Vikan - 20.07.1967, Blaðsíða 37

Pólsku tjöldin eru sérstaklega stöguð fyrir íslenzka veðráttu.
í pólsku tjöldunum er fyrsta flokks dúkur og frágangur mjög
vandaSur.
VerðiS á póslku tjöldunum er það hagstæðasta á markaðnum.
Reynslan á pólsku tjöldunum s.l. sumar hefur sannað gæði þeirra.
Ef þér eigið bíl þurfið þér einnig að eiga gott tjald, nefnilega pólskt
tjald.
Tjöldum öllum tegundum í verzluninni.
Höfum ávalt á boðstólum flestan viðleguútbúnað, m.a.:
Svefnpoka: Sænska, enska og franska.
Vindsængur og pumpur: Pólskar og danskar.
Franska bakpoka.
Pottasett. Gúmmibátar.
Veiðistengur og tilheyrandi. Tjaldborð og stóla.
Tjald- og sóibekki. Gasprímusa.

Ferlnirideild - Níatíii
PÓLSKU TJIÖLDIN „RJÚKA ÚT« EN FUÚ KA EKK|
Framhald af bls. 34.
Ekki haf'ði hann fyrr sleppt orð-
inu en kvensan lyppast niður og
er dauð. Hann var ekki farinn
að herða neitt að henni svo heit-
ið gæti, en hún hafði endilega
þurft að fá hjartaslag, af hræðslu
eða hamingjan má vita hverju.
En það var til lítils að reyna að
sannfæra Pólverjana um það. Sví-
inn var handtekinn og hlaut tíu
ára fangelsisdóm fyrir manndráp.
JEG GAR I DÖDEN . . .
Kynvilla er fyrirbrigði, sem
oft er talað um nú á dögum, og
ekki fer hjá því að sjómenn
kynnist því á siglingum sínum
um heiminn, eins og fleiru mis-
jöfnu. Á Nevada var um skeið
háseti, sem var kynvilltur. Hann
ásótti einkum yngsta mann skips-
ins, sextán ára strák, sem var
verulega snotur, sóttist eftir að
vera í einrúmi með honum og
var þá sýknt og heilagt að kyssa
hann og klappa. Drengnum leidd-
ist þetta og leitaði oft til mín um
hjálp gegn þessum ófögnuði. Til
dæmis bað hann mig oft að skipta
við sig vöktum, til að sleppa við
að vera á vakt með kynvillingn-
um, sem líkaði þetta slórilla og
lagði á mig óþokka fyrir bragðið.
Þannig leið og beið um hríð.
Eina nóttina bar svo við sem
oftar, að ég lók vakt fyrir dreng-
inn. KynvillingUrinn veittist þá
að mér með skömmum, spurði
hvern fjandann ég væri hér að
gera, ekki væri þetta mín vakt.
Ég lét raus hans sem vind um
eyru þjóta, og leið svo vaktin.
Að henni lokinni sat ég um hríð
niðri í matsal og las í bók. Kyn-
villingurinn kom lika þangað,
settist við eitt borðið og fór að
skrifa bréf. Skömmu síðar stóð
hann upp og sagði við mig um
leið og hann gekk út: þú ferð
vonandi ekki að lesa bréfið, hann
skildi það nefnilega eftir á borð-
inu. Ertu frá þér, sagði ég og
hugsaði svo ekki meira um það.
En litlu síðar upplýstist að
kynvillingurinn var horfinn. Það
fannst ekki af honum tangur eða
tetur, þótt leitað væri um allt
skipið. Lausnin á gátunni var
aðeins ein: hann hafði farið fyrir
borð — af frjálsum vilja, eins
og við sannfærðumst um þegar
bréfið var athugað. Þetta var eld-
heitt ástarbréf til drengsins. Og
því lauk með orðunum: Jeg gár
i döden for min kærlighed.
Já, það skeður margt á sæ,
þegar selur er skotinn í auga.
Á Nevada kom ég líka til Alex-
andríu, og þar sá ég vott þess
hvernig Arabar fara með dýr. Ég
var á gángi á einni götunni og
sé hvar á undan mér gengur
maður og heldur á kippu af fugl-
um, sem bundnir eru saman á
fótunum. Ég var ekkert hissa á
því út af fyrir sig, en hitt fannst-
mér merkilegra að fuglarnir - -
hænsni voru það voru lifandi.
Svo nemur hann staðar fvdir
utan eitt húsið og kveður dyra.
Húsmóðir kemur fram og þau
ræðast við um hríð, hafa sjálf-
sagt verið að semja um verð á
hænunum. Svo dregur maðurinn
hníf úr slíðrum, sker eina hæn-
una úr kippunni — og ég gat
ekki betur séð en hann skæri
af henni lappirnar — og fékk
konunni.
ENGISPRETTURNAR
OG KÚLIARNIR.
Á Lundby fór ég í leiðangur
hringinn í kringum hnöttinn,
vestur yfir Atlandshaf, gegnum
Panamaskurðinn, yfir Kyrrahaf,
til Kóreu og Kína. Á þeirri leið
komum við til Ocean Island lil
að taka fosfór. Þessi eyja er
skammt frá Ástralíu og Bretar
ráða yfir henni. Þar sá ég eyjar-
skeggja fara á kanóum og skutla
fiska með spjótum. Svo mat-
reiddu þeir aflann með því að
breiða hann á kletta og láta sól-
ina steikja hann.
í þessari ferð komum við til
hafnarborgarinnar Takú á Kína-
strönd, skammt frá Peking. Þar
sá ég engisprettuský. Við vorum
að skipa upp hveiti, og þilfarið
var orðið alveg hvítt af því. Það
var það, sem engispretturnar
sóttu í. Það var nú meiri sægur-
inn: ég held það hafi skyggt fyrir
sólu. Þær skelltu sér niður á þil-
farið lil að sloka í sig hveitið,
en það var heimskulega gert af
þeim, því að þær gátu ekki Ivft
sér frá því aftur og lágu þar svo
í hrönnum ósjálfbjarga. Við upp-
skipunina unnu um þrjú hundruð
kínverskir verkamenn — coolies
og þeir sópuðu þessum skor-
dýrum saman, steiktu þau á
pönnu og átu af mikilli lyst.
Það var gaman að koma til
Kína, og sérstaklega til Sjanghaí.
Borgin er afskaplega stór, og á
þessum tíma var þar heldur en
ekki glatt á hjalla, í vissum skiln-
ingi, barir, hóruhús og eiturlyfja-
sjoppur á hverju strái. Þarna
ægði líka saman öllum þjóð-
flokkum, einkum í miðborginni
þar sem alþjóðahverfið var, Int-
ernational Settlement. Og það er
enginn leið að ímynda sér hvað
manngrúi er, fyrr en maður hefur
séð hann eins og hann er í þess-
um austrænu stórborgum. Það er
ekki einungis að þurrlendið sé
krökt af fólki, heldur og fljótið,
sem borgin stendur við. Þar er
allt yfirfullt af smáferjum, sem
jafnframt eru bústaðir eigend-
anna. Venjulega eru karl og kerl-
ing um borð í hverjum bát, og
svo einir tíu krakkar, mörg að
því er virðist á sama árinu. Það
getur vafist fyrir manni að
þekkja kynin sundur, því að
kínverskum karlmönnum vex lítt
skegg.
Ég var einmitt í Sjanghaí, þeg-
ar stríðið braust út í Evrópu.
Eftir að Þjóðverjar hernámu Dan-
mörku, var flestum dönskum
skipurn, sem stödd voru úti á
29. tbt. VIKAN 87