Vikan - 17.11.1966, Blaðsíða 31

þetta núna. En þú hefðir nú samt
getað skrifað mér seinna.
Seinna! Ég byrjaði á hundr-
að bréfum. Ég skrifaði þér jafn-
vel eftir að ég var giftur, en ég
sendi þau auðvitað aldrei. Hvers-
vegna? Vegna þess að þau voru
eiginlega ekki sendibréf, heldur,
heldur hróp á hjálp. Ég held að
það heiðarlegasta sem ég hef gert
í lífinu, sé það að ég sendi aldrei
þessi bréf.
Ég var líka svo mikill kjáni,
hafði svo skrítnar hugmyndir
um hvað væri sæmandi ungri
stúlku, sagði hún. — Það hefur
auðvitað ekkert skeð, varla verið
sagt orð.
Nú fann hann að hún vildi
halda leiknum áfram. — Já, sagði
hann. — Það var eins og alltaf
kæmi eitthvað sem aðskildi okk-
ur, en þó fannst mér eins og það
skipti ekki máli. Hann talaði lágt,
einna líkast hvísli.
Tvær verur geta búið sitt á
hvorri stjörnu, sagði hún, en
stjörnurnar geta mætzt úti í
geimnum. Ég hefi alltaf fundið
eitthvað samband milli okkar,
jafnvel þótt alltaf hafi , verið
langt á milli okkar, einmitt
kannski þessvegna.
Þau ákváðu að borða ekki á-
bæti, þó reyndi hann að fá hana
til þess. Þau drukku tyrkneskt
kaffi úr örsmáum bollum og
brostu hvort til annars yfir bolla-
brúnina.
— Jæja, sagði hann, svona var
það, og nú erum við hér saman.
Hann bennti henni á auðuga,
mjög þekkta konu sem sat við
borð rétt hjá þeim. Konan hafði
drukkið mikið og var í hávær-
um samræðum við ungan mann,
sem virtist fara hjá sér.
Hann brosti. — Þú trúir því
kannski ekki, en ég þori varla
að stynja upp bón, sem mig lang-
ar til að bera fram. Er ekki
mögulegt að við getum eytt
kvöldinu saman? Getum við ekki
fengið okkur drykk, kannski
koníaksglas?
Hún hló og snerti hönd hans.
— Ég veit að þér finnst ég hræði-
leg kerling, ég veit eiginlega
ekki hvað þú getur hugsað um
mig. En ég á flösku af prýðilegu
koníaki heima í herberginu mínu,
ég er ekki einu sinni búin að
taka bréfið utan af henni. Til
þjónustu, herra minn, og hún
hneigði lítillega höfuðið. Hann
veifaði til þjónsins og bað um
reikninginn.
— Við getum skálað fyrir því,
sem hefði getað orðið, sagði hann.
— Eða því, sem getur orðið,
hvíslaði hún.

SECURE
F3ÖL1DJAN,
er landsþekkt
einangrunargler
Framleiðandi:
Silfurgötu 6,
ísafirði.
Umboðsmenn um land allt.
FJOLIÐJAN - ISAFIRÐI
1
5ECURE
I_________
EINANGRUNARGLER
eins og samsærismenn. Orð voru
óþörf og hefðu jafnvel orðið
óþægileg.
Hún stóð upp, full yndisþokka,
— hreyfingarnar voru einsi og
hún hefði verið búin að æfa þær,
sneri sér við til að smeygja sér í
kápuna, sem hann hélt á. Hann
var fullur aðdáunar.
Hann langaði til að láta að-
dáun sína í ljós, en hætti við það,
orð hefðu jafnvel getað orðið
ruddaleg. Hann hafði það á til-
finningunni að þau væru að
ganga móti örlögum, sem hún
hafði búið þeim...
Kveðið um haustið
Framhald af bls. 11.
snoturri ferskeytlu gerist hann
raunar svo djarfur að jafna því
saman við vorið:
Þessar gulbleikur hlíðar,
þessi grásvörtu fjöll,
þessi litlausi himinn
í haustsins þögn.
Það er eins og maður horfi
á andlit sjálfs sín
í holum spegli.
Og maður þekkir ekki
framar
andlit sjálfs sín
því það er dáið.
Og nú er vetrarkvíðinn að
mestu úr sögunni, þegar kveðið
er um haustið í dúndrandi stofu-
hita. Það má vera að fyrir skáld-
ið sé haustið þrátt fyrir allt sym-
ból upp á fallvaltleikann og það
haust, sem verður í lífi hvers
manns um síðir.
En oftar bregður einungis fyr-
ir næmum lýsingum á hvítu sól-
skini haustsins og spjótoddum
frostsins eins og Hannes Péturs-
son orðar það:
heitir Kulið kemur, eru nokkr-
ar gallharðax staðreyndir um
haustið, fallega ort en blessun-
arlega án tilfinningasemi:
Þú spyrð mig um haustið.
Það kemur og eignar sér
engin
sem ilma nú vel eftir sláttinn
með sílgrænar lanir,
það kemur og reikar á
nóttunni niður við á;
Svipaða afstöðu hefur Matthías
Johannessen, enda þótt hann
yrki ekki um haustið með hefð-
bundnu Ijóðformi. í Sálmum á
atómöld er þetta vers:
Vor er indælt eg það veit
þá ástar kveður raustin,
en ekkert fegra á fold ég
veit
en fagurt kvöld á haustin.
Fínt, hugsaði hann. Hún var®‘ í! ? y‘ J
Brjóst okkar er ríkt af gleði
Þó komið sé fram á haust,
enn eru þrestir í greinum,
vatnið spegill
milli kyrrlátra fjalla
og mosinn hvítur faldur
hraunöldunnar á heiðinni.
Skýin úrsvalar axir keyraljl j jí || H
engin grátnunna. Hún var alger
jafnoki hans. Hver hefði trúað
því að þetta væri sama konan
sem skrifaði þetta fínlega, jafn-
vel feimnislega bréf? En hann sá
nú við frekari athugun, að jafn-
vel það hafði verið nákvæm-
lega hugsað. Þetta var aðdáunar-
vert. Þau brostu hvort við öðru,
Þegar dregur nær samtíman-
um, hefur viðhorf skáldanna til
haustsins breytzt; Þau hafa að
vísu komið auga á gulbleikar
hlíðar og tauma hins dökklita
dreyra, en þegar Steinn Stein-
arr yrkir um haustið, þá stend-
ur hann öðrum fæti í hinni
dæmigerðu hausthugsun skálda:
ákaft í fjöllin, en hljótt.
Þeirra breiðu, brimhvítu
eggjar
ber við tunglið um nótt.
Spjótsoddar frostsins sem
engu eira
inn í hold þeirra grafast.
Hvar sem þeir bláu brynj-
urnar rufu
er blóð —
taumar hins dökklita dreyra.
Þarna er ekkert harmað, einsk-
is að sakna. í öðru kvæði, sem
Hem á pollum, vatnið spegill
og svo er þessi einkennilega
þögn, þessi kvaklausa kyrrð.
Maður heyrir holklakann bresta
undan fótataki í öðru ljóði hjá
Matthíasi og hann kallar það
raunar einnig sálm:
Við gengum þar hjá
þegar lyngið var
rautt af hausti,
holklaki í mold
og kvaklaus kyrrðin
orðin móða yfir fjöllunum.
■fr
46. tbi- VIKAN 31