Vikan - 17.11.1966, Blaðsíða 29

Lék í samkvæmi
hjá Soffíu Ldren
Framhald af bls. 14.
Gunnar Jökull hefur sannarlega
haft nóg að gera síðan hann gekk
í lið með piltunum í „Syn". Hljóm-
sveitin hefur víða farið undanfarna
mánuði, m.a. haldið hljómleika f
Frakklandi, Hollandi, Þýzkalandi,
Spáni og í Sviþjóð. Þeir keyra um
í splunkunýjum Taunus, sem þeir
eiga auðvitað sjálfir.
Þegar kvikmyndahátíðin í Cannes
stóð sem hæst, léku piltarnir þar (
„Valbonne Club" — en mest þótti
þeim til koma, er þeir léku ( sam-
kvæmi hjá Soffíu Loren, en þar
snjóaði inn mörgum frægum stjörn-
um.
Eins og fyrr segir er Gunnar að-
eins 17 ára gamall. Hann byrjaði
að leika opinberlega á trommur 13
ára gamall og lék þá með Tónum
í Lídó, en með þeirri hljómsveit lék
hann næstu þrjú árin. Hann inn-
ritaðist í Verzlunarskólann, en þar
sem trommurnar áttu hug hans all-
an, hætti hann fljólega námi og
sneri sér fyrir fullt og allt að
trommuleiknum.
Það er ekki loku fyrir það skot-
ið, að Gunnar og félagar hans
komi hingað til lands innan tiðar.
En meðan Gunnar dvelst ( heims-
borginni geta vinir hans og kunn-
ingjar skrifað honum til 166 Salmon
Street, Kingsbury, London N.W.9.
Feluleikur
Framhald af bls. 13.
— Þú kynnist auðvitað fjölda
manns, það hlýtur maður í
þinni stöðu að gera, sérstaklega
kvenfólki, sagði hún. — Þessi
borg er auðvitað full af fögrum
konum, það hljóta menn í þinni
stöðu að verða varir við.
Þetta er allt sjónhverfing, and-
styggileg sjónhverfing, allt gert
til að sýnast. Sviðsljós, farði og
andlitsaðgerðir. Þetta er allt til
að töfra og blekkja. En nú vil
ég njóta þess að horfa á raun-
verulega konu, ekki sýningar-
stúlku, — nú vil ég bara horfa
á þig.
— Þetta er nú önnur elskuleg
lygi. En þetta er nú samt
skemmtilegt, miklu skemmti-
legra en sannleikurinn, sagði
hún og hló. — Sannleikurinn
getur oft verið ósköp leiðinlegur.
Hann pantaði aftur í glösin.
— Ég ætti ekki að drekka
meira. Ég meina það, sagði hún.
— Það gæti verið leiðinlegt fyrir
þig, ef þú þyrftir að bera mig
sofandi út héðan. Hvað heldurðu
að þjónarnir hugsuðu?
Honum fannst hún óvenju að-
laðandi. Hann óskaði þess inni-
lega að hann hefði í raun og
veru þekkt hana á æskuárunum.
Hún brosti glettnislega.
— Blessaður vertu ekki að
segja mér það, ég veit vel hvað
þú hugsar. Þú manst vel þegar
ég leið útaf í miðjum stráka-
hópnum forðum, — ég var ör-
ugglega ekkert augnayndi þá.
Viðurkenndu það bara, viður-
kenndu að það var einmitt það
sem 'þú varst að hugsa um.
Hann hló.
— Ég skal viðurkenna það.
— Það var hræðilegt og sann-
arlega var ég ekki kvenleg. Ég
var svo aum daginn eftir, að mig
langaði ekki til að lifa. Ég hafði
mestan hug á að fela mig, og það
gerði ég líka. Ég svaraði ekki
einu sinni í síma næstu daga.
Mér fannst verst að þú skildir
vera áhorfandi að þessari niður-
læingu minni.
— Mér fannst þú dásamleg.
Ég var reglulega snortinn. Aldrei
hefi ég séð slíkt gert með slíkum
yndisþokka, það hefði sómt sér
vel á hvað leiksviði sem er.
— Nú ertu að skrökva, og það
svo um munar!
— Ég endurtek það, sagði
hann. — Þú lást þarna eins og
sofandi kóngsdóttir. Þú varst
auðvitað dálítið fölleit, náföl, en
samt sem áður fallegri en
nokkru sinni áður.
— Föl? Ég var auðvitað græn
í framan. Ég hlýt að hafa verið
eins og dauðinn uppmálaður.
Það var ég næsta morgun og ég
var eiginlega blágrá í nokkra
daga. Svo var það smánin, að all-
ir skyldu vita þetta. En verst
fannst mér að þú skyldir sjá mig
svona.
— Þakka þér fyrir, minn er
heiðurinn. En mér þykir fyrir því
að hafa valdið þér þessum á-
hyggjum. Hann lagði hönd sína
yfir hennar; það var aðeins
snerting, eins og til áherzlu.
— Hvað segirðu um drykk
núna, áður en við snúum okkur
að fastara fæði.
— Nei, þakka þér fyrir, göf-
ugi herra. Ég skal nefnilega trúa
þér fyrir því að það er ekki laust
við að ég hafi fengið svolítinn
fyrirboða áðan.
Hann pantaði matinn.
— Ef við tölum um sannleik-
ann, þá er hann auðvitað sá að
þú tókst alls ekkert eftir mér, þú
varst svo upptekinn af þessari
stelpu. Ég er alls ekki frá því
að það hafi verið þessvegna sem
ég drakk svona mikið þetta
kvöld.
— Þetta er ósanngjarnt, sagði
hann, — og þessutan er það
langt frá sannleikanum. Hann er
nefnilega sá, að ég kom einn í
þetta samkvæmi, í þeirri von að
þú tækir eftir mér.
— Ó, nei! sagði hún. — Það
þýðir ekkert fyrir þig að segja
mér að þú hafir ekki verið með
þessari stelpu, þú varst alltaf
með henni.
— Þú varst bara í vondu skapi
þetta kvöld. Ég var auðvitað
töluvert með henni um þetta
leyti. Hvað átti ég að gera, þú
leizt aldrei í áttina til mín, þú
horfðir í gegnum mig. Það er al-
veg satt að ég kom þetta kvöld í
þeirri von að það mætti takast
að vekja áhuga þinn. En þú leiðst
útaf í fanginu á mér.
Hún virtist nú verulega undr-
andi. — Hvað segirðu, leið ég
útaf í fangið á þér?
— Já, það var ég sem greip
þig, sagði hann.
— En þú varst í hinum enda
stofunnar, sagði hún.
— Já, en ég hafði augun á
þér, sleppti þér aldrei úr augsýn.
— Hvenær var það?
— Þú mannst auðvitað ekki
eftir öllu sem við töluðum sam-
an það kvöld, en það er gott, því
að ég viðurkenni að það var
nokkuð ruglingslegt samtal.
— Ég man ekkert eftir því.
Augu hennar ljómuðu af kát-
ínu.
— Mannstu ekki eftir neinu?
Honum fannst bros hennar eitt-
hvað dularfullt.
— Nei, ég man ekki til að við
töluðum neitt saman.
— Ég er eiginlega feginn því.
En ég bjóst við að heyra frá þér
alla vikuna. Svo hittumst við
ekki raunverulega eftir þetta.
Aðeins á götu, ef svo mætti
segja, og þá beið ég eftir brosi
eða einhverju merki um það að
þú vildir hitta mig, en það skeði
aldrei. Þessvegna er ég feginn
að þú manst ekki eftir því sem
við töluðum saman kvöldið sæla.
Ég hefi alltaf haldið að þú hafir
óskað eftir að muna það ekki,
þessvegna er ég feginn að þú
gleymdir því í raun og veru. Ég
hélt þá og ég hefi alltaf haldið
það síðan, að þú hafir látizt
gleyma.
— Þú verður að trúa mér
sagði hún innilega. — Ég segi
það alveg satt að ég man ekkert
eftir því sem skeði. Ég man bara
að allt hvarf mér í þoku og mér
fannst gólfið lyftast. Svo var ég
ofsalega hrædd um að verða veik
frammi fyrir öllu þessu fólki.
Mér finnst það furðulegt að þú
skyldir vera við hliðina á mér all-
an tímann ....
-—- Já, og ég hélt i höndina
á þér.
— Hvað töluðum við um?
— Það var víst ekki mikið af
viti. Það var aðallega tilfinning-
in og tónlistin. iVið vorum svo
ung og kjánaleg. Mannstu nokk-
uð eftir því að þú fórst að gráta.
— Það hefur verið vegna á-
hrifanna af víninu. Vin triste,
þú veizt.
Hann horfði á hana. Hún féll
svo algerlega inn í hlutverkið að
það var ekki á nokkurn hátt
hægt að merkja það á henni að
þetta væri leikur.
Hann setti upp raunasvip og
svaraði: — Það var það sem ég
var hræddur um, að þetta væru
áhrif frá víninu. ,
— Nei, alls ekki, sagði hún. —
Að minnsta kosti ekki eingöngu
þessvegna.
— Ég trúi þér, mig langar
reglulega mikið til að trúa því.
Hún spurði, feimnislega: ■—
Hvers virði eru líka nokkur orð?
— Þú getur sagt þér það sjálf,
aðallega viðkvæmnislegar spurn-
ingar.
— Já, sagði hún, — ég gat svo
sem ímyndað mér það. En hvers-
vegna hringdir þú ekki til mín?
Hversvegna gerðirðu enga til-
raun til að hitta mig aftur?
— Settu sjálfa þig í mín spor.
Ég hélt að þú værir fegin að
gleyma þessu öllu.
— Ó, drottinn minn! sagði hún.
— Ef þú hefðir bara... Æ, hvað
þýðir annars að vera að tala um
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA?
I»að er alltaf saml lelkurinn S hennl Ynd-
isfríð okkar. Hún hefur faUS örklna hans
Nóa elnhvets staðar i blaðinu og helttr
góðum verðlaonum handa þeixn. sem #etur
fundið Örktna. Vtrðlaunln «n stór'kon-
fektkassi, fultur af besta konfvkti, og
framleiðandinn er auðvltað SselgnHegerð-
ln Nól.
Síðast er dregið var hlaut verðlaunln:
Ásta Þorláksdóttir,
Barónsstíg 39, Rvík.
Vinninganna má vitja 1 skrifstofu
Vikunnar.
46. tbi. VIKAN 29