Vikan - 14.09.1967, Blaðsíða 8

Husqvarna
Husqvarna eldavélin er ómissandi
í hverju nútíma eldhúsi — þar fer
saman nýtízkulegt útlit og allt það
sem tækni nútímans getur gert til
þess að matargerðin verði hús-
móðurinni auðveld og ónægjuleg.
Husqvarna eldavélar fóst bæði
sambyggðar og með sérbyggðum
bökunarofni.
Leiðarvísir ó íslenzku
ósamt fjölda
mataruppskrifta fylgir.
f/iuvurt PÍAíir.ivjóo/i h /
SuéuflfndsbrLit lo * Ha iykj..,ik • Simnelni: »Volver« - Slmi 35^00
Útibú LAUGAVEG 33.
Saisk
stnlka
nnt ekki
klaistir-
líliö fit
Þeim var
bannað að
fara til
læknis
— Flest öllum sænskum stúlk-
um, sem vinna part úr degi á
enskum heimilum, líður vel í
Englandi, segir frúin. — En fyr-
ir nokkrum vikum gerðist nokk-
uð, sem gerði mig órólega, segir
hún, og það var í klaustri, þótt
ótrúlegt sé.
í klaustrinu voru nokkrar
sænskar hjálparstúlkur. Veran
þar var svo döpur, að ein þeirra
varð alvarlega þunglynd. Að
lokum fékk hún það sem almennt
er kallað taugaáfall. Svo varð
hún sinnulaus og missti alla
löngun til að gera nokkurn hlut,
gat ekki einu sinni fengið sig
til að fara á fætur á daginn.
Eftir fimm daga tókst hinum
stúlkunum í klaustrinu að fá
hana til að leita læknis, eftir
mikið þras við nunnurnar. Lækn-
irinn skildi strax að það var á-
standið í klaustrinu sem orsakaði
þetta þunglyndi stúlkunnar.
Hann ráðlagði henni að fara það-
an sem skjótast.
Það var haft samband við mig
og ég kom því þannig fyrir að
hún gat fengið að búa hér um
stundarsakir. Þegar hún kom
hingað var hún í mjög slæmu á-
sigkomulagi. — Hrædd, feimin
og óörugg. Nú hefur hún fengið
vinnu annars staðar, í þetta sinn
hjá góðri fjölskyldu, og henni
líður nú ágætlega.
— En ég er viss um eitt, segir
frú Leissner-Nilson. — Ef hún
hefði verið lengur í klaustrinu,
hefði getað farið illa fyrir henni.
Þá hefðum við orðið að koma
henni á hæli fyrir taugaveiklað
fólk ....
— Eru ennþá sænskar stúlkur
í klaustrinu?
— Já, nokkrar, svaraði frúin.
Ég held að ein þeirra heiti Lena
Gardner.
Við hringdum til klaustursins
og báðum um að fá að tala við
Lenu Gardner, en fengum það
svar að sænsku stúlkurnar fengju
aðeins að tala í símann heim til
Svíþjóðar.
Við tókum því það ráð að aka
út til klaustursins, stöðvuðum
bílinn fyrir utan hliðið og börðum
að dyrum.
Miðaldra nunna opnaði dyrnar.
Hún var klædd skósíðum kjól og
var með svartan höfuðbúnað, og
hún horfði tortryggnislega á okk-
ur. Áður en við náðum því að
segja nokkurt orð, spurði hún
hvers við óskuðum. Við sögðumst
vilja tala við sænsku stúlkxma
Lenu Gardner. Við fengum að
hitta hana og aðra stúlku, sem
vinnur í klaustrinu, Inger Wil-
son.
Yfir kaffibolla röbbuðum við
við stúlkurnar um vinnu þeirra
í klaustrinu; það hafa verið
nokkuð margar, sænskar hjálp-
arstúlkur þar. Klaustrið er ekki
kaþólskt, þótt undarlegt megi
virðast, heldur tilheyrir það
ensku (angelisku) kirkjunni.
Sænsku stúlkurnar vinna alls-
konar störf, eins og húsþrif og
uppþvott. Vinnutími þeirra er
þrír til fjórir tímar á dag, sex
daga í viku. Fyrir það fá þær
fæði og húsnæði og um það bil
45 pund á mánuði.
ÞÆR ERU GIFTAR JESÚS.
— Ég skil ekki hversvegna
Gunilla fékk taugaáfall, segir
Inger Wilson. Þegar hún fór úr
klaustrinu fékk ég það starf sem
hún hafði, það sem hafði þessi
áhrif á hana.
Inger sér um ræstingu á kap-
ellu klaustursins. Það er ekkert
sérstaklega . erfitt verk, það er
hægt að ljúka því á fjórum tím-

Síðdegis einn sólríkan
sunnudag óku tveir Svíar
gegnum járnhliðið að trjá-
göngunum, sem lágu upp
að All Saints Convent,
klaustrinu í Colney, nokkr-
um mílum fvrir utan
London. Nokkrum dögum
áður höfðu beir talað við
frú Leissner Nilsson, for-
stöðukonu heimilisins
fyrir sænskar stúlkur í
London.
um daglega. En það er nokkuð
þrúgandi sálarlega.
— Það er bannað að gefa frá
sér nokkurt hljóð þar inni, segir
Inger. — Ég verð að steinþegja
allan tímann sem ég er þar að
verki. Ég held að það sé það
sem gerir þetta svo erfitt. Ég
hefi nú verið við þessa vinnu í
einn mánuð, og ég er farin að
finna til taugaálagsins. Gunilla
var búin að vinna við þetta i
fjóra mánuði áður en hún fékk
taugaáfallið.
Undir vissum kringumstæðum
má ég heldur ekki vera á ferli
þarna, þegar nunnurnar birtast.
Ef einhver kemur verð ég að fela
mig á bak við súlu, eða eitthvað
þvíumlíkt.
Þessutan er miðgangurinn í
kapellunni heilagur, þar má eng-
inn stíga fæti, nema nunnurnar.
Að minnsta kosti ekki ég, með
mína vanhelgu fætur. Ef ég
þarf að komast frá annarri hlið
kapellunnar til hinnar, verð ég
að fara allan hringinn.
All Saints Convent er hljóð-
látur staður. Það stafar, meðal
annars af því, að það má enginn
segja orð fyrir hádegi. Vissa
helgidaga má heldur enginn tala
eða gefa frá sér hljóð.
Föstudagurinn langi er einn af
þeim dögum, segir Lena Gardner.
— Við, sænsku stúlkurnar lædd-
umst um og skrifuðum á bréf-
miða það sem við þurftum að
segja hver annarri. Ef einhver
leyfði sér að hvísla, fengum við
áminningu frá nunnunum.
— Það halda margir að nunnur
séu óvenjulega góðar og vin-
gjarnlegar, hélt hún áfram, —
en það er ekki rétt, þær geta
orðið reiðar og þá skammast þær
rétt eins og hver annar.
Framhald á bls. 49.
IFERDAIÆID
SLÁTURFÉUG
SUÐURLANDS
S7. tw. VIKAN 9
I