Vikan - 20.07.1967, Blaðsíða 20

wÍH
tsnypTfi
ma /•
' 'í'J,$Xb'í ' ’' / -ó

1
Við dyrnar kyssti hann á hönd hennar. Hann var ekki lengur þjónn
rikisins. Nýtt lí'f var að opnast honum. Það rétt glitti i ofurlitið skáld-
legt eðli hans og œvintýraþrá, sem hann hafði til þessa vandlega bælt
niður.
— Fagra ambátt með grænu augun, megi guð vindanna bera bark
yðar frá þeim döpru örlögum, sem þér búið við sem stendur. Þótt
fegurð yðar, sem einu sinni blindaði Krít, sé Vandlega falin nú, er
samt augljóst, að hún verðskuldar ekki að vera heiminum glötuð. Vit-
ið þér, hver er sú bezta ósk, sem ég get borið upp yður til handa? Ég
óska þess, að Rescator varpi akkerum í La R,ochelle og beri yður burt
á ný.
Hún hefði getað kysst hann fyrir þessi orð, en hún mótmælti veiklu-
lega:
— Guð forði mér! Eg óttast, að hann láti mig gjalda of dýru verði
þau óþægindi, sem ég þegar hef valdið honum. Hann hlýtur að for-
mæla mér enn þann dag i dag!
Hún stytti sér leiðina heim. FólkiÖ myndi áreiöanlega vera farið að
undrast um hana. Kvöldmaturinn yrði ekki til á réttum tíma. Sólin
var nýsetzt, og Angelique var of illa klædd til að vera úti í kvöldgol-
20 VIKAN 29- tbl-
unni, því hún hafði aðeins ætlað að skreppa út yfirhafnarlaus á hlýju
haustkvöldinu. Undir fölgulum himni var hafið grátt og deyfðarlegt.
Sjórinn var kyrr og öldurnar ultu upp á þaragróna ströndina. Endrum
og eins náði stór alda upp að sjávarmúrunum og vindurinn dreifði úð-
anum yfir þá.
Angelique starði út að sjóndeildarhring. Henni fannst hún sjá skip>
nálgast, meðal margra annarra, sem komu þá leið. — Hann hvarf út
á Atlantshafið....
Var það brjálæði, að hana skyldi dreyma eins og unga stúlku að hjarta:
hennar skyldi slá örar við þá tilhugsun, að hafa verið valin af þessum
dularfulla prinsi hafsins, sem var reiðubúinn að gefa allt sem hann átti„
hennar vegna!
Hún minnti sjálfa sig á, að hún gæti ekki leyft sér að byggja skýja-
borgir, og hún vissi hvernig lífið var. Grimmd mannanna hafði sært hana
sári, sem aldrei myndi gróa. Eti ímyndunarafl konunnar stöðvast ekki
fyrr en á banadægri hennar. Ást hennar á öllu, sem lokkar og er fram-
andi, draumar hennar um hið ómögulega, deyja ekki fyrr en hún sjálf
deyr. ^
— Það er dulúðin í þessari sögu, sem hrellir mig, huðsaði hún.