Vikan - 20.07.1967, Blaðsíða 39

SILKIMJÚKT OG SEIÐMAGNAÐ
ILMANDI TALCUM FRÁ AVON
Hin frægu fegrunar talcum . . . mjúk og fín . . . til hressingar
eftir baðið — áður en þér klæðist.
Veljið yður uppáhalds ilm úr Somewhere, Topaze, Wishing,
Here's my Heart, Persian Wood, To a Wild Rose eða Jasmin og
Lily of the Valley.
Avon cosmETics ltd
NEW YORK • LONDON ■ PARIS
höfum, stefnt til hafna hjá banda-
mönnum og tekin í þjónustu
þeirra. Lundby var látið fara til
New York. Þá lágu þrjátíu og
sex dönsk skip á ITudson-fljótinu,
meðan verið var að ákveða hvert
ætti að ráðstafa þeim. Þannig
barst ég til New York og átti
þar heima næstu tíu—tólf árin,
leigði lengst af herbergi hjá
Grikkja nokkrum í 47th Street,
milli Fifth Avenue og Broadway,
mjög nálægt Times Square.
DANINN SEM ROTAÐI
LÖGREGLUÞJÓNINN OG
LANDINN SEM GLEYMDI
VESKINU SINU.
Ég kunni að mörgu leyti vel
við New York, þótt betra væri
að gæta að sér þar. Sum hverfi
voru — og eru sjálfsagt enn —
þannig, að það var stórhættulegt
að vera þar einn á gangi, að
minnsta kosti eftir að dimmt var
orðið. Á þessum mánuðum, sem
dönsku skipin voru sem flest í
höfninni, voru þrír eða fjórir
messadrengir af þeim myrtir í
Harlem. Lögreglan þama á það
til að vera harðhent, enda þýðir
víst lítið að taka neinum silki-
hönskum á því fólki, sem hún
skiptir mest við. Eitt sinn að
kvöldlagi, þegar ég var staddur
fyrir ulan húsið, þar sem ég bjó,
slagaði danskur sjómaður fram-
hjá, augafullur. Þá kemur þar að
lögregluþjónn, risi að vexti, og
segir við hann: Það væri nú
heppilegast fyrir þig að fara inn,
góði minn, það getur farið illa
fyrir þér ef þú ert á ferli úti í
borginni svona á þig kominn.
Daninn tók þessa velmeintu ráð-
leggingu svo illa upp, að hann
snarsnerist á hæli og sló til lög-
regluþjónsins, hitti hann á kjálk-
ann og steinrotaði hann, þennan
líka bolta. En hann raknaði fljót-
lega við og hafði þá heldur en
ekki skipt skapi. Félagar hans
komu honum til aðstoðar og þeir
fóru með Danann að húsabaki.
Þaðan heyrðust svo hljóðin í hon-
um, þegar þeir voru að lumbra
á honum. Ég frétti síðar að þeir
hefðu ekki hætt fyrr en hann
var dauður.
Fyrsta skipið, sem ég sigldi á
frá New York, hét Flaglar. Það
var bandarískt, en skipverjar af
ýmsum þjóðum eins og alltaf á
þessum olíudöllum. Skipstjórinn
var danskur, en fyrsti stýrimað-
ur íslenzkur, Sigurður Forberg
að nafni. Ég hafði áður hitt hann
af tilviljun í Barcelona. Þá var
hann á dönsku skipi. Annars hitti
ég fáa íslendinga meðan ég var
á þessu flakki, nema í New York
og Boston. Einn hitti ég í Port of
Spain á Trínidad. Við héldum
upp á tækifærið með því að
skemmta okkur rækilega, og
sofnuðum loks úti á bekk í góða
veðrinu. Þegar ég vaknaði var
landi minn farinn. Ekki veit ég
hvað hann hét.
Á stríðsárunum heyrði ég sjó-
menn segja frá öðrum íslendingi,
sem hafði verið á sænsku skipi,
er skotið var í kaf úti fyrir La
Plata. Skipshöfnin var að fara í
bátana, þegar fslendingurinn
mundi allt í einu eftir því, að
hann hafði gleymt peningavesk-
inu sínu niðri í klefa. Hann rauk
niður, en komst ekki upp aftur,
því þá var farið að flæða niður
um uppgönguna. Þeir heyrðu í
honum hljóðin, en það var von-
laust að ná til hans. Þeir vissu
ekki hvað hann hét. Sjómenn
þekkja hvern annan ekki ævin-
lega með nafni. Oft eru menn
kallaðir einhverjum auknefnum,
eða eftir borgum þeim eða lönd-
um, sem þeir eru ættaðir frá.
Ég var til dæmis yfirleitt kallað-
ur ísland.
LOFTÁRÁSIR Á LIVERPOOL.
Á þessum siglingum á olíu-
skipunum kom ég nokkrum sinn-
um til Liverpool, og það mátti
heita að maður væri litlu bætt-
ari að koma þar í höfn, þrátt
fyrir að maður væri þá í bráðina
laus við kafbátana. Þjóðverjarnir
voru sem sé alltaf að gera loft-
árásir á borgina, sem er ein
mikilvægasta hafnarborg Eng-
lands. Ég held að það hafi varla
verið nokkur gata heil í borginni,
þegar þeir loksins urðu að hætta
þessu. Þeir komu venjulega inn-
yfir síðari hluta dags og voru að
framundir miðnætti. Þeir reyndu
mikið til að hitta dokkirnar, en
tókst það mjög sjaldan. Þó komu
sprengjur stundum niður óþægi-
lega nærri okkur. Einn daginn
sögðu blöðin í borginni að nóttin
hefði verið róleg; engar loftárásir
að ráði. En okkur, sem vorum á
vakt í höfninni, fannst nú að ró-
legheitin hefðu mátt vera meiri.
Það hafði sem sé sprengja komið
rétt hjá nokkrum skipanna og
drepið tuttugu eða þrjátíu menn.
Það gengu öll ósköpin á meðan
þessar árásir stóðu yfir. Til þess
að æra fólkið höfðu Þjóðverjarn-
ir sírenur festar við sprengjurnar,
en það var alltaf verið að benda
á það í blöðunum að það væri
alger óþarfi að óttast þær, því
sprengjurnar falla hraðar en
hljóðið fer; heyrði maður í sírenu,
gat hann verið öruggur um að sú
sprengja dræpi hann ekki þaðan
af.
En hávaðinn af þessum bölvuð-
um flautum var samt sem áður
slíkur, að nægt hefði til að æra
hvern meðalmann, og svo bætt-
ust þar við sprengidynkirnir og
hvellirnir í loftvarnabyssunum.
Leitarljós voru höfð til að hafa
upp á flugvélunum og skotin ekki
spöruð þegar það tókst. Við sáum
þær stundum verða fyrir skotum
eða sprengjubrotum og hrapa í
ljósum loga.
Framhald á bls. 43.
29. tbi. VIKAN 39