Vikan - 20.07.1967, Blaðsíða 13

Frú McElroy pantaði miklar
birgðir af rjómaís og fertum, og sætahrauði til að
hafa við höndina, en Virginía fór
fram úr um miðjar nætur og át þetta allt
og hirti varla um að taka umbúðirnar utanaf.
i
segir að það sé um það bil að verða straumhvörf ( lífi .mínu". Frú Mc-
Elroy fór aftur inn í stofu með vatnsglasið sitt. Þegar partíið tók að
þynnast uppgötvaði ein af gestunum að hún hafði týnt gullneslunni sinni.
McElroy hiónin lofuðu að gæta að henni næsta morgun.
Næsta morgun leituðu frú McElroy og .þvcjttakorían undir öllum sóf-
um og sneru öllum púðum við. Þær furídu fimmtíukall í smóu. Zippo
kveikjara, tvö langdrykkiarglös, og lykil, kvenklút og kúlupenna, níu
rækjur og naglaþjöl, en enga gullnælú. Síðar dagsins, þegar frú McElroy
ótti leið um herbergi Virginíu leit hún niður í hólfopna skúffu ó snyrti-
borðinu og sá gullnælu liggia ofan á afar stórum brióstahöldum. Við
hlið hennar lá safírprjónninn, sem húrí hafði keypt hjá Tiffany ( febrúar
í brúðkaupsafmælisgjöf frá herra McElroy. Hún nefndi þetta við mann
sinn, er hann kom heim frá vinnu um kvöldið. „Ertu viss?" spurði hann.
„Auðvitað er ég viss. Ég gáði, og minn er horfinn."
„Jesús Pétur" sagði McElroy.
Þegar Paul og Virginia komu heim eftir að hafa skoðað þjóðminja-
safnið biðu McElroy hjónin þar til Virginia var farin til herbergis síns,
og ræddu málið siðan við Paul. „Ég er hræddur um, að þetta sé eitt
af einkennunum", sagði Paul. „Krakkarnir í skólanum tóku þessu bara
vel, en gallinn er sá, að mamma hennar verður svo hræðilega vond, og
það gerir málið bara hundrað prósent erfiðara."
„Hvílík synd", sagði frú McElroy. „Jæia, nú vitum við, hvernig málið
stendur og þú ættir kannski að stinga uppá þv(, að hún skili þessu."
„Ohh, skiljið þið ekki nokkurn skapaðan hlut", sagði Paul alvarlega.
„Það væri hérumbil það versta, sem hægt væri að gera."
„Elsku Paul minn, það er mjög leiðinlegt, en —"
„Sko, látið mig bara um þefta, getið þið það ekki?" sagði Paul.
„Við Virginia erum að vinna að lausn á vandamálinu."
Hjónin ákváðu að láta Paul um þetta. Hann virtist hvort sem er vita
iheil ósköp um vandamál Virginíu, og þati- áttu hvorf sem er miða að
hljómleikum The Supremes í Carnegie Hall um kvöldið. Tveir dagar liðu,
Paul sagði að Virginía væri á örum batavegi, en nældn og prjónninn héldu
kyrru fyrir í snyrtiborðsskúffu hennar. Þriðja daginn .bættist demantsúr
frúarinnar í hópinn. Nú var frú McElroy nóg boðið. Hún bað bónda sinn
eiga tal við Virginíu áður en Paul kæmi heim úr útilegu. með skátum um
kvöldið. Virginía veinaði. Þegar frúin kíkti inn til að gá, hvað væri að,
stóð Virginía á rúminu kviknakin og æpti sem mest húrí mátti. Herra
McElroy var mjög fölur. Til allrar hamingju kom Paul nú heirt^. „Hananú,
þar tókst ykkur það" sagði Paul. Hann sendi hjónin út, en Virginía
lét ekki af hljóðunum. Stuttu síðar opnaði Paul dyrnar og kallaði á
frú McElroy. „Við verðum að gefa henni að éta" æpti hann í gegnum
óhljóðin í Virginíu. „Eitthvað sætt, ábætisrétt, eða þess háttar. Það er
eina leiðin. Frúin kinkanði kolli og gekk út í eldhúsið. Hún fann hálfa
súkkulaðitertu og svolítið af kaffi-ís í (sskápnum. Þegar hún kom með
þetta, tók Paul við því og lokaði dyrunum. Smátt og smátt sljákkuðu ó-
hljóðin í Virginíu og um tvöleytið um nóttina var allt kyrrt ( íbúðinni.
Málinu var samt ekki lokið. Paul sagði, að þetta atvik hefði eyðilagt
allt sitt fyrra verk í vandamálum Virginíu, og hann yrði að byrja á byrj-
uninni aftur. Virginía hélt kyrru fyrir ( herbergi sínu og át seetindi (
massavís. Hvenær, sem hún kom auga á herra McElroy rak hún upp
ramakvein. Frú McElroy pantaði miklar birgðir af rjómaís og tertum
og sætabrauði til að hafa við höndina, en Virginía fór fram úr um
miðjar nætur og át þetta allt og hirti varla um að taka umbúðirnar utan-'
V__________________________________________________
af. Eftir þetta varð frú McElroy að panta nýjar birgðir dag hvern.
Meðan Virginfa var með eitthvað gómsætt í gúlanum æpti hún ekki að
frúnni og lagði niður allt hnupl. Herra McElroy vildi ólmur senda Virg-
iníu heim, en Paul sagði að það kæmi ekki til mála. Virginía stóð á því
fastar en fótunum að herra McElroy hefði einu sinni reynt að nauðga sér,
sagði Paul, og það væri ómögulegt að vita, hvað myndi ske, ef hún yfir-
gæfi þau í þessu hugarástandi. Vinum McElroy hjónanna fannst þetta
allt saman mjÖg sniðugt. Sumir fóru að koma með dýra búðinga og
tertur til Virginíu, þegar þeir komu ( partí, og þetta gladdi Virginíu
takmarkalaust. Hún gat varla beðið eftir því að vita, hvað þeir mundu
koma með næst. Paul sagði, að þeir væru að eyðileggja allt sitt verk.
Hann var mjög niðurdreginn, því umsókn hans til þriggja háskóla um
inntöku hafði verið hafnað.
[ júl! fóru McElroy hjónin I sumarleyfisferð og Paul fór á þing Sið-
væðingarhreyfingarinnar norður í land. Virginía hélt kyrru fyrir ( íbúð-
inni. Frú McElroy hafði reynt mjög að fá hana til að fara heim, hún hafði
jafnvel reynt að hringja til móður hennar, en sú góða kona, sem var
fráskilin kvenréttindakona, var á ráðstefnu um getnaðarvarnir í öðrum
bæ, og svarþjónustan sagðist ekki vita, hvenær hennar væri von aftur.
Virginía hélt fast við þá fullyrðingu, að herra McElroy hefði reynt að
nauðga sér, og eins og Paul benti á, gerði þetta málin svolítið flóknari.
Virginía át stöðugt allt sumarið. Þegar Hjónin komu ( bæinn aftur
eftir verzlunarmannahelgina var hún að nálgast 150 kíló og komst
varla úr bælinu. Frú McElroy sagði: „Virginía, þú verður að hætta". Virg-
inía sendi frá sér sérstaklega skerandi skaðræðisvein. Herra McElroy hljóp
út í bakarí og kom heim með dúsín af mokkakökum. Það virtist vera það
eina, sem hægt væri að gera.
Paul kom heim í tvo daga í september. Hann hafði ákveðið að ganga
í Friðarsveitirnar í stað þess að fara í háskóla. Hann var á leið til
æfingabúða úti ö landi og vonaðist síðan til að komast á stað í Suð-
ur-Ameríku, þar sem púl og erfiðleikar biðu.
Síðustu nóttina hans heima, lét frú McElroy hann hafa það óþvegið.
„Fjandinn hirði það," sagði hún, „þú komst með hana hingað og þú
verður að losa okkur við hana."
„Það kemur þér sennilega mjög á óvart að frétta" sagði Paul, „að í
heiminum bíða mín mörg mikilvægari verkefni, en að hugsa um persónu-
leg vandamál þín."
„Mín vandamál! Nei, heyrðu nú, þú háfleygi skýjaglópur .....
„Svona viðræður eru tilgangslausar," sagði Paul. „Það er engin
furða þó heimurinn standi á heljarþröm. Hvenær ætlið þið að hætta þess-
um barnaskap?" Hann hvarf til herbergis síns. Hjónin fóru á Bítlamynd
og höfðu jafnvel meira gaman af en síðast.
Með tímanum vöndust McElroy hjónin Virginíu nokkurnveginn. Fyrir
hvert partí drösluðu þau henni uppí sófa, þar sem hún gat tekið við
sykruðum gjöfum gestanna og horft á dansinn, en hún var nú orðin of
belgvtð tii að geta tekið þátt í honum. Hún leit vel út í sófanum, ( tjaldi
líkustu-kjól, sem hún gekk nú í hverja stund, sporðrennandi ábætisréttum
og brosandi sínu átakanlegasta brosi. Atomskáldið Warhol gerði kvik-
mynd um Virginíu þar sem hún sat í sófanum og svalg sítrónubúðinga,
hann notaði sömu nærmyndatökuna aftur og aftur í þrjá og hálfan tíma.
Fólk komst líka að raun um skyggni hennar. Auk þess að lesa í lófa var
hún>forvitri og gat sagt fyrir um, hvað fólk mundi gera nokkru síðar.
Framhald á bls. 28.
29. tbi. vnCAN 13