Vikan - 21.11.1968, Side 9

FYRIR ALLMÖRG-
UM ÁRUM BIRTIST í
BLAÐINU SUÐURLAND PALLA-
DÓMAR UM ALÞINGISMENN EFT-
IR LÚPUS. ÞESSIR ÞÆTTIR VÖKTU
MIKLA ATHYGLI OG VORU SÍÐAR
GEFNIR ÚT í SÉRSTAKRI BÖK. NÚ ERU
NÝIR MENN Á ALÞINGI OG AÐEINS FÁ-
IR ÞEIRRA, SEM LÚPUS SKRIFAÐI UM
HÉR ÁÐUR FYRR, SITJA ENN Á ÞINGI.
LÚPUS HEFUR FALLIZT Á AÐ SKRIFA
NÝJA PALLADÖMA UM ALÞINGISMENN
FYRIR V SKUNA, OG HÉR BIRTIST
SÁ FYRSTI. FORSETI SAMEINAÐS
ÞINGS RÍÐUR Á VAÐIÐ, EN SÍÐ-
AN VERÐA ÞINGMENN TEKN-
IR FYRIR í RÉTTRI STAF-
RÓFSRÖÐ
muna kréppuna og atvinnuleysið fyrir seinni heimsstyrjöld-
ina, uppgrip Islendinga ófriðarárin og margvíslegar fram-
kvæmdir, en einnig sveiflurnar í efnahagsmálum okkar og
atvinnulífi síðan. Og Birgir er svo jafnvægur, að hann gætir
hófs, hvernig sem árar. Tildur borgarastéttarinnar er honum
hégómi, ]ió að hann temji sér iðulega siði hennar í athöfnum
og framgöngu. Hann lítur á sig sem fulltrúa vinnandi fólks
á sjó og í landi og gleymir því ekki, þó að sparifötin fari
honum vel.
Birgir er ekki í hópi snjöllustu málsvara Alþýðuflokksins í
ræðu eða riti. Hann er raunar áheyrilegur, en hæglátur og
kurteis. Hins vegar skiptir hann varla skapi, þó að háreysti
verði í fundarsal, en túlkar skoðanir sínar af raunsæi og al-
vöru og fær áheyrendur gjarna til að hlusta á rök sín. Hann
vekur fremur til umhugsunar en hrifningar. Fólk skilur og
metur þennan drenglynda og hógværa mann, ef það gefur
honum gætur.
Birgir Finnsson á aftur á móti erfitt með að sýna þann
leikaraskap, sem oft. er harla nauðsynlegur í íslenzkri stjórn-
málabaráttu. Maðurinn er einrænn. Hann réttir hvorki fram
höndina með kvikmyndabros á vör né kemur viðmælendum
að óvörum með glæsilegri tilgerð. Honum lætur ekki að látast.
Þess vegna dettur honum aldrei í hug að taka hús á Vest-
firðingum til að biðja þá að kjósa sig á þing. Birgir ])okast
hægt til áhrifa og mannvirðinga og fer á mis við spennta
lýðhylli. Þó munar um hann, og vinir hans hafa mætur á
honum, en andstæðingar og keppinautar viðurkenna fúslega
hæfileika hans og mannkosti. Slíkir fulltrúar eru farsælir
litlum flokki, þó að lítið beri á þeim í hávaðasömu fjölmenni.
Birgir gerir aldrei u]>preisn. T-Iann er eins og snotur skúta á
lygnu vatni og bjargar sér í var, ef sjólagið versnar. Sigl-
ingin er ekki mikil, en þekkileg tilsýndar, og aflavonin mun
sízt minni en um borð i hraðskreiðari og reistari farkosti.
Birgir Finnsson er prýðilega greindur og menntur og horf-
ist einarðlega í augu við hvern, sem er. Þess gætir í sam-
skiptum hans við foringja Alþýðuflokksins. Birgir þorir að
vera þeim ósammála, ef honum býður svo við að horfa, og
getur þá verið þungur á bárunni í andófinu, þó að hanu
hafi engin læti í frannni. Hann veit löngum lmg kjósenda
sinna vestur á fjörðum, enda þótt hann vanræki um of per-
sónuleg kynui af þeim og geri ekki víðreist um kjördæmið
nema fyrir kosningar. Leiðtogar Sjálfstæðisflokksins ætla hann
sér nytsaman í stjórnarsamvinnunni, en Vestfjarðagoðinn gæti
komið ]>eim á óvart. Birgi þykir ekki svo vænt um forseta-
stólinn, að hann sitja þar deginum lengur en honum finnst
við hæfi. Sennilega verður hann fyrri lil en Eggert, Emil og
Gylfi að taka af skarið, þegar Alþýðuflokkurinn þreytist á
samfylgdinni við Bjarna Benediktsson og félaga hans. Stað-
festan má sín drjúgum meira en hégómagirnin í fari Birgis
Finnssonar.
Hitt er annað mál, að Birgir lætur aldrei glepjast af komm-
únistum og þeirra líkum. Hann er lýðræðissinnaður jafnaðar-
maður og fyrirlítur pólitíska spákaupmennsku. Honum mun
því óljúft að hyggja á vinfengi við Hannibal Valdimarsson,
þó að hann slöngvist lir Alþýðubandalaginu. Birgir Finnsson
hefur fengið nóg af þeim vígahnetti. Þó er hann sáttfúsari en
flestir samherjar hans, en lætur sér víti að varnaði verða og
lærir af fenginni revnslu. Hann veltist hvorki til hægri né
vinstri, en reynist fastur í þeim sessi, sem hann hreppti af
tilviljun. Birgir er orðinn sá Vestfirðingur, að hann þekkir
mætavel snöggar veðrabreytingar.
Birgir Finnsson unir vel forsetaembættinu á alþingi, en
samt var fljótræði af honum að þiggja hnossið. Birgir væri
kannski ráðherra, ef hann hefði séð fyrir örlög Guðmundar t.
Guðnumdssonar og beðið átekta. Maðurinn er farsæll, en ekki
eins heppinn og Eggert G. Þorsteinsson, sem á helzt sigurs
von, ef hann virðist hafa tapað.
Lúpus.
46. tbi. vikAN 9