Vikan - 05.09.1968, Qupperneq 21

um ákveðin í því að við yrðum að
hittast. En það leið heilt ár, þangað
til úr því gat orðið. Ég fór til Mart-
ins, til að vera hjá honum um jólin
1966.
ÞURFTI ALLTAF STÓL TIL AÐ
STANDA Á
Marita viðurkennir að hún hafi
verið bæði spennt og svolítið
hrædd. Það var eitt fyrir sig að
skrifa bréf, en allt annað að kynn-
ast persónulega. Það var mikið í
húfi. Þau vonuðu bæði að þau
hefðu fundið leið út úr einmana-
leikanum, en hvernig yrði það,
þegar þau færu að umgangast hvort
annað?
— Ég hefði ekki þurft að vera
hrædd, segir Marita. — Martin var
strax góður og skilningsríkur. Mér
líkaði betur við hann en í bréfun-
um. Hann er elskuiegasti maður-
inn sem ég hef kynnzt. Hann hefur
lært að vera auðmjúkur og þakk-
látur fyrir það sem gott er, alveg
eins og ég.
Þau opinberuðu trúlofun sína á
gamlaárskvöld. Martin hafði gert
við húsið eftir beztu getu, og Mar-
ita óskaði ekki eftir neinu frekar
en að koma til hans og sjá um hús-
haldið.
— Ég varð að fara heim og ganga
frá ýmsu. Þegar ég fór frá Finn-
landi, hafði mig ekki dreymt um
það að við yrðum svona fljót að
ákveða okkur. Það hefði getað far-
ið þannig að við hefðum alls ekki
kunnað hvort við annað. Mamma
varð mjög glöð, þegar hún heyrði
að ég hefði eignazt Iffsförunaut, og
Martin taldi dagana þar til ég kæmi
aftur til að setjast að hjá honum.
3. marz 1967 flutti Marita inn í
litla húsið við Knisselbo.
Marita segir frá því hverjir erfið-
leikar það eru fyrir smávaxna konu
eins og hana að vinna í eldhúsi sem
byggt er fyrir fólk af fullri stærð.
Þó það sé ekki annað en að vatna
blómunum [ gluggakistunni. Þegar
hún eldaði, lagði á borð og tók
leirtau út úr skápum, þurfti hún
alltaf að hafa stól til að standa á.
Maritu langar til að útbúa húsið
þannig að það verði hentugra fyrir
hana.
Henni hafði aldrei dottið í hug
að hún gæti eignazt barn, svo henni
datt ekki í hug að hún væri barns-
hafandi.
— Ég var ekki frísk, en ég gat
ekki ímyndað mér hvað það var,
sem að mér gekk. Ég fór því til
læknis, en varð bæði undrandi og
hrædd, þegar hann sagði mér að
ég væri barnshafandi, — komin á
fjórða mánuð. Fyrsta hugsun mín
var að þetta hlyti að enda með
ósköpum, barnið yrði ef til vill
dvergur, eins og við Martin, og það
fannst mér alveg óbærilegt. Svo
hafði mér líka verið sagt það heima
í Finnlandi að ég væri hjartabiluð,
og gæti aldrei gengið með barn.
Martin var alveg sama sinnis.
Við þorðum ekki að gera okkur
neinar vonir, þorðum ekki að vona
að við ættum eftir að eignast okk-
ar eigið barn. Þótt við þráðum það
af hjarta að eignast barn, gátum
við ekki hugsað okkur að eignast
barn, sem yrði eins og við. Þess
vegna fórum við til læknis, til að
tala í alvöru um þetta ástand.
Framhald á bls. 36.
35. tb! VIKAN 21