Vikan - 20.07.1967, Blaðsíða 33

Það skeður margt á sæ
Framhald af bls. 27.
al Kunz, skipi sem var í flutning-
um fyrir bandaríska herinn. Þá
tóku sig upp meiðsli, sem ég
hafði fengið í stríðinu, svo að
ég varð að liggja um eins árs
skeið á Marine Hospital, skammt
frá Boston. Þegar ég hresstist,
var ég í þrjú ár á togbátum frá
Boston, en kom síðan heim, 1951
mun það hafa verið. Ég var þá
um hríð á íslenzkum fiskiskipum,
en siðustu sjö árin hef ég ekki
getað unnið. Þar er brjósklosi um
að kenna, en það stafar frá gömlu
meiðslunum. Ég er ekki alveg
ánægöur með þetta, því mér
finnst aldurinn alls ekki orðinn
nógu hár til að leggja upp laup-
ana. Ég býst kannski við að
menn séu almennt hættir á tog-
urum á mínum aldri, en á flutn-
ingaskipunum er hægt að vera
mun lengur, ef heilsan er ekki
því verri.
„VILTU EKKI KVENMANN?“
Ég veit ekki hvað ég ætti að
segja þér fleira. Það er auðvitað
af ýmsu að taka, en það kemur
ekki allt fram í hugann um leið
og það er kallað, og ekki í réttri
röð.
Ég get til dæmis sagt þér
hvernig heilsað var upp á mig,
þegar ég kom í fyrsta sinn til
Kína, til Sjanghaí. Þá var ég á
Lundby. Þá fylltist skipið allt
af kínverskum gleðikonum, marg-
ir tugir, margar á mann, því að
það voru ekki nema eitthvað
átta eftir um borð, hinir farnir
í land. Þegar forráðamaður þeirra
sá, að ég víaði stelpunum á bug,
vék hann sér að mér flírulegur
og spurði á ensku: „Viltu ekki
kvenmann? Viltu þá pítar? Ég
hafði ekki hugmynd um hvað
hann átti við en svaraði í hálf-
kæringi: „Then come with that
damned peetar.‘‘ Hann fer í land,
en kemur að vörmu spori með
telpukrakka, tíu—tólf ára gaml-
an. Ég var góða stund að átta
mig á því hvað hann vildi með
krakkann, tiltölulega saklaus og
óspilltur íslendingur eins og ég
var, þótt kominn væri yfir þrí-
lugt. En ég hef sjaldan fundið
til annars eins hryllings og þeg-
ar það rann upp fyrir mér. Mellu-
dólgurinn hafði þá haldið að ég
væri haldinn einhverju óeðli, þar
sem ég hafði ekki áhuga á við-
skiptum við gleðikonurnar, en
síðar komst ég að því að það eru
einkum kynvillingar eða aðrir
kynferðislega afbrigðilegir menn,
sem sækjast eftir mökum við ó-
þroskaðar stelpur.
Á þessum tíma var Sjang Kaí-
:sék við völd í Kína, eins og auð-
:séð var í Sjanghaí. Þar var óreiða
á öllu, og fólkið svaf á götunum
þótt húsin stæðu auð. Það lá í
augum uppi að þetta gat ekki
gengið svona lengi. í Sjanghaí
kom ég í fyrsta sinn á ópíum-
sjoppu. Eitrið er reykt úr löng-
um pípum, og neytandinn fellur
í svefn eftir þrjá—fjóra reyki.
Þarna sátu og lágu Kínverjar í
löngum röðum. Útlitið á þessum
aumingja mönnum var hryllilegt;
þeir voru lifandi lík, ekki hold-
tóra á beinunum.
í Sjanghaí varð ég líka í fyrsta
sinn vitni að hernaðaraðgerðum.
Þetta var 1939, og Kínverjar áttu
í stríði við Japani. Þá komu Jap-
anir og gerðu loftárás á borgina.
Við heyrðum sprengingar og sá-
um mikla elda, en ekki nálægt.
Japanir pössuðu sig með að henda
sprengjunum bara á úthverfin,
þar sem aðeins bjuggu Kínverj-
ar, en ekki á miðborgina, sem
alþjóðahverfið svokallaða var,
en þar bjó margt hvítra manna.
Þá voru Japanir nefnilega ekki
ennþá komnir í stríð við Vestur-
veldin. En þessi hamagangur
þarna í Sjanghaí var ekkert á
móti því, sem ég reyndi síðar í
Liverpool.
„KAFBÁTURINN" I
KARÍBAHAFI.
Það var margt nýstárlegt að
sjá í Austurlöndum í þann tíð. í
hnattferð með Lundby kom ég
til borgar sem heitir Séfú og er
í Kóreu. Þar sá ég konur með
reyrða fætur. Ég var á gangi í
landi og sá þá tvær gamlar kon-
ur, sem voru við saumaskap út-
undir vegg. Fæturnir á þeim
voru ekki annað en litlir og ó-
lögulegir hnúðar neðan á leggj-
unum. Þetta fannst mér heldur
óhugnanlegt. Kóreumenn hafa
sjálfsagt tekið þetta upp eftir
Kínverjum, eins og fleira.
Mér leizt annars heldur vel á
fólkið í Kóreu. Mér virtist það
almennt stórvaxnara og myndar-
legra útlits en Kinverjar.
Já, ég minntist áðan á stríð. Ég
skal segja þér sögu til dæmis
um spennuna, sem menn lifðu þá
stöðugt í, það er að segja sjó-
mennirnir, sem urðu að sigla
hvað sem kafbátum, tundurdufl-
um og öðrum háska leið. Ég var
þá á einu olíuflutningaskipinu
frá Standard Oil, Belgia hét það.
Við vorum á Karíbahafinu á leið
frá borginni Corpus Christi
(Kristslíkama) í Texas. Það var
bliðastafalogn og sléttur sjór. Ég
var við stýrið og skipstjóri hjá
mér í brúnni. Þá kemur fyrsti
stýrimaður allt í einu æðandi og
kallar til skipsstjóra, að þýzkur
kafbátur sjáist á bakborða. Skip-
stjórinn rauk á brott til að gefa
einhver fyrirmæli, ég veit ekki
hver, en næstu tíu mínúturnar
urðu þær lengstu, sem ég hef lif-
að. Við vorum sem sé með tutt-
ugu þús. tonn af bensíni í geym-
unum, og þegar tundurskeyti hitt-
ir skip með þannig farm, fuðrar
það upp í einu vetfangi. Björg-
unarvon áhafnarinnar er þá alls
engin, en þeir mega prísa sig
sfeVeriö forsjál
Fariö með svariö
í feröalagiö <§§>