Vikan - 18.04.1968, Síða 16

Hún hafði njósnað um þau í
þrjá daga, áður en upp um hana
komst, og vissi hvernig þau litu
út og hvað þau hétu, en þau
vissu ekkert um hana. Ekki
hvaðan hún kom eða hver hún
var og það var heldur ekki ætl-
unin að þau fengju að vita það.
Blackmoor Towers stóð í mýr-
arkanti á eyðilegasta og viltasta
stað í skozku hálöndunum. Um-
hverfis höllina og garðinn var
þriggja metra hár múr, til þess
ætlaður að halda óviðkomandi
fjarri. En á nokkrum kafla var
gaddavírsgirðing í staðinn fyr-
ir múrinn og það var þar sem
hún hafði fundið smugu, sem
hún gat skriðið í gegnum.
Fyrsta daginn hafði hún hugs-
að sér að taka myndavélina með,
.en skipti síðan um skoðun og_
tók teiknibókina í staðinn.
Myndavélin hefði sjálfsagt verið
betri, en sem betur fór var hún
all-sæmilegur teiknari. Nægi-
lega góð til að sannfæra um að
hún væri aðeins saklaus list-
nemandi í leit að athyglisverðri
fyrirmynd, ef svo illa færi að
upp um hana kæmist.
Veðrið var líka gott þriðja
daginn og strax upp úr ellefu
sá hún þau koma með þá gömlu
í hjólastólnum. Maðurinn sem
ýtti stólnum á undan sér var
hár og sterklegur. Hann var
dökkur yfirlitum og mjög glæsi-
legur, hefði verið það, ef hann
hefði ekki verið svona hroka-
fullur og súr á svipinn.
Hún hafði heyrt mikið um
hann hjá veitingamanninum í
gistihúsinu í þorpinu, þar sem
hún bjó, meðal annars, að hann
væri grunaður um morð og
þeir voru til sem álitu að hann
hefði ekki átt að hljóta sýknun.
— Ekki svona hratt, Rick.
Mér liggur við að detta úr stóln-
um.
Mjó rödd gömlu konunnar
barst til hennar, þar sem hún
stóð í felum bak við tréð og
virti þau fyrir sér í gegnum
iaufskrúðið. Maðurinn hægði
ferðina og muldraði afsökunar-
beiðni og þessi litli hópur hélt
áfram, töluvert hægar.
Hjúkrunarkonan sem þau
kölluðu Dobie kom á eftir, hélt
á sjali og litlu körfuborði og
við hlið hennar var frú Griffin,
svarthærð, mögur kona, sem
leit út eins og hún hefði fyrir
löngu gleymt að brosa. Hún bar
knippi af tímaritum og gler-
augu.
Þau stönzuðu við brúnina á
flötinni, aðeins nokkra metra
þaðan sem stúlkan faldi sig, hún
hélt niðri í sér andanum af ótta
við að þau kæmu auga á hana.
— Ef þér vilduð aðeins sitja
ofurlítið nær húsinu, Lady Mac-
farlane, sagði Dobie.
Dobie var einnig við aldur.
Afar þreklega vaxin með ljósblá
augu og slétt andlit, sem árin
höfðu ekki markáð.
16 VIKAN