Vikan - 02.01.1970, Qupperneq 17

If Ot SPENNANDI FIAMIALISSOtA
Hringur
so/tlánsins
EFTIR MAIV STEWAIT
Við Charles vissum ekki mikið um Harriet
frænku, þegar við komum til Libanon. Við
vissum aðeins að hún lifði eins og austur-
lenzkur pótintáti í gamalli furstahöll. - Eða
það hafði hún gert, áður en hún lokaði sig
alveg inni. Nú var engum hleypt inn fyrir
múrana. - Við komumst inn. En það virtist
algerlega vonlaust að komast lifandi út....
Ég sá hann fyrst á götu, sem heitir Raka. Ég
var að koma innan úr dimmri búðarholu með
fangið fullt af tauströngum. Sólin blindaði mig
í fyrstu.
Gatan var troðfull af fólki, skepnum, vögn-
um og bílum, sem ruddust milli söluborðanr|a.
lítil grá asna tölti fram hjá mér, berandi heil-
an hestburð af grænmeti. Leigubíll þaut framhjá
mér, án þess að hægja á sér, svo ég varð að
hörfa inn í búðardyrnar. Leigubíllinn þaut flaut-
andi framhjá ösnunni, plægði í gegnum hóp af
tötralegum börnum, og hélt áfram þangað sem
mestu þrengslin voru, þar sem söluborðin stóðu
langt fra má götuna.
Þá kom ég auga á hann. Hann beygði sig yf-
ir borð með skartgripum og skoðaði hlut sem
hann hélt á í hendinni. Þegar bíllinn flautaði, leit
hann upp, og ég fann að hjarta mitt tók sprett.
Ég vissi að hann var einhversstaðar í þessum
hluta heims, en samt varð ég undrandi, þegar
ég sá vangasvip hans, sem ég hafði ekki séð í
fjögur ár.
Einn taustranginn rann úr höndum mér, og
skarlatsrautt silkið var rétt komið í götuna, en
mér tókst að bjarga því. Þessi snögga hreyfing
mín og litskrúðugt silkið kom því til vegar að
hann leit alveg við. Þá lagði hann skartgripinn
á borðið og gekk yfir götuna í áttina til mín.
Liðnu árin runnu upp fyrir mér, þegar hann
heilsaði mér eins og í gamla daga, þegar ég
tilbað hann, sem var eldri.
— Litla mín, ert þú hér?
Ég var ekki lengur barn. Ég var tuttugu og
tveggja ára, og hann var aðeins frændi minn,
sem ég tilbað auðvitað ekki lengur. Einhvern-
veginn fannst mér að ég þyrfti að koma honum
í skilning um það. Ég reyndi því að herma eftir
hljómfallinu í rödd hans.
— Halló! sagði ég, en gaman að sjá þig. En
hvað þú hefur stækkað!
-- Já, og ég er líka farinn að raka mig í
hverri viku. Hann hló, og ég sá að hann var
sannarlega ekki drengjalegur lengur. En sú
hundaheppni að ég skyldi rekast á þig, Christy.
Hvern fjandan ertu að gera hér?
— Vissir. þú ekki að ég fór til Damaskus?
— Ég vissi að þú ætlaðir að koma hingað,
en ekki hvenær. En hvað ertu að gera hér, svona
ein og yfirgefin? Ég hélt að þú værir með
ferðamannahópi.
— Já, en ég hefi farið á mis við ferðafélag-
ana, sagði ég. — Lét mamma þig vita hvert ég
fór?
— Þú sagðir mömmu þinni nafnið á hótelinu
hér í Damaskus, en það var ekki rétt. Þeg-
ar ég hringdi þangað, sögðu þeir að hópurinn
hefði farið til Jerúsalem ,og þegar ég hringdi
þangað, var mér sagt að þið væruð í Damaskus.
Þér tekst vel að dylja sporin þín, Christy litla.
— Ferðaáætluninni var breytt, vegna þess að
eitthvað var í ólagi með flugmiðana. En það
er árans óheppni, við erum að fara til Beirut á
morgun. Við höfum verið hér í þrjá daga. Hefir
þú verið hér um kyrrt allan tímann?
— Síðan ( gær. Þegar ég frétti að þú værir
hér einhversstaðar, þá flýtti ég mér hingað.
Þarft þú að fara á morgun? Hvernig væri að
þú yfirgæfir hópinn og yrðir hér um kyrrt
nokkra daga; við gætum þá skoðað Damaskus
rækilega. Svo getur þú farið seinna til Beirut.
Ertu neydd til að halda hópinn?
— Það hefði verið skemmtilegt, en ég er
hrædd um að ég verði að halda mig með hópn-
um. Ég hefi hugsað mér að verða eftir í
Beirut í nokkra daga, þegar hitt fólkið er farið
heim á laugardag. En hvernig hefir þér gengið
í ferðinni? Þetta hefur verið geysimikið ferðalag
hjá ykkur Robbie.
— Já, það gekk allt vel. Við ókum í bílnum
gegnum Frakkland, svo fórum við með skipi til
Tanger, ókum svo gegnum Norður-Afríku, en þá
þurfti Robbie að fara heim frá Kairo, svo ég hélt
einn áfram. I Kairo fékk ég bréf frá mömmu
þinni, hún sagði mér að þú værir á leiðinni
hingað. En hversvegna stöndum við hér, eigum
við ekki að fá okkur tesopa einhversstaðar?
— Það væri prýðilegt, en hvar er hægt að fá
te í Damaskus?
— I holunni minni, sem er álíka spennandi
og Azemhöllin. Hann hló. — Ég bý ekki á hóteli,
heldur hjá kunningja mínum frá Oxford, Ben
Siafra. Pabbi Bens er einn af stórkörlunum í
Damaskus, bróðir hans á banka í Beirut og mág-
ur hans er í stjórninni. Þetta er ein af þessum
svokölluðu „fínu" fjölskyldum hér, og þær eru
aðeins meðal þeirra sem eiga nóga peninga.
— En skemmtilegt. Þá erum við líka meðal
,,fína fólksins".
— Já, það er sjálfsagt rétt, sagði frændi minn
háðslega.
Ég skildi hvað hann étti við. Fjölskylda okkar
var stórauðug, forfeður okkar höfðu átt stórt
bankafyrirtæki i þrjá ættliði. Ég hló.
— Er þetta gamall viðskiptavinur pabba og
Chas frænda?
— Já, ég lofaði Ben að hafa samband við
hann þegar ég kæmi til Sýrlands, og pabbi vildi
endilega að ég hefði samband við hann.
— Jæja, ég kem með þér. Ég ætla bara að
kaupa efni í kjól fyrst. Ég leit á skrautleg efn-
in, sem ég hélt á í fanginu. — Ég veit ekki hvað
ég á að velja.
— Ég er ekki hrifinn af þessum efnum, sagði
hann. — Þetta eru alltof æpandi litir fyrir þig.
Ég á við að ég vil að stúlkurnar mínar séu í
fötum sem klæða þær.
- Mynstrið er skemmtilegt, og hæfilega aust-
urlenzkt ....
— Nei.
— Það leiðinlega við þig er að þú hefur venju-
lega á réttu að standa, sagði ég, súr á svipinn.
— Hvað varstu að hugsa um að kaupa þarna
hjá skartgripasalanum? Hring handa Emily?
— Ég ætlaði að kaupa skartgrip handa ást-
inni minni. Bláa perlu fyrir bílinn.
— Bláa perlu? Fyrir bílinn? Það sem þér get-
ur dottið í hug.
Hann hló. — Bláar perlur eru vörn gegn
,,vonda auganu". Þær eru keyptar handa úlföld-
um og ösnum, því skyldi ég þá ekki kaupa vernd-
argrip fyrir bílinn minn? En ég get keypt hana
seinna. Ætlar þú að kaupa þetta efni?
Búðareigandinn sagði, svolítið bitur: — Okk-
ur kom ágætlega saman áður en þér komuð.
— Það efast ég ekki um. Hafið þér ekkert
fallegra til að sýna okkur.
Andlit mannsins Ijómaði.
— Fyrirgefið herra, ég skil. Þér eruð eigin-
maður frúarinnar?
— Ekki ennþá, sagði Charles.
Þetla fór þannig að ég keypti hvítt efni, dá-
samlegt brókaði, sem Charles gróf upp úr hillu
við gólfið. Ég varð ekkert hissa þótt ég heyrði
Charles tala arabisku, sem hinn skildi greini-
lega. Hann var kannski (eins og ég hafði oft
heyrt foreldra mína segja) „vonlaust dekurbarn",
en enginn gat neitað því að hann var óvenju-
lega greindur, ef hann vildi beita því.
Bíllinn hans reyndist vera hvítur Porche.
Við ókum burt frá manngrúanum á sölutorg-
inu, inn í mjóa götu.
— Við erum vonandi trúlofuð ennþá, sagði
Charles.
— Það er meira en líklegt. En mig minnir
að þú hafir skrifað mér og slitið trúlofunni, þeg-
ar þú hittir lóshærðu fyrirsætuna. Hvað hét hún?
— Samönthu?
— Hvað varð af henni?
— Hún fann þann eina rétta, vona ég.
— Er þá engin núna, sem stendur í vegi fyrir
mér? Hvað varð um Emily?
Hann snarbeygði inn ! aðra ennþá mjórri
götu, og jók ferðina.
— Hvaða fjandans Emily?
— Hét hún ekki Emily? Hún frá ! fyrra. Mig
minnir að mamma hafi sagt mér að hún héti
Emily. Það eru nú meiri nöfnin.
— Mér finnst Christabel ekkert sérlega fallegt
nafn.
Ég hló. — Þakka þér fyrir.
— Hvað mér viðvíkur, sagði frændi minn,
— þá erum við jafntrúlofuð nú, eins og við
höfum verið frá því við vorum í vöggu.
— Tekur þú þetta ekki of alvarlega? Og það
eingöngu vegna þess að ég var þér trú og trygg
öll æskuárin.
— Þú hafðir ekki um neitt annað að velja,
sagði frændi minn. — En ég verð að segja að
þú hefir dafnað vel. Þú ert eiginlega orðin fjári
lagleg. Ef þú ætlar að sigra mitt auma harta,
þá gerðu það fljótt. Er nokkur annar í sigti hjá
þér?
Ég hló.
— Varaðu þig, vinurinn, svo þú fallir ekki !
valinn.
Hann hægði á ferðinni og beygði inn ! lítinn
húsagarð, þar sem tveir kettir létu fara vel um
sig ! sólinni. I einu horninu var sóltjald, þangað
Framhald á bls. 32.
1. tbi. VIKAN 17
16 VIKAN 1 tbl