Vikan - 20.07.1967, Blaðsíða 2

BARA HREYFA EINN HNAPP os
r
í FULLRI HLVÖRU
H/%«*/%FULLMATIC
SJÁLFVIRKA ÞVOTTAVÉLIN ÞVÆR, SÝÐUR, SKOLAR OG
VINDUR ÞVOTTIKN.
M/M*/%FULLMATIC ÞVOTTAVÉUN FER SIGURFÖR UM ALLA EVRÓPU. -
HAKA GERIR ÞVOTTADAGINN AUÐVELDARI EN ÁÐUR ÞEKKTIST.
sjalfstæð
ÞVOTTAKERFI
1. SuSuþvotiur 100°
2. Heitþvottur 90°
3. Bleijuþvottur 100°
4. Mislitur þvottur 60°
5. Viðkvæmur þvoHur 60°
6. Viðkvæmur þvoHur 40°
7. StlfþvoHur/Þeytivinda
8. UllarþvoHur
9. ForþvoHur
10. Non-lron 90*
11. Nylon Non-lron 60°
12. Gluggatjöld 40*
!-&%»4/%FIJLLMATIC
mSEINS |-1>%B4>%FULLMATIC ER SVONA AUÐVELD í NOTKUN. snúið einum snerli
OG HAKA SÉR ALGERLEGA UM ÞVOTTINN OG SKILAR HONUM ÞEYTIUNDNUM. - SJÁLFVIRKT
HITASTIG OG VATNSMAGN, SEM HÆFIR HVERJU ÞVOTTAKERFI. - SJÁLFVIRKAR SKOLANIR. - TÆM-
ING OG ÞEYTIVINDUÞURRKUN. - MEÐ 2 KERFUM AF 12 ER HÆGT AÐ SJÓÐA ÞVOTTINN SVO VÉL-
IN SKILAR JAFNVEL ÓHREINASTA ÞVOTTI TANDURHREINUM. - ÞVOTTURINN KEMUR AÐEINS VIÐ
GLANSSLÍPAÐ, SEGULVARIÐ, RYÐFRÍTT STÁL.
ábyrgð
KOMIÐ - SKOÐIÐ - SANNFÆRIST
FRUMVARP
UM BORÐFRIÐ.
Fyrir tæpum tuttugu árum
skrifaði Kristján Albertsson
mergjaða blaðagrein um drykkju-
skap íslendeinga. Hann varpaði
þar fram hugmynd, ugglaust meir
í gamni en alvöru, sem margir
hentu á lofti og höfðu í flimting-
um. Hugmyndin var á þá leið,
að sett yrði upp á Lækjartorgi
stórt rimlabúr úr járni. Þegar
drykkjuskapur keyrði úr hófi
fram á almannafæri, átti lög-
reglan að henda öllum óargadýr-
um götunnar inn í þetta búr og
hafa þau þar til sýnis. „Það á
ekki að sekta þennan lýð,“ sagði
Kristján, „því síður að berja
hann, en allra sízt á að fela hann
fyrir sjónum manna uppi í Stein-
inum. Það á að hafa hann til
sýnis, eins og apakettir eru sýnd-
ir í dýragörðum."
Reiði Kristjáns og hneykslun
hefur vafalaust ekki verið
ástæðulaus. Hann hefur lengi
dvalist erlendis og þekkir út í
æsar siði og menningu stórþjóð-
anna. Þess vegna hefur honum
blöskrað drykkjuskapur landans,
þegar hann gisti sitt heittelskaða
föðurland.
Hér skal ekki um það dæmt,
hvort drykkjusiðir íslendinga
hafi skánað tvo liðna áratugi —
á þessum síðustu og beztu fram-
faratímum. Hitt er víst, að enn
í dag er ástandið þannig, að þeir
sem bregða sér á veitingahús til
þess að njóta góðs matar og
glóandi víns í kyrrð og næði,
mega alltaf búast við, að ein-
hver dauðadrukkinn dóni komi
slagandi að borðinu og setjist
þar að. Það er hyggilegast að
halda fast um glasið sitt, því að
hinn óboðni gestur er vís til að
seilast í sífellu eftir því milli
þess sem hann eys óskiljanlegri
orðafroðu yfir bláókunugt fólk.
Það er dýrt að eyða kvöld-
stund á veitingahúsi. Launafólk
gerir það tæpast nema örsjaldan
og af sérstöku tilefni. Þess vegna
er ærið hart að verða af góðri
og notalegri skemmtan vegna
stöðugs ágangs og truflunar kóf-
drukkinna nefapa, sem maður
þekkir lítið eða alls ekkert.
Þeim, sem hefur orðið vitni að
smekkleysi, ókurteisi og rudda-
skap gesta á íslenzkum veitinga-
húsum, finnst áreiðanlega freist-
andi að vekja máls á hinni gömlu
hugmynd Kristjáns Albertssonar
— og það í fullri alvöru. En
Kristjáni hefur dottið fleira í hug
en villidýrabúrið til þess að bæta
drykkjusiði landa sinna. í fram-
haldsgrein um drykkjuskap ís-
Framhald á bls. 28.
G.Gr.