Vikan - 14.09.1967, Blaðsíða 20

ele. Og í ágúst 1964 þóttust þeir
hafa veilt hann í gildru. Hann
bjó þá á Hótel Týról í Encarna-
ción, ásamt sínum stöðugu fylg-
ismönnum. Flokkur ísraelskra
leyniþjónustufulltrúa gerði á-
hlaup á hótelið og þar varð
grimmilegur bardagi. Margir
menn féllu. En Mengele tók ekki
þátt í viðureigninni. Hann hafði
fengið aðvörun á síðustu stundu
og flúið. Það voru bara lífverðir
hans, sem fsraelsmennirnir hittu
fyrir á hótelinu.
Atburðurinn varð staðfesting á
því, sem Mengele hafði í raun-
inni vitað fyrr. Hann átti engrar
miskunnar að vænta. Fengju Gyð-
ignarnir færi á honum, myndu
þeir skjóta hann samstundis.
Hann fékk nýja staðfestingu
fyrir því ári síðar, þegar hann
frétti af líkinu í gulu ferðakist-
unni....
Alcido Cintra Bueno Filho,
lögregluforingi, var að hugsa. —
Hann hafði lófana lagða saman
og studdi vísifingrunum uppi
undir miðsnesið. Þetta gerði hann
alltaf þegar hann var að hugsa
um eitthvað -— þrátt fyrir að
eiginkona hans hefði í nærfellt
þrettán ár reynt að fá hann til
að hætta því. Þegar honum datt
konan í hug lét hann hendurnar
síga, næstum því feimnislega,
þótt svo að hann væri einn í her-
berginu. Svo stóð hann upp og
gekk að dagatalinu á veggnum.
Hann reif af því blað og las:
„Janúar 15, fimmtudag, 1965“.
— Æ, andskotinn, sagði hann
við sjálfan sig. •—- Það var þá í
dag....
Hugsanaþráður hans slitnaði
við að barið var að dyrum.
Maðurinn sem inn kom var
meira en höfði hærri en hann
sjálfur, en álíka gildur um miðj-
una. Risinn óð að honum með út-
rétta hönd:
—• Herbert Cukurs, kynnti
hann sig.
Filho benti á stól og maðurinn
settist. Þeir horfðu þegjandi hvor
á annan um stund, en svo tók
gesturinn til máls: :
— Ég er kaupsýslumaður hér
í Sao Paulo. Um margra ára
skeið hef ég verið undir vernd
brasilísku ríkislögreglunnar.
— Og hversvegna?
— Látum okkur segja að full
ástæða sé til að ætla, að vissir
aðilar sækist eftir lífi mínu.
Filho vissi hver Cukurs var.
Hann hafði að vísu aldrei séð
hann, en oft rekizt á nafn hans í
skjölum sínum.
Cukurs hélt áfram:
— Starfsemi fyrirtækis míns
hefur færzt mjög út undanfarið,
og áhrifamikill evrópskur kaup-
sýslumaður hefur nú beðið mig
að hitta sig í Montevideo, af mjög
mikilvægu lilefni. Ég vildi nú
gjarnan fá að vita hversu áhættu-
samt þér teljið fyrir mig að fara
til Úrúgvæ.
armenn til að bera nesti, eins og
hann orðaði það. Nora tók boð-
inu.
Þegar hún kom á fætur næsta
morgun, biðu „burðarmennimir"
tveir í anddyrinu. Mengele sjálf-
ur var þar ekki.
— Doktorinn er dálítið lasinn,
en honum fannst að við ættum
samt ekki að hætta við ferðina.
Hann vildi alveg ákveðið að við
tækjum ungfrú Noru með, því
að við hádegisverðinn ætlaði
hann að hafa dálítið óvænt handa
henni, sagði hann.
Þau lögðu af stað.
Nokkrum klukkustundum síð-
ar kom annar burðarmannanna
hlaupandi til hótelsins.
— Það hefur komið fyrir
hræðilegt slys, sagði hann, móð-
ur og másandi. Ungfrú Noru
skrikaði fótur og hún steyptist
niður í djúpt gil. Það er von-
laust að hún hafi lifað fallið af,
en félagi minn er samt að reyna
að komast niður til hennar.
Fyrir hádegið þennan sama
dag hafði Mengele yfirgefið hót-
ið, svo og lífverðir hans báðir.
Þremur dögum síðar fundu
menn illa leikið lík Noru á gil-
botninum.
Þegar ísraelskir félagar Noru
Aldots komu á staðinn nokkrum
dögum síðar, voru „burðarmenn-
irnir“ báðir líka horfnir.
Eftir drápið á Noru Aldot hertu
ísraelsmenn leit sína að Meng-
Eftir að hafa fengið margar tilkynningar athug-
aði lögreglan málið. f sumarhúsi einu fann hún
gula trékistu - og í henni lík fjöldamorðingja
eins . . .
20 VIKAN 37-tbL
Filho leit kuldalega á hann.
Farðu í helvíti, hugsaði hann. Þú
kemur ekki til að leita ráða. Þú
vilt að ég sjái þér fyrir vernd í
Monteviedo. En það skal nú
kosta skildinginn....
Cukurs ók sér í stólnum, en
sagði ekkert. Filho ákvað að
ræða mélið „af skynsemi“, það
er að segja að hræða hann hæfi-
lega til að auka á örlæti hans
þegar að því kæmi að semja um
verðið fyrir verndina. — Hann
sagði:
— Farið ekki. Hér hafið þér
verið öruggur vegna verndarinn-
ar, sem við höfum veitt yður. En
látið yður ekki detta í hug að
óvinir yðar hafi gleymt yður!
Og minnizt þess, að um leið og
þér yfirgefið Brasilíu nær vemd
okkar ekki lengur til yðar.
Cukurs stóð á fætur. Rödd hans
var breytt er hann sagði:
— Ég hef aldrei verið rag-
menni, og ég er ekki hræddur nú
fremur en fyrr. Þar að auki á ég
sjálfvirka skammbyssu. Ég tek
hana með mér í ferðina. Sé yður
seinna, herra Filho.
Þann tuttugasta og þriðja febr-
úar gekk Herbert Cukurs svo um
borð í flugvél þá frá Air France,
sem átti að skila honum til
Mentevideo.
Herbert Cukurs fæddist seytj-
ánda maí árið 1900 í Lettlandi.
Upp úr 1930 gekk hann í nas-
istahreyfingu nokkra, er kallað-