Vikan - 14.09.1967, Blaðsíða 13

I
ÁTJÁN
Smásaga ©ftír Caroline Richards
Þegar ég var átján ára og ný-
byrjuð í mínu fyrsta starfi, bjó ég
í stórri íbúð í London, með sjö öðr-
um stúlkum. En við vorum alltaf
miklu fleiri en sjö. Hver okkar átti
svo marga kunningja, að það voru
sjaldan færri en fimmtán stúlkur,
sem ýmist borðuðu, sváfu eða ein-
faldlega voru hjá okkur.
Það var afskaplega skemmtilegt
hjá okkur og við tókunum hlutun-
um eins og þeir komu fyrir, ég var
eins og öll hin, stöðugt auralaus, en
við höfðum engar sérstakar áhyggj-
ur af því. Ég var venjulega með
Davið, en mér fannst hann vera sem
bróðir minn. Ég vissi ekki þá hvað
ástin var. .. .
En svo hitti ég Alexander. Ég
hitti hann í blaðamannasamkvæmi,
og ég held að það hafi verið bjána-
legur op-kjóllinn minn, sem dró að
sér athygli hans. Við fórum að tala
saman, aðallega um atvinnu hans,
hann var fréttaritari fyrir alþjóða-
tímarit. Mér fannst ég standa mig
vel í þeim samræðum, enda hafði
ég töluvert álit á sjálfri mér, fannst
ég vera þó nokkuð reynd og gáfuð.
Hann bauð mér að borða með sér
næstkomandi þriðjudag, og ég þáði
það með þökkum, alsæl. Það kvöld
vandaði ég mig við að klæða mig,
vildi líta sem virðulegast út.
Alexander sagðist ekki koma til
London nema einu sinni í mánuði,
þess á milli flæktist hann um jarðar-
kúluna, og venjulega væri hann svo
upptekinn að hann hefði ekki tíma
til að bjóða stúlkum út. Trúi því
hver sem vill, hugsaði ég. Hann
sagði mér líka að hann væri þrjátíu
og tveggja ára, og það munaði
minnstu að ég fengi áfall, þegar ég
heyrði það, fannst þetta vera voða-
lega hár aldur.
Þegar ég kom heim, eftir að Alex
hafði ekið mér í gljáandi Mercedes-
bílnum sínum, sagði ég kunningjun-
um allt saman, og þau ætluðu að
springa af hlátri, sögðu að það væri
leiðinlegt að ég væri búin að borða,
þau væru á leiðinni á pylsubarinn.
Svo fóru þau öll út, hávær og hlæj-
andi, og mér fannst þau vera eins
og krakkakjánar, sem vissu ekkert
um lífið og hinar björtu hliðar þess.
Alexander bauð mér líka út næsta
kvöld, og þegar við vorum búin að
borða, bauð ég honum með mér upp
í íbúðina, upp á kaffi. Þegar við
komum inn var allt á öðrum endan-
um. Peter og Sue voru í koddaslag,
einhver þrjú voru að matreiða eitt-
hvað í eldhúsinu, sem angaði af hvít-
laukslykt, og vinur einnar stelpunn-
ar var að rífa í sundur bílmótor í
anddyrinu. Ég verð að segja það,
að Alexander tók þessu öllu vel.
Hann settist á brúnina á einum legu-
bekknum (þeim sem var allur í
hengslum), hagræddi snyrtileg
klæðskerasaumuðum fötum sínum.
Flestir kunningjar okkar gengu dag-
lega í gallabuxum og skræpóttum
skyrtum, og þeir sem voru þarna
þetta kvöldið, voru sérstaklega
kæruleysislega klæddir, Davið ekki
sízt.
Framhald á bls. 38.