Vikan - 17.11.1966, Blaðsíða 19

komið aftur í dag. Það er bezt
að við lítum inn fyrir og gáum.
Hann ók upp að húsinu og
hringdi dyrabjöllunni. Eftir
stundarkorn kom kínverskur
strákur og opnaði dyrnar, og
Charles heilsaði honum eins og
hann væri gamall kunningi:
Hann spurði, hvort herrann og
frúin væru heima, en Kínverj-
inn hristi bara höfuðið.
Charles fannst skrýtið, að það
skyldi vera ljós í setustofunni
þegar eigendurnir voru ekki á
staðnum. Kannske höfðu eigend-
urnir lagt húsið undir sig með
veizlu og látum. Hann ætlaði
að fara inn og athuga það. Hann
sagði: — Nú, en úr því að við
erum komin, veit ég að frú Man-
tesa hefði boðið okkur upp á
drykk. Þar að auki langar mig
til að sýna vinkonu minni, ung-
frú Freeman, húsið.
Kínverjinn kærði sig ekki um
þetta og kom með ótal athuga-
semdir um að húsið væri á öðr-
um endanum, en Charles greip
fram í fyxir honum: — Þvaður!
Það skiptir okkur engu máli,
þótt það séu lök yfir húsgögnun-
um. Við viljum bara fá drykk.
Svo gekk hann framhjá Kín-
verjanum og ég á eftir. Hann
virtist vera þarna öllum göngum
kunnugur, því hann ýtti mér
beint inn í setustofuna. Þar var
allt í röð og reglu, nema að ein-
hver hafði legið í sófanum og
á borðinu við hliðina á honum
lágu nokkur opin vikublöð. Þar
lá einnig sígaretta, sem í hafði
verið slökkt í flýti. Kínverjinn
kom inn með glösin handa okk-
ur og við sátum þarna og töluð-
um saman stundarkorn. En ég
hafði það á tilfinningunni að við
værum ekki ein. Þessa sömu til-
finningu hafði ég haft síðan við
komum hingað í húsið. Það er
eins og veggirnir hafi eyru.
Skömmu seinna bað ég um að
fá að fara á salerni, og Charles
kallaði á Kínverjann og bað hann
að vísa mér leið. Ég tók eftir
því, að baðherbergið var með
tveimur dyrum. Ég lét vatnið
renna í vaskinn og það kom mér
mjög á óvart, þegar ung stúlka
stóð allt í einu í dyrunum. Dyr-
unum, sem ég kom ekki inn
um. Fyrst í stað hélt ég, að þetta
væruð þér Fay, hún var svo lík
yður. Ég fékk taugaáfall. Hún
var mjög mögur og náföl. Það
var eins og hún væri ölvuð. —
Frú Farnsworth, eruð þér veik?
stamaði ég. En um leið sá ég
að þetta voruð ekki þér.
— Ég er ekki frú Farnsworth.
Ég er Eve systir hennar. Þekkið
þér hana? Rödd hennar var lág
og hræðsluleg. Ég kinkaði kolli.
— Já, ég er að koma frá London
og ég þekki manninn hennar
ljómandi vel. Unga stúlkan
sussaði á mig. — Uss — uss,
hafið ekki hátt. Hún neri hend-
ur sínar. — Þau mega alls ekki
heyra, að við erum að tala sam-
an. Ef þau heyra það... Hún
þagnaði og hélt svo áfram svo
lágt, að varla heyrðist. — Ef
þér þekkið Fay og manninn
hennar, verðið þér að vara þau
við fyrir mig. Þau flugu út til
plantekru Mantesa. En þau eru
ekki örugg þar, þau eru í mik-
illi hættu. Frú Mantesa fékk
skeyti frá manni, sem heitir
Charles Santers, ég var svo
heppin að sjá það. Hann sagði
henni, að Fay og maður hennar
væru á leiðinni þangað, og að
minnsta kosti maðurinn hennar
hefði sérstaka ástæðu til þess að
fara, og notaði fjölskyldutengsl
Fay sem tylliástæðu til þess að
heimsækja plantekruna. Mantesa
fólkið flutti sig strax þaðan burt,
og síðan ég kom hingað hef ég
verið fyllt af eiturefnum. Ég
veit að þau láta þau í matinn,
sem þau gefa mér. En ég veit
aldrei í hvaða mat eða hvenær,
og ég neyðist til að borða eitt-
hvað. Þér verðið endilega að
vara Fay og mann hennar við
og segja þeim, að þau séu í
hættu, og að dagsetningin sé
tuttugasti og fimmti. Kommún-
istarnir ætla að reyna að leggja
héraðið undir sig. Mantesafólk-
ið ætlar að hjálpa þeim. Ó...
Það heyrðist einhver hávaði hin-
um megin við dyrnar. Hún greip
andann á lofti og sneri sér við.
Charles bankaði á dyrnar og
kallaði: — Er eitthvað að, Made-
line? — Nei, ég er að koma,
hrópaði ég aftur. Hárið á mér
var orðið svo hræðilegt, að ég
varð að laga það.
Madeline þagnaði. Hún leit af
Alan og Fay, svo sagði hún:
— Taktu um Fay, Alan. Mér
sýnist, að það sé að líða yfir
hana. Alan tók utan um hana,
en Fay ýtti handleggnum frá
sér.
Það er allt í lagi með mig. Það
hefur ekki liðið nema einu sinni
yfir mig, og það var þegar ég
var við fyrsta uppskurðinn. Það
var afskaplega leiðinlegur at-
btu-ður. Madeline hló.
— Ég hélt að það myndi líða
yfir mig í fyrsta skipti sem ég
kom fram, en í staðinn leið yfir
leiksviðsst j ór ann.
Fay sagði í örvæntingu:
— Alan, hugsaðu þér bara, ef
þau vita, að Eve hefur talað við
Madeline? Hvað gætu þau ekki
látið sér detta í hug að gera við
hana?
— Ég held að enginn hafi
heyrt til okkar. Við töluðum
mjög lágt, og vatnið rann á með-
an. Báðar dyrnar voru lokaðar.
Fay varp öndinni léttar. Blóðið
var byrjað að streyma um kinn-
ar hennar á ný.
— Charles og ég fórum tíl
Plantation klúbbsins, því mig
langaði að sjá hvernig hann liti
út, áður en ég færi að skemmta
þar. Ég er ekki sérlega snjöll í
verunni, en ég reyndi að vera
það. Ég hamaðist við að segja
honum, að mig langaði til að
sjá gúmmíplantekru og spurði
hann út úr um Mantesafólkið.
Hann sagði ekki mikið, en ég
hafði á tilfinningunni, að hann
væri hræddur, meira að segja
mikið hræddur. Ég býst við, að
hann sé alls ekki ánægður yfir
því að vera kominn aftur til
Malaya, en hann hafi neyðzt til
þess. Ég fékk ekkert að gagni
upp úr honum. En í flugvélinni
í dag var hann hræðilega tauga-
óstyrkur. Drottinn minn, hvað
það var erfitt að fá hann til þess
að taka mig með hingað. Ég
held, að hann sé hræddur, ann-
að hvort við frú Mantesa eða
manninn hennar. Alan kinkaði
kolli hægt.
— Hvað var það, sem þú ætl-
aðir að segja mér Fay?
— Það var einnig um Charles.
Við töluðum saman úti- á ver-
öndinni, eftir að John Man-
tesa og konan hans voru farin í
rúmið. Ég held, að hann sé
hræddur. Hann sagði hvað eftir
annað, að hann myndi vilja
hjálpa mér ef ég vildi hjálpa
honum.
— Gaf hann annars eitthvað
fleira í skyn? Hún hristi höfuð-
ið.
— Hann var töluvert drukk-
inn. Ég hugsa, að hinn muni
jafnvel ekkert á morgun.
Tunglið var komið hærra á
himininn. Það kastaði hvítri
birtu niður á stíginn til þeirra.
— Það er víst bezt fyrir okk-
iu- að hypja okkur inn, sagði Al-
an. — Ég býst ekki við, að nokk-
urt okkar langi til að fá malar-
íu. Það fór hrollur um Made-
line.
— Ég get ekki ímyndað mér
nokkurn stað, sem væri óheppi-
legri til að vera veikur á en
Happy Harmony plantekruna.
Þau gengu öll heim að húsinu.
Þegar þangað kom, sagði Alan:
— Fay, þú ferð inn fyrst. Ef
einhver spyr skaltu segja að þú
hafir fengið þér göngutúr alein.
Við Madeline komum rétt strax.
Fay laumaðist eftir ganginum og
inn á herbergi þeirra Alans. Hún
gat ekki lengur haldið aftur af
tárunum. Þau runnu niður um
kinnar hennar, meðan hún hátt-
aði. Hún var þakklát fyrir, að
Alan var ekki hér og sá hana
gráta. Hún reyndi að einbeita
sér að því, sem Madeline hafði
sagt henni um Eve, en þótt hún
væri nærri utan við sig af á-
hyggjum hennar vegna, gat hún
ekki að sér gert að hugsa um
Madeline og Alan eins ög hún
hafði séð þau standa saman á
stígnum. Hún sá stöðugt fyrir
sér tárin renna niður eftir kinn-
um Madeline. Hversvegna hafði
hún grátið?
Loks sofnaði hún og vaknaði
í dögun við þrumur. Eldingarnar
lýstu herbergið snöggt í gegn-
um gluggatjöldin. Hún leit snöggt
til hliðar við sig í rúm-
inu; en þar var enginn. Svo gekk
hún út að glugganum og renndi
gluggatjöldunum upp. Það var
byrjað að rigna. Hún stóð 'éitt
andartak og horfði á óveðrið,
svo fór hún í rúmið aftur. Þeg-
ar hún vaknaði var orðið al-
bjart. Alan sat á rúminu hjá
henni og starði á hana. Það var
eitthvað undarlegt við það,
hvernig hann virti hana fyrir
sér og ósjálfrátt rétti hún fram
höndina og snerti hann. Hann
var rennblautur.
— Hefurðu verið úti í alla
nótt, Alan? Hann kinkaði kolli.
— Ég sendi Madeline í rúmið
skömmu eftir að þú fórst. Ég
þurfti að ganga frá dálitlu.
Hlustaðu nú vel á, Fay. Skila-
boð Eve eru alveg samhljóða
því, sem við heyrðum þegar
Jungman og Mantesa voru að
tala saman. Við höfum ekki mik-
inn tíma, og við verðum að vinna
hratt. Hún settist upp í rúminu.
— Hvað á ég að gera, Alan?
Hann svaraði ekki alveg strax.
.— Mér þykir ekki gaman að
þurfa að biðja þig um það, Fay,
en þú verður að einbeita þér að
Charles. Komstu að því hvað
hann ætlar að gera, og hvernig
hann vill að þú hjálpir honum.
Ef til vill er hann veiki hlekkur-
inn í keðjunni. Þú verður að
komast að því, hvort hugarfars-
breyting hans er raunveruleg.
— Hversvegna er svo nauð-
synlegt að hugsa um hann?
— Vegna þess að hann er
flugmaður og flugvélin hans er
hér.
VIÐ VITUM EKKI OF MIKIÐ.
Það rigndi allan daginn. Það
var svo mikill hávaði af regn-
inu, að þau heyrðu varla sjálf
hvað þau sögðu. Regnið dundi
á taugum þeirra. Taugar Fay
máttu ekki við miklu, eftir sam-
tal hennar við Alan um morg-
uninn. Hún var örþreytt og
hrædd og óróleg. Hún vissi, að
hún átti að hugsa um það sem
Alan hafði trúað henni fyrir, að
komast að því hvað Charles
meinti með því, að hann ætlaði
að hjálpa henni ef hún hjálpaði
honum. En hún gat ekki að sér
gert að hugsa um Alan og Made-
line. Það var ekki alltaf gaman
að vera ástfanginn! Það varð
heldur ekki betur séð, en að
taugar Mantesafólksins væru
ekki í sem beztu standi. Hvað
hafði gerzt milli Charles og
Shebu í nótt? Fay heyrði þegar
hún sagði Charles, að hún hefði
séð um John en hugsum okkur,
að hann hefði vaknað. Það fór
hrollur um hana. Hún þakkaði
fsrrir að hún var ekki Sheba,
því John var hvítglóandi af
reiði.
Og ef Charles hafði verið
taugaóstyTkur kvöldið áður, var
hann það ekki síður í dag. Mjótt,
laglegt andlit hans var náfölt
Framhald á bls. 44.
46. tbl. VIKAN 19