Vikan - 14.09.1967, Blaðsíða 14

Það var klappað hér og þar. Es-
Sabah Solon settist og saup ó vatni,
meðan gróhærði sérvitringurinn
spurði, hvort það væru nokkrar
spurningar.
Maður með fölt andlit og gremju-
leg augu stóð upp, ræskti sig tauga-
óstyrkur og sagði: — Mig langar að
spyrja herramanninn, hvað hann
hafi meint með her. Þýðir það, að
hann sé reiðubúinn að beita ofbeldi?
— Nei! Es-Sabah Solon spratt á
fætur. Röddin var ákveðin og vott-
aði fyrir hneykslun. — Hin frjálsa
ur. Átti þá að verða fjársöfnun,
þegar allt kom til alls?
— Þér spurðuð hvernig við gæt-
um framfleytl her okkar, sagði Es-
Sabah Solon. — Og svarið er, að
þér og allir menn og konur, sem
sýna okkur velvilja, styðja okkur mi
og standa undir hernum með hugs-
unum sínum, samúð og skilningi.
Áheyrendur slöppuðu af á ný.
— Þér spyrjið, hvort her okkar
sé til. Eg svara: Já. Hann er til [
hjörtum þeirra sjálfboðaliða, sem
hafa svarið að gefa okkur blóð sitt,
klefanum leit Boothroyd snöggt á
yfirmann sinn. Boothroyd var ung-
ur maður, mjög lágt settur í æðstu
stjórn Deildarinnar, og allt fram
til þessa kvölds hafði Sir Gerald
verið lítið meira en nafn fyrir hon-
um, fjarlæg vera, sem hinir gamal-
reyndu í hærri stöðum kölluðu „óð-
alsbóndann" eða stundum „höfð-
ingjann".
Þetta var viðkunnanlegur, gamall
púki, hugsaði Botthroyd og velti
því fyrir sér, hvað honum þætti
svona skemmtilegt núna. Tarrant
EFTIR
PETER O'DONNEL
FRAMHALDS-
SAGAN
7. HLUTI
Modesty horfSi ein-
kennilega á hann. -
Af hverju ætti hún að
vera hlý? Willie hefur
veitt henni þægilegt líf
síSustu þrjú árin og
ég hjálpa ofurlítiS, en
hún varsennilega ham-
ingjusamari í sínu
gamla lífi, þrátt fyrir
alla eymdina.
14 VIKAN 37-tbl-
Kuwaitstjórn mun aldrei samþykkja
neins konar ofbeldi. En ég vil und-
irstrika að stríð er þegar háð í Ku-
wait. Stríð milli hins hjálparvana
og óvopnaða fólks og þeirra leppa
erlendra ríkja sem nú ráða þar
ríkjum. Hann hristi höfuðið alvar-
legur í bragði:
— Og ef þetta vesalings fólk,
karlarnir, konurnar og litlu börnin,
hrópa á hjálp, getum við ekki neit-
að þeim um hverja þá vernd, sem
við getum látið í té.
Einhver klappaði ákaflega. Föli
maðurinn settist, skilningssl jór á
svipinn.
Indverski stúdentinn stóð upp og
tók til máls. Hann talaði hratt, og
snöggur framburðurinn gerði það
að verkum, að orðin runnu saman
í eitt. — Ég skil ekki staðhæfingu
yðar, þar sem mér skilst, að frjáls
Kuwaitstjórn búi yfir vopnuðum her.
Það er sannarlega alkunn stað-
reynd, sem allir vita, að til að
standa undir vopnuðum her þarf
mikið fjármagn. Hvernig gerið þér
grein fyrir þessari afbrigðilegu af-
stöðu? Og hvar gæti slíkur her ver-
ið?
Es-Sabah Solon brosti með aðdá-
un.
— Þar talaði snjall og rökvís,
ungur maður, sagði hann. — Spurn-
ing hans krefst undanbragðalauss
svars, og ég skal gefa það. Síðast-
liðin tvö ár hafa stjórn mín og ég
verið á ferðalagi um heiminn og
talað við fólk á sama hátt og við
ávörpum ykkur í kvöld. Alls stað-
ar höfum við unnið fylgi, alls stað-
ar. Við biðjum ekki um peninga,
en ríkir og fátækir færa okkur þá,
engu að slður.
Það fór óviss kurr um áheyrend-
þegar tíminn kemur. Sjálfboðaliða
af öllum kynþáttum, lit og uppruna.
En við vonum, að þessa hers verði
aldrei þörf. Að fólk okkar verði
þess megnu.gt að varpa af sér
hlekkjunum, án blóðsúthellinga. Og
að kúgararnir munu falla á sínum
eigin illvirkjum.
Nú var almennt klappað. Tarrant
fylgdist með ofan úr lúgunni og nú
greip hann andann á lofti, því þeg-
ar indverski stúdentinn settist, reis
upp sixpensarahöfuð og þunglama-
legur líkami Willie Garvins. Fyrst
yggldi Tarrant sig, en svo rann upp
fyrir honum Ijós. Þetta var rétt,
bróðir Blooks myndi aldrei sleppa
tækifæri til að hlusta á sína eigin
rödd.
— Herra ráðherra. Röddin var.
gróf og stuttaraleg. — Sem einn
hinna brezku öreiga langar mig að
segja af þeirra hálfu, að þið hafið
okkar gallharða stuðning. Ég hef
hugsað mér að vekja máls á þessu
á næsta fundi í fylkingunni okkar,
þar sem ég hef þann heiður að
skipa nokkra áhrifastöðu. Og ég
skal einskis láta ófreistað að sann-
færa félaga mtna um, að málið ber
að taka upp á næsta fundi vorum,
til að vekja stuðning allra verka-
manna, til að kollvarpa hinni úr-
kynjuðu hermangaraklíku, sem nú
heldur fólkinu ( Koo-white, undir
járnhæl.
Willie litaðist sjálfsánægður um.
Strauk með fingri yfir óhirt yfir-
skeggið og settist.
Gráhærði sérvitringurinn sagði: —
Ah. . Þakka yður fyrir . .
Bróðir Blooks gaf konu sinni
langt olnbogaskot. Hún byrjaði að
klappa. Það var tekið dræmt undir,
og svo dó það út. Uppi í sýningar-
stóð með bakið upp að veggnum
við hliðina á lúgunni með augun
hálflukt og ofurlítið dreymið á-
nægjubros. Hann var að rifja upp
fyrir sjálfum sér, það sem hann
hafði séð, og orð Willies, til að
geta haft þau yfir fyrir aðstoðar-
manni sínum, Jack Fraser.
— . . . sem nú heldur fólkinu í
Koo-white undir járnhæl. Tarrant
hugsaði ánægður: — Þessu mun
Jack þykja matur í, en drottinn
minn, hvernig fer Modesty að því
að skella ekki upp úr.
5.
Lyftan nam staðar og dyrnar
opnuðust hljóðlaust. Tarrant steig
inn í anddyrið og snöggstanzaði
síðan. Weng stóð fyrir framan hann
og þrýsti fingur að vörum. Tarrant
lyfti augabrúnunum í spurn. Weng
tók við hattinum og regnhlífinni
og reyndi að bæla niður brosið,
þegar hann benti yfir anddyrið að
stóra herberginu hinum megin.
Meistaraleg lýsingin glampaði á
svörtu og hvítu og gulli; litum inn-
réttingarinnar. Motturnar, sem Tarr-
ant hafði alltaf ánægju af, voru
eins og pollar af ríkum, glöðum lit-
um hér og þar.
Modesty lá á fjórum fótum með
trefil bundinn um augun. Hún var
í dökkgrænum silkibuxum og erma-
lausri, svartri silkiblússu, með djúpu
hálsmáli. Á fótunum hafði hún
opna, gulllita sandala. Hárið var
bundið í hrauk upp á höfuðið.
Eini skartgripurinn, sem hún bar,
var fyrirferðamikið armband úr
listilega útskornu rafi. Tarrant vissi,
að hún hafði skorið það út sjálf, (
vel útbúinni skartgripavinnustofunni,