi litizt
á mig. Að minnsta kosti svo-
lítið.
— Þú heldur kannske, að hann
sé ástfanginn af þér?
Hún svaraði ekki.
—• Nú? Ýtti hann undir svar-
ið.
— Ég sé ekki ennþá, að þér
komi það við, sagði hún.
— Einmitt. Þú heldur að hann
sá það, sagði hann. — Kannske
heldur hann líka, að þú sért ást-
fangin af honum, og þessvegna
skilur hann ekki, hvers vegna
við höfum gift okkur svona í
grænum hvelli.
— Ég get víst ekki gert að
því, hvað hann heldur, eða hvað?
Ég gerði allt, sem ég gat til þess
að koma í veg fyrir grunsemd-
ir hans, með því að taka hann
með mér hingað. Hvað gat ég
gert fleira? Og ef þú hringdir
nú á bíl fyrir mig, þá fer ég
aftur á hjúkrunarkvennaheim-
ilið. Ég er dauðþreytt.
Han hristi höfuðið. — Þú ferð
ekki aftur heim á hjúkrunar-
kvennaheimilið í kvöld. Þú verð-
ur hér. Hún fölnaði:
— En það — það get ég ekki.
Það er svo margt, sem ég á eftir
að gera. Þar að auki.. . .
— Það er ekkert þar að auki,
greip hann fram í fyrir henni.
Þú veizt það fullvel, að við
eigum á hættu að hann skrifi
Mantesa fólkinu og segi því grun
sinn. Hann gæti líka látið sér
detta í hug að hringja á hjúkr-
unarkvennaheimilið snemma í
fyrramálið, til að spyrjast fyrir
um það, hvort þú sért þar eða
ekki. Þú getur sofið í svefnher-
berginu, en ég sef hér á ottóman-
inum. Þegar hún stóð enn og hik-
aði, bætti hann við og brosti
glettnislega:
— Þú átt áreiðanlega eftir að
venjast því að sofa nálægt mér.
Þú ert heppin, að það skuli vera
dyr á milli okkar í nótt.
Án þess að ræða þetta frekar,
snerist hún á hæl og gekk inn
í svefnherbergið. Hún vissi, að
hann hafði rétt fyrir sér. Ef
Charles væri tortrygginn og hún
sneri aftur til hjúkrunarkvenna-
heimilisins, myndi hann reyna að
setja sig í samband við hana
VIKAN 49