Vikan - 17.11.1966, Blaðsíða 44

KAUPIÐ ÞIÐ STÓL, ÞÁ KAUPIÐ
GÓÐAN STÓL - NORSKI
HVÍLDARSTÓLLINN
FRAMLEIÐANDI ÍSLENIK HÚSGÖGN H F.
KÓPAVOGI AUÐSREKKU 53 SflVII 41690
.............................i
um hann. Hann minnti hana á
flugu, sem sat í neti kóngulóar.
Hún skildi ekki hvernig á því
stóð, að hún hafði getað orðið
skotin í honum heima í Heart-
stone Village, en það hlaut að
hafa verið af því, hvað hún var
einmana. Var raunverulega að-
eins mánuður síðan?
f gærkvöldi varð henni ljóst,
að Madeline var ennþá hrifin af
Alan. Hin snögga ferð hennar til
Ameríku, til þess að giftast
syni tyggigúmíkóngs, hafði ver-
ið gerð í hefndarskyni vegna
þess, að hann hafði sagt henni
að starf hans og hjónaband gæti
ekki sameinazt.
f gærkvöldi hafði Madeline
grátið í tunglslj ósinu, en í kvöld
var hún í óeðlilega góðu skapi.
Leikaraskapur hennar fór ennþá
meira í taugarnar á Fay en inn-
byrðis óvinátta Mantesahjón-
anna.
Sonya lítla fór heldur ekki
44 VIKAN 46 tbl-
hljð hans, dauf i dálkinn, fögur,
og umhverfis voru bátar og gondól-
ar, sefn skutust eins og rottur, nef-
in í stafni gondólanna, grimm í
lampaljósinu.
— Hann er brjálaður, sagði
Grierson.
— Nei, sagði Craig. — Bara stór.
Andskoti stór. Það þýðir stór
áhætta líka og stórir óvinir.
— Vinur Nikka ?
Craig kinkaði kolli. — Eg held
varla, að hann muni koma sjálfur.
Hann er of áberandi. En hann
sendir einhverja. Hafðu auga með
öllum, sem Swyven talar við. Eða
Pucci. Ef þú þarft að eiga við ein-
hvern — engan hávaða. Hann hló.
— Ef þú getur komizt hjá því, bætti
hann við. Þessi staður verður eins
og sirkus.
Hann leit aftur á hátíðabátinn.
Ahöfnin var klædd eins og sjómenn
átjándu aldarinnar. Andrews var
við stýrið með- þríhyndan hatt, í
bláum frakka með axlaskúfa sjó-
liðsforingja frá tímum Georgs III.
— Ef þú þarfnast hjálpar, biddu
þá Andrews, ef ég verð ekki til
staðar.
— Skal gert, svaraði Grierson.
Það varð þögn og hann dró djúpt
að sér reykinn. Viðhafnarbáturinn
var kominn upp að hafnarþrepun-
um, bátsstjórarnir stukku í land,
kræktu í bátinn og héldu honum
stöðugum, meðan áhöfnin hyllti
farþegana.
— Þefta er afskaplega ófrum-
legt, sagði Grierson. — En afar
fallegt. Þeir fóru aftur inn í dans-
salinn. Báðir gosbrunnarnir voru nú
í gangi. Þjónar og barþjónar stóðu
reiðubúnir. Framhald í næsta blaði.
Flóttinn til óttans
Framhald af bls. 19.
og hreyfingar hans voru óróleg-
ar. Fay kenndi svolítið í brjósti
varhluta af andrúmsloftinu. Hún
var grátandi, þegar Fay kom til
hennar. Hún lagði mjóa hand-
leggina utan um Fay og sagði:
— Ég er svo hrædd, Fay.
— En vina mín, þú hlýtur að
vera orðin vön svona óveðri, þú
hefirr búið svo lengi hérna, sagði
Fay og brosti.
— Það er ekki rigningin en —
það er pabbi og mamma. Hvar
var mamma í nótt? Ég veit ekki
hvað klukkan var, þegar pabbi
kom hérna inn og kveikti ljósið
og spurði, hvar mamma væri eða
hefði verið. Ég sagðist hafa sof-
ið. Hann sagði: — Einn góðan
veðurdag, kannski mjög bráð-
lega, átt þú enga mömmu lengur,
litla mín. Svo slökkti hann Ijós-
ið og fór. Ég var svo hrædd að
ég gat ekki sofið. Ó, Fay, hvað
meinti hann með þessu? Hún grét
átakanlega og hjúfraði sig upp
að Fay. Fay skalf sjálf af
hræðslu en reyndi að brosa og
strauk litlu stúlkunni yfir ljósan,
úfinn kollinn.
— Hann hefur áreiðanlega
ekki meint neitt sérstakt.
Kannske hefur hann haft mar-
tröð. Þú skalt ekki vera hrædd.
Kannske hefur hann bara
dreymt, að mamma þín væri í
hættu stödd. Litla stúlkan hvísl-
aði:
— Ég get ekki að mér gert að
trúa því. Og stundum hata ég
mömmu, en ég vil ekki að það
komi neitt fyrir hana. Nú er Eve
farin frá mér, og þá eru ekki aðr-
ir, sem hugsa um mig. Og stund-
um er mamma góð. Orðin gripu
Fay um hjartaræturnar. Hún
hefði getað grátið. Hún þrýsti
litlu stúlkunni að sér. Barnið
virtist eldra en það í rauninni
var. Veikindin höfðu ekki aðeins
aukið tilfinninganæmi hennar,
heldur einnig skerpt athyglisgáf-
una. Fay sagði við hana:
— Já auðvitað þykir þér vænt
um mömmu þína og það kemur
heldur ekkert fyrir hana.
— Er það alveg víst?
— Já. Hvað ætti að koma fyr-
ir hana? Barnið muldraði:
— Ég veit það ekki, en pabbi
getur verið svo vondur. Hann
vill ekki að mamma eigi vini,
og nú er þessi hr. Santers hérna.
Ég sagði þér, að ég hefði einu
sinni heyrt hann segja að hann
myndi einhverntímann drepa
þennan Santers.
— Hann hefur sjálfsagt sagt
það í gríni. Barnið horfði fast á
hana og hvíslaði:
— Pabbi segir aldrei neitt í
gríni. Hann segir bara það sem
hann meinar.
Þegar Fay kom inn á herbergi
sitt, var hún í ennþá meira upp-
námi en nokkru sinni áður. Alan
stóð við gluggann og starði út í
rigninguna.
— Nú, hvað sagði Charles?
— Ég hef ekki séð Charles í
dag.
— Nú, hvern fjandann hefurðu