Vikan - 20.07.1967, Qupperneq 10

• UflRUÐ A VEGUM .
LfUM ifNSUR'
HL/EJUM VID NOG? ERUM VID
-VARLA
Hvernig væri nú að hressa af sér
alvörudrungann og toga svolít-
ið ( brosbandið eins og Danskurinn
blessaður orðaði það. Og Danskur-
inn veit hvað hann er að segja, því
hann hefur fjári góðan húmor.
Hann er oft fljótur að átta sig og
kemur með hnyttin svör þegar varla
er hægt að koma húmor við. Dæmi:
fyrra kom íslendingur inn á skrif-
stofu Loftleiða í Kaupmannahöfn
til að fræðast um vélina, sem hann
ætlaði með heim. Minnugur þess
rógburðar að Loftleiðavélarnar séu
alltaf á eftir áætlun, ætlaði hann að
grennslast fyrir um hvaðan vélin
kæmi til Kaupmannahafnar, svo
hann gæti áætlað seinkunina eftir
því. Hann spurði danskan skrif-
stofumann á staðnum hvaðan vélin
kæmi, og fékk þau svör, að hún
ætti að fara klukkan þetta og þetta
frá Reykjavík, stanza klukkutíma í
Bergen, koma svo til Kaupmanna
hafnar og stanza þar annan klukku-
tíma, fara svo um Gautaborg og
heim. — Nú, þetta er þá enginn
stanz hjá henni, varð íslendingn-
um að orði. Og Danskurinn svaraði
ar bragði: — Nej, men den skal jo,
flyva, ikke stá paa jorden. (
að var líka skömmu eftir strið,
að ungur Dani, sem unnið hafði
f Neðanjarðarhreyfingunni, tók sig
til og skrifaði endurminningar sín-
ar frá þessum blóðugu, spennandi
og hættulegu árum. Hann upphefur
frásögnina þar sem þýzki herinn er
10 VIKAN 20-tbl'
að leggja þann danska undir sig
með vopnaðri árás. Þetta er ákaf-
lega dramatískt atriði en Daninn
ungi hefur aðallega auga og eyra
fyrir því skoplega. Hann segir frá
félaga sínum, sem varð svo æstur,
þegar árásin á herbúðir þeirra hófst
að hann þreif vélbyssu — sem hann
kunni ekkert á — rak hlaupið út um
dyrnar og tæmdi úr henni út f loft-
ið. Þegar hún var tóm, hafði hann
ekki kunnáttu til að hlaða hana aft-
ur en þreif aðra af þrumu lostnum
vélbyssuliða og gerði henni sömu
skil. Hann segir líka frá liðþjálfa,
sem ætlaði að paufast upp á loft
f myrkrinu og ná í handsprengju-
slatta handa þeim, sem voru til
varnar niðri á fyrstu hæð. Hann
kvaddi óbreyttan hermann sér til
fylgdar, en ekki voru þeir nema
rúmlega horfnir út í myrkvað hús-
ið, þegar sá óbreytti heyrðist æpa
og hrópa, að liðþjálfinn væri sár.
„Ég heyri, að honum blæðir, hróp-
aði hann. Og rétt f sama bili, heyrð-
ist dimm og sterk rödd liðþjálfans:
— Hold kjæft, jeg stár s'gu bare og
pisser.
vona kallar, sem varðveita húm-
orinn hvernig sem á stendur,
það eru þeir, sem vinna stríðið.
Eins og ísraelsmenn, sem í sumar
hröktu Egyptana á flótta á fjórum
sinnum skemmri tfma en sfðast þeg-
ar þeir börðust þar áður, og sögðu
svo á eftir að Egyptunum hefði stór-
fqrið frgm síðan þá.
NOGU GLOD?
II ið höfum svo sem spurnir af ein-
** um íslendingi, sem sýndi hetju-
dáð og húmor þegar á reyndi. Því
miður kunnum við ekki að segja frá
nafni hans, enda skiftir það ekki
öliu máli. Þessi ungi maður var sam-
ferða roskinni konu í Norðurleiða-
rútu frá Akureyri til Reykjavíkur.
Bæði ferðuðust ein síns liðs og
reyndu því að hafa félagsskap hvort
af öðru, enda ekki á skárra völ í
næsta nágrenni, en það fór afar lít-
ið vel á með þeim. Þau höfðu and-
stæða skoðun á bókstaflega öllum
hlutum, og það var sama upp á
hvaða umræðuefni var fitjað, allt
varð þeim að deiluefni. Svo loks
þegar kom niður á Leirvogstungu-
mela sagði konukindin, dauðuppgef-
in á æskunni: — Það er greinilegt,
að við getum ekki orðið sammála
um neitt.
En ungi maðurinn brosti og svar-
aði: — Jú, það er ég viss um. Við
skulum til dæmis ímynda okkur, að
þú komir á bæ þar sem þú þyrftir
að gista, og þér væri gert að velja
milli þess að lúra hjá vinnumann-
inum eða ungri og fðilfagurri heima-
sætunni, hvorn kostinn myndirðu
velja?
— Auðvitað að sofa hjá heima-
sætunni, sagði konan hneyksluð.
—Þar er ég sammála þér, alveg
sammála, svaraði ungi maðurinn.
ann vissi líka hvað hann söng
barnanginn sem sat á sjoppu-
tröppunum reykjandi sígarettu og
drekkandi kók af stút, þegar barna-
verndarnefndarkonan átti leið fram-
hjá. Henni leizt ekki á blikuna en
vildi samt fara vel að drengnum,
svo hún spurði — þar sem þetta var
fyrir hádegi í nóvember: — Af
hverju ert þú ekki í skólanum, væni
minn?
Og putti svaraði: — Af þvf ég er
bara fjögurra ára.
Allar þjóðir eiga sína húmorista.
Við fáum bara svo litlar frétt-
ir af þeim íslenzku. Meira að segja
skemmtilegar barnasögur eru fágæt-
ar. Við reyndum að auglýsa eftir
þeim fyrir rúmu ári, en þótt verð-
laun væru í boði var eftirtekjan svo
rýr, að við gáfumst upp. En við
höfum áfram áhuga á þeim og
tökum með fögnuði á móti hverri
góðri innlendri skopsögu (innan við
eina vélritaða sfðu að lengd) og
sem dæmi um góða innlenda sögu
getum við tekið söguna af þriggja
ára snáðanum, sem fékk að fara
með móðursystur sinni heim til
tengdamóður hennar. Venjulega er
þessi piltur dagfarsprúður og kurteis
þótt hann eins og önnur börn þurfi
svolítið að spila út annað slagið,
og að þessu sinni var hann ekkert
annað en dónaskapurinn og horn-
högldin. Hann hafði allt á hornum
sér við tengdamóðurina og lofaði
margsinnis að skjóta hana, svo end-
irinn varð sá að móðursystir hans
varð að fara með hann heim aftur,
fyrr en hún ætlaði.