Vikan - 14.09.1967, Blaðsíða 41

Pað er sama
hver sidd
kjólsins er...
.
F’ÚRHALLUn SIGURJÚNSSON'
simi 18450 Pingholtsstr. 11.
spyriandans. Með daufu brosi sagði
hann:
— Þetta var Ee- Sabah Solon,
sem segist vera höfuð hinnar frjálsu
Kuwaitstjórnar. Og nú snúum við
okkur að herra Henry Tollit, sem
heldur því fram að hann hafi huldu-
fólk i garðinum hjá sér og hefur
tekið fiöldan allan af Ijósmyndum
til að sanna það.
Modesty slökkti á siónvarpinu og
sagði: — Nei, sittu kyrr Willie. Hún
hirti bakkana, fór fram í eldhúsið
og kom aftur með lítið hiólaborð,
sem lagt hafði verið á fyrir kaffi.
Þegar hún hafði gefið Willie og
Tarrant kaffið, helli hún í bolla
handa sjálfri sér, og settist svo
annars hugar í stóra sófann.
— Þessi Solon og það, sem hon-
um viðkemur, er nú ekki annað en
brandari enn sem komið er, sagði
hún og horfði á Tarrant. — Hvað
var hitt, sem vakti athygli þína?
—Málaliðar. Tarrant leit ofan í
kaffið sitt. - Við höfum augu með
þessum mönnum, sem safnast sam-
an þar sem eitthvað bjátar á. Það
er allt í lagi með suma þeirra —
þeir unnu vel í Kongó — spyrjið
bara fólkið, sem þeir björguðu, en
það eru nokkrir, sem myndu skera
hvern, sem væri, á háls fyrir fimm
pund. Og ótrúlegur fjöldi af þeim
hefur horfið upp á síðkastið. Eng-
inn veit, hvað hefur orðið af þeim.
— Meinarðu aðeins okkar eigin
stráka? Breta? spurði Willie.
— Öll þjóðerni, eftir því sem ég
kemst næst. Tarrant hrærði í kaff-
inu sinu og allur svipur hans var
eins og hann væri að biðjast af-
sökunar á sér.
— Ég hef á tilfinningunni, að
Solon sé að kalla „úlfur, úlfur!" til
þess að breiða yfir raunveruleik
þessa frelsishers síns. Og einnig til
þess að undirbúa jarðveginn fyrir
viðbrögð í heiminum, eftir að her-
inn hefur látið til skarar skríða.
Það varð löng þögn. Tarrant
fann til ofurlítils léttis yfir því, að
hvorki Modesty né Willie skyldu
stara vantrúuð á hann. Við og við
litu þau hvort á annað, eins og þau
væru að skiptast á hugsunum, á
hljóðlegan hátt. Þannig stóð í full-
ar þrjár mínútur.
— En það þyrfti hæfilega herstöð
einhvers staðar í kallfæri, Prinsessa,
sagði Willie að lokum, eins og hann
væri að halda áfram samræðum
við hana.
Hún kinkaði kolli. — Það væri
aðalhængurinn, fyrir utan kostnað-
inn — og kostnaðurinn er fremur
spurning um framkvæmdaatriði
heldur en hængur. Hún leit á Tarr-
ant. — Rússland, Kína — eða hvort-
tveggja, geri ég ráð fyrir?
— Það gæti jafnvel verið hvort-
tveggja, samþykkti hann. — Þeir
geta vel barizt á hugmyndafræði-
legum vígvelli, en á sama tíma
unnið saman að praktískum mál-
um....
Tarrant þagnaði og starði á þau.
— Eruð þið að segja mér, að þessi
hugmynd mín sé möguleg?
— Þetta heyrir fremur undir
Willie en mig, en honum finnst
þetta skynsamlegt, enn sem komið
er.
— Húsbændur mínir eru ekki
sammála. Þeir segja, að stórkost-
legt fyrirtæki eins og þetta, sé ekki
hægt að undirbúa í kyrrþey.
— Hvað er stórkostlegt við það?
spurði Willie með fyrirlitningu. —
Með þeim vopnum, sem maður get-
ur fengið nú til dags, getur einn
maður borið áhöld, sem þurfti heil-
an skriðdreka undir í síðasta stríði.
Lítið bara á Stoner riffla og vél-
byssukerfið, sem Ameríkanarnir eru
að þróa. — Sex vopn í einu með
skiptanlegum hlutum. Lítið á Red-
eye og M79 og Avrocbyssuna. Ku-
wait er aðeins lítil bora. Þar er
enginn her, sem umtalsverður er.
Ein deild réttra manna með rétt
vipn og samgöngutæki gæti lagt
þar allt undir sig á tuttugu og fjór-
um klukkustundum.
— Heldurðu, að það verði ein-
föld hernaðaraðgerð?
—Einföld? Jesús, nei! Það þarf
vikur aðeins til að undirbúa árásar-
aðferðina og mjög góða leyniþjón-
ustu. Það þarf að fá réttu menn-
ina og réttu vopnin og nokkra af-
bragsmenn, til að leiða deildirnar.
Og svo þyrfti að vera hægt að setja
þá alla á réttan stað á réttum
tíma með öllum útbúnaði.
— Þá komum við aftur að þess-
um mikla hægn, sagði Modesty. —
Bækistöð, sem er ekki of langt und-
an.
— Það er hægt að komast furðu
langt á skömmum tíma, nú til dags,
Prinsessa, sagði Willie. — Ég sé nú
ekki nákvæmlega, hvernig sá hlut-
ur er útfærður, en ég býst ekki við
að hann sé ómögulegur. Hann brosti
allt í einu við Tarrant: — Þú getur
fengið álit mér fróðari manna um
það. Ég er ekki hershfðingi.
— Ég hef fengið álit hernaðar-
sérfræðings, sagði Tarrant. — Það
kemur í stórum dráttum heim við
þitt. Hann hugsaði um löngu bóka-
hillurnar í setustofu Willies. Heil
hilla var full af lúðum bókum um
orustur, vopn, návigi og stríð. Hann
bætti við*. — Og mér kemur það
ekki á óvart.
— Ertu hræddur við fait accom-
bli? spurði Modesty.
— Já. þetta er sú öldin, að það
er einnig líklegast. Ég er einnig
hræddur um að ímyndunaraflið geti
verið að hlaupa með mig í gönui.
— Mögulegt, svaraði hún. — Hef-
urðu getað rennt nokkrum fleiri
stoðum undir þetta?
Framhald í næsta blaði.
37. tbi. VIICAN 41