Vikan - 18.04.1968, Qupperneq 33

‘TERXLENE'
/ícT ,
Polycster ribre
jfenntngnrföttn
I MIKLU ÚKYAUI
NÝ EFNI*NÝTT SNIÐ
SKYETUE
SIAUFDE
SOKKAE
SKÓE
ið óhugnanlega mikið síðustu
dagana. Ég frétti í dag, og sjald-
an lýgur almannarómur, að ■ tvö
og hálft kíló af kartöflum hafi
verið seld á 50 krónur. Ég held,
að svona flutningar séu voða-
lega mikið vegna þess, að menn
eru að reyna að auka tekjur sín-
ar. Og þá eru alltaf einhver ráð.
í gær eltum við bíl upp í Mos-
fellssveit, hann var með kartöfl-
ur, honum var ekið beint inn í
hús. í gærkvöldi fór ég uppeftir
og heim í Markholtshverfið. Þá
stóð bíllinn þar fyrir utan hús og
búið að losa hann. Og þessar kart-
öflur virðast vera komnar á
markaðinn í Reykjavík.
f þessu bili erum við komnir
upp á ásinn austan við Geit-
háls. Þar stendur svartur Benz
220 og við hann þrír menn á
verkfallsvakt. Við spyrjum tíð-
inda. Þau eru engin. Svo segir
einhver: — Kartöflurnar virðast
hafa komizt í bæinn í jeppum.
— Það er ekki nema von,
verður mér að orði. — Þið hleyp-
ið óhindrað fram hjá ykkur öll-
um jeppum.
Þetta fær dræmar undirtektir,
einhvers konar óánægjuuml. Svo
ekki meira um það. Ég spurði:
— Rennið þið Benzinum í veg
fyrir þá, sem þið ætlið að stöðva?
— Ne-ei.
Þeim er ákaflega tregt tungu
að hræra, þeim Benzfélögunum.
Þeir hafa ekkert að segja og
reyna að tvístra sér sem mest,
svo ómögulegt sé að ná til þeirra.
Svo við snúum við aftur. Eftir
nokkra þögn segjum við:
— Guðmundur J. stjómar vel
fyrir ykkur.
— Já, hann er góður félagi,
segir Kristvin. — Hægur og ró-
legur, en fádæma traustur. Hann
er orðinn þungur, þegar út úr
honum koma setningar eins ogr
— Mér — er — andskotans —
sama! — Þá er hann orðinn reið-
ur.
— Fer hann út á staðina sjálf-
ur?
— Nei, hann gerir ekki mikið
af því, enda hefur hann nógu úr
að leysa eftir hinum diplóma-
tísku leiðum, og það er ekki síð-
ur mikið atriði fyrir okkur. Hann.
leysir oft mál, sem manni sýnast
vera óleysanleg.
—- En hvað er hægt að gera,
til þess að rétta við þjóðarskút-
una? Það fer ekki milli mála,
að það er óttalegt baks á henni.
— Við höfum þá spurningu á
takteinum, hvort það sé ekki spor
í rétta átt, að greiða það sóma-
samleg vinnulaun, að vinnufrið-
ur haldizt. Við álítum, að það
borgi sig mun betur en standa í
verkföllum. Það kemur á dag-
inn, þegar tekur fyrir þá eftir-
og aukavinnu, sem við höfum
fleytt okkur á undanfarið, að við
sitjum eftir með öngulinn í rass-
inum, höfum í rauninni misst af
öllum þeim veltiárum, sem yfir
þjóðina hafa komið. Ríkisvaldið
reynir raunar að hjálpa okkur
nokkuð, til dæmis með að eign-
ast íbúðir, en það er andskoti
lítið, sem við fáum út úr því.
Þegar við leggjum í að kaupa
okkur hús, erum við þegar komn-
ir í milljón króna skuld. Og við
höfum bundið þessa skuld á herð-
amar á okkur til 33 ára, eða jafn-
vel lengur. Ég er kominn á fimm-
tugsaldur, og ég ræðst í að kaupa
mér hús í Breiðholtshverfinu
nýja. Það stendur í bréfi, sem ég
fæ frá Húsnæðismálastjórn, að
það muni kosta 1210 þúsund. —
Síðan hefur mér verið tilkynnt,
að það muni hækka minnst um
350 þúsund. Ég er orðinn nokk-
uð gamall, þegar ég er búinn að
greiða upp skuldina. Ég hef þar
af leiðandi ekki möguleika á að
eyða ellinni í rólegheitum.
— Hefur nokkuð heyrzt um
það í ykkar stöðvum, að nokk-
urt fyrirtæki verði svo illa statt
eftir þetta verkfall, að það muni
ekki fara í gang aftur?
— Nei, ekki höfum við heyrt
talað um það. Hins vegar hefur
mikið heyrzt um það innan okk-
ar raða, eins og oft áður en aldr-
ei meira en nú, að okkur er ósköp
sársaukalaust, þótt mörg fyrir-
tæki fari ekki í gang aftur. Ég
á ekki við bein þjónustufyrir-
tæki, þau mega ekki vera öllu
færri, en fyrirtæki, sem eru sett
upp beinlínis til að græða pen-
inga en hugsa lítið um kúnnann,
okkur er alveg ósárt um þau. Við
höfum orðið að horfa upp á það
síðustu árin, að gjaldeyrinum
væri sóað í ósköp misjafna hluti,
miður þarflega. Þar ber náttúr-
lega mest á kökubotnunum. Það
hafa verið sett upp fyrirtæki
beinlínis til að flytja inn kökur
og kex.
Við erum aftur komnir niður
í Höfðatún. Enn hef ég ekki spurt
nægju mína:
— Hve margir eru verkfalls-
verðirnir?
— Það er ekki gott að segja
um það. 1955 voru í kring um
1000 menn tiltækir allan sólar-
hringinn, og þeir eru ekki færri
núna, fremur hitt. Og það er
hægt að bjóða út ótrúlegu liði
á svo sem 10 til 15 mínútum.
— Allt er þetta miklu hógvær-
ara núna en “55.
— Já. Og það stafar af því,
að við lærðum mikið 1955. At-
vinnurekendur reyndu þá mikil
verkfallsbrot, og stór, þeir
reyndu að dæla olíu úr skipi í
land og svo framvegis. Svo stór
voru ekki brotin í þessu verk-
falli, og þessvegna lærðu báðir
aðilar mikla lexíu 1955, sem kom
öllum til góða í þessu verk-
falli. Já, kurteisin kostar ekki
peninga, og hún borgar sig marg-
falt, þótt maður verði að beygja
sig fyrsta kastið; þá kemur mað-
ur oft út úr því með beinna bak,
heldur en vera með rosta.
— Það gengur stundum illa,
að kenna mönnum kurteisi. Mér
dettur í hug, að þarna um kvöld-
ið, þegar Ottó kom í bæinn, sagði
hann út yfir hópinn eitthvað á
þessa leið: — Skelfing er nú
heppilegt, strákar mínir, að þið
stjórnið ekki landinu. Þá ruddist
fram væskilslegasti rindillinn í
hópnum og gólaði: — Það yrði
nú slitinn af þér hnappurinn, ef
þú ættir að stjórna því!
15. tbi.
VTICAN 33