Vikan - 14.09.1967, Blaðsíða 36

Öskubuska að gera í kvöld? Lang-
bezt að halda sig heima til mið-
nættis! — Fyrirgefið frú, hver er
þetta? og þannig héldu þau á-
fram.
Davið kom með Terry og hafði
nýju vinkonuna með. Þau ætluðu
að fara að sjá nýjustu Bítlamynd-
ina. Þegar Davíð leit á mig fannst
mér hann vera leiður á svipinn.
Ég hélt að ég þyrfti að horfa á
sára svipinn á honum um lengri
tíma, en vinkona hans, sem var
frekar ólánleg talaði í sífellu, í
skrækum róm um það að hún
hefði orðið svo fræg að sjá John
og Paul, auglitli til auglitis í
Hampstead, og það bjargaði mér.
Svo kom Alexander, í gljá-
fægðum Mercedesbílnum. Alex-
ander var mjög umhyggjusamur
við mig, en ég var utan við mig,
sumpart feiminn við hann og
sumpart var það af drykknum,
einhverjum nýjum drykk, sem
Alexander vildi að ég prófaði.
Eftir að ég hafði drukkið þrjú
glös, vildi ég heldur drekka gos-
drykk, því að ég fann að áfengið
var farið að hafa áhrif á mig.
Ég sagði þetta við Alexander,
hann sagði að ég væri ósköp in-
dæl og strauk blíðlega hárið á
mér. Hann hló á einhvern hátt
sem gerði mig hálfskrítna. Engin
stúlka gat verið hamingjusamari
en ég var þetta kvöld.
Við fórum að tala um París.
Ég sagði honum að ég hefði farið
þangað í skólaferðalag, þegar ég
var fjórtán ára.
— Þú verður að láta einhvern
sýna þér París, sagði Alexander.
— Mig langar til að fara þang-
að aftur, sagði ég, löngunarfull.
— O, maður þreytist fljótlega
á því, sagði hann. Ég kem þar
svo oft, að ég er hættur að taka
eftir því. Sérstaklega þegar mað-
ur ferðast einn.
Hann hló. — Veizfu hvað Jack-
ie, ég held að ég verði að taki þig
með til Parísar einhvern tíma.
-—Það væri dásamlegt, sagði
ég, himinglöð.
Við komum ókristilega seint
heim í íbúðina. Ég bauð Alex-
ander upp á kaffi. Ég var nokk-
urn veginn viss um að allt væri
í lagi i þetta sinn, því að ég
reiknaði með að stelpurnar væru
háttaðar, og strákarnir, sem mest
höfðu hrellt mig um kvöldið,
farnir veg allrar veraldar.
Ég bjó til kaffi og setti beztu
jazzplötuna á fóninn. Alexander
hélt utan um axlirnar á mér og
kyssti mig við og við.
— Þú mátt ekki gleyma því að
ég tek þig með til Parísar ein-
hvern daginn, sagði hann. — Ég
hlakka mikið til að sýna þér
borgina.
— Það geri ég líka, — sagði ég
og stakk nefinu í jakkabarm
hans.
— Ef ég sendi þér skeyti á
fimmtudegi og læt þig vita að ég
sé búinn að bóka þig á föstudags-
vélina, ætlarðu þá að koma?
— Það geturðu bókað. Svo
fékk ég hræðilega eftirþanka. Ég
leit á hann. — Þú verður að
segja mér það með fyrirvara,
svo ég geti sparað saman fyrir
farinu.
Hann ætlaði ekki að geta hætt
að hlæja. — Heyrðu mig, vina
'mín, ég sé um það allt. Mér létti,
ég kyssti hann að skilnaði og sá
hann hverfa út í nóttina, og fann
til tómleika yfir því að ég var
ekki viss um hvenær ég hitti
hann aftur. Mér tókst meira að
segja að kreista fram tár, þegar
ég lagðist á koddann.
Ég sagði engum frá þessari
fyrirhuguðu Parísarferð, því að
ég vissi að þau yrðu bara öfund-
sjúk og færu að stríða mér. Ég
ákvað að slázt í hópinn með þeim
aftur, annars yrði ég brjáluð yfir
því að bíða eftir boðum frá Alex-
ander. Við Davíð sömdum frið og
töluðum oft saman, þegar hin
stelpan var hvergi nálægt. Þegar
þrjár vikur voru liðnar hætti ég
að vonast eftir Parísarferðinni.
Svo var það einn daginn að ég
var heima, vegna þess að ég var
kvefuð, þá var barið að dyrum.
Þetta var símskeyti. Það hvarfl-
aði ekki að mér þá í augnablik-
inu, frá hverjum það gæti verið.
Ekki fyrr en ég opnaði það og
las:
„Þú ert bókuð með 19.30 vél-
inni, London-París. Mæti þér á
Orly. Þinn Alex.“
Ég hefi oft fengið skjálfta, en
þetta var alveg sérstakt. Ég hafði
í raun og veru aldrei búizt við því
í alvöru að Alexander léti verða
af þessu, og svo sá ég það þarna,
svart á hvítu. Hvaða fötum átti
ég eiginlega að klæðast? Heila
helgi í París, með Alexander! En
ég ætlaði ekki að segja neinum
frá því, ekki fyrr en, ég væri
reiðubúin til að fara af stað. Ég
stökk út úr rúminu og hljóp
syngjandi um alla íbúðina. Kvef-
ið hvarf, eins og dögg fyrir sólu.
Þið skiljið kannski hvað ég á
við þegar ég segi að ég hafi verið
ung.og áhrifgjörn. Mér datt aldr-
ei í hug að það gæti ef til vill
verið eitthvað á bak við þetta á-
form Alexanders. Ég hafði aldrei
kynnst neinum manni, sem var
með neins konar undirferli.
Föstudagurinn leið eins og í
draumi. Klukkan sex sagði ég
allri klíkunni frá því að ég væri
að fara í helgarfrí til Parísar.
Ég varð undrandi yfir þeim stór-
kostlegu áhrifum sem þessi yfir-
lýsing hafði á þau. Mary leit á
mig dauðskelkuð á svipinn.
— Ætlarðu ein? Spurði hún og
röddin titraði.
— Nei, Alexander tekur á móti
mér á Orly, sagði ég, eins og ekk-
ert væri eðlilegra.
— Ertu alveg búin að tapa
glórunni? spurði Sue.
— En dásamlegt, sagði Penny
dreymandi, en Anna og Liz
störðu á mig af hreinni forundr-
an.
— Er þér ekki Ijóst hvað þú
ert að flækja þér í? spurði
Joanna.
— Láttu ekki eins og bjáni,
sagði ég. — Ég þekki Alexander.
— Jackie ætlar að vera með
Alexander um helgina, sagði Jul-
ia, og var mjög æst. Ofsareið yfir
barnalegri framkomu þeirra,
gekk ég út úr búðinni. Farseðill-
inn beið mín og allt var í lagi.
Mér fannst ég vera veraldarvön
heimskona.
Þegar ég hafði náð í miðana og
var á leiðinni með töskuna mína
að voginni, fann ég að einhver
kom við vinstri öxl mína. Ja-há,
hugsaði ég, þarna er strax sá
fyrsti kominn, sem reynir til við
mig. Ég sneri mér snöggt við, og-
bjózt við að sjá smeðjulegan
fransara . Það lá við að ég hopp-
aði í loft upp, þegar ég sá að þetta
var Davíð.
Hann þreif töskuna mína í aðra
höndina og í hægri handlegg
minn með hinni. — Komdu, við
skulum flýta okkur, sagði hann
frekjulega. Eftir röddinni að
dæma, hafði hann ekki í huga
að fylgja mér að farþegaútgang-
inum, þar sem einmitt var verið
að kalla upp flugvélina, sem ég
átti að fara með. Ég ætlaði að
rífa mig af honum og hlaupa
burtu. — Ertu ekki með réttu
ráði, Davíð? Hvað áttu við með
því að segja að við þurfum að
flýta okkur? Ég er á leið til
Parísar!
— Það ertu ekki, sagði Davíð
milli samanbitinna tannanna.
Hann hélt svo fast í handlegg-
inn á mér að ég sár fann til.
— Davíð, slepptu mér, sagði ég
og reyndi að vera virðuleg. Hvað
heldurðu eiginlega að þú sért,
hvað kemur þér við hvað ég geri?
Vertu nú vænn og slepptu mér.
Fólk var farið að horfa á okkur
og heimskonusvipurinn var ör-
ugglega alveg farinn af mér. Mér
fannst ég ekki eldri en sex ára.
— Jackie, ég hef ekki hugsað
mér að segja meira. Ef þú villt
ekki að ég beini athygli fólks að
okkur og beri þig út, þá er bezt
fyrir þig að fylgja mér rólega
eftir. Trúðu mér, ef þú streytist
á móti, mun þig iðra þess.
Honum var sýnilega alvara, og
þar sem Davíð er töluvert stærri
og sterkari en ég, þorði ég ekki
annað en fylgja honum eftir. Við
stigum upp í bílinn hans, stein-
þegjandi, og sögðum ekki eitt
einasta orð, alla leiðina heim. Ég
hefði getað myrt hann. Og hann
gat líka bókað það að aldrei í
lífinu myndi ég tala við hann
framar
Það var furðulegt hve hljótt
var í íbúðinni, þegar við komum
inn. Engin músik og engin ösk-
ur. Þegar við gengum upp stig-
ann, heyrði ég aðeins hljóðlátt
samtal, og þegar ég kom alveg
upp fann ég ilm, sem ég kann-
aðist við.
Stúlkurnar sálu í hæginda-
stólunum og töluðu hæversklega
við tvær fullorðnar manneskjur:
— foreldra mína.
— Ástin mín, sagði mamma.
— Við ætluðum að koma þér á
óvart, en Mary sagði að þú hefð-
ir þurft að vinna yfirvinnu, svo
við sendum Davíð eftir þér.
Stúlkurnar hafa verið svo elsku-
legar við okkur. - - En hvað það
er dásamlegt að sjá þig, mér
þykir þú bara vera svolítið föl.
Pabbi stóð líka á fætur og
kyssti mig, og ég stóð eins og í
leiðslu. Mamma talaði um ferð-
ina, en ég leit aftur fyrir mig til
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA?
ÞaS er alltaf sami leikurinn í henni Ynd-
isfríð okkar. Ilún hefur falið örkina hans
Nóa einhvers staðar í blaðinu og heitir
góðum verölaunum handa þeim, sem getur
fundlð örkina. Verðlaunin eru stór,,'kon-
fektkassi, fullur af bezta konfekti, og
framleiðandinn er auðvitað Sælgætisgerð-
ln Nói.
Síðast er dreglð var hlaut verðlaunin:
Anna Signrðardóttir,
Eyrargötu 8, ísafirði.
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 37.
36 VIKAN 37- tbl-