Vikan - 15.01.1970, Blaðsíða 41

auT % jsam% stsð
Finnsku snjóhjólbnrdnrnir
NOKÍA
Það eru finnsku hjólbarðarnir sem slegið hafa í gegn hér á landi
HAKA
Það er hið óviðjafnanlega snjómynstur, sem gerir þá eftirsótta.
Flestar stærðir snjóhjólbarða fyrirliggjandi.
BIFREIÐAEIGENDUR
Munið að næg bílastæði eru fyrir viðskiptavini á horni Rauðar-
árstígs og Grettisgötu.
NY SENDING Sendum í kröfu
EQ1LL VILHJALMSSON HF.
Laugavegi 118 - Sími 2-22-40
allt. Flestir aðstoðarmenn Krist-
offersens voru handteknir, þ.á.m.
Jarvold kaupmaður, sem að lok-
um hafnaði í turni Akershúss.
Hann lézt nokkrum árum eftir
stríð.
Hilmar, aðstoðarmaður hans,
sem var tekinn til fanga, var
heppinn. Þjóðverjum skildist
strax, að hann var ekki aðalmað-
urinn. Hann hefur nú lokið skip-
stjórnarprófi og er í verzlunar-
flotanum.
Þegar Kristoffersen hafði reik-
að um í 14 dagá, komst hann
loks í samband við annan heima-
varnarmann. Þeir stálu báti og
héldu austuryfir. En áður tókst
Kristoffersen að hafa tal af Ole
Johannessen (núverandi trygg-
ingagjaldkera í Lurey), og þeir
komu sér saman um ákveðna til-
kynningu frá London, ef Kristof-
fersen kæmist undan. (Og sem
dæmi um ágætan árangur hinn-
ar leynilegu neðanjarðarstarf-
semi má nefna, að þessi sérstaka
tilkynning frá London barst alla
leið til móður Kristoffersens, sem
þá var í haldi 6 Falstad).
Kristoffersen og félagi hans
komust sem sagt til Melfjarðar,
þar sem þeir hittu aðra félaga úr
sömu deild. Núverandi skatta-
fulltrúi í Mo í Rana, Erling Moe,
og maður frá Finnmörk höfðu
orðið að flýja frá sínum athug-
unarstöðvum á Renga-eyju,
nokkrum mílum norður af Lur-
eyju. Þjóðverjarnir höfðu einnig
þefað þá uppi.
Þegar Kristoffersen hitti þessa
félaga sína, var hann að niðurlot-
um kominn. En kjötstappan, sem
Moe bjó til. og sú staðreynd, að
hann var meðal vina með vopn
og mat. hleypti lífi í hann.. Hann
hefði þá vel treyst sér til að ráð-
ast á allan hinn þýzka Wehr-
macht (ríkisher). En þegar þeir
svo enn á ný neyddust til að leita
til eyjasvæðisins, lá við að hann
gæfist upp. Þeir lágu úti við
eyju eina hjá Hestmannen og
biðu komu Catalina-vélarinnar.
En hún kom að lokum og flutti
þá yfir til Englands.
Eftir langt hlé í Englandi var
hann aftur kominn á kreik. í
ágústmánuði 1944 stökk hann út
í fallhlif yfir Larvik-héraði. í
febrúar 1945 var hann handtek-
inn við Kolsás og settur inn í
Akershus. Þetta vár erfiðasti
kaflinn á öllum stríðstímanum,
og hann bjóst við að verða tekinn
af lífi um miðjan maímánuð.
Hann fékk lítinn mat, og það
kallaðist hátíðarfæði fengi hann
heila saltsíld til miðdegisverðar.
En allri síldinni voru gerð góð
skil, roði, beinum og innyflum.
Uppgjöf Þjóðverja hinn 8. maí
1945 bjargaði honum frá lífláti.
Og hann fékk greidd laun sem
„etterretningsagent" til sama
dags.
Eftir stríð var hann vitni í
landráðamálum, svo sem Rinnan-
málinu. Hann stofnaði Heima-
varnarblaðið og var ritstjóri þess
í 6 ár. Blaðið mun engan sinn
líka eiga i heiminum. Eftir það
var hann yfirmaður í Forsvarets
rekrutteringskontor í 3 ár. Þá
var það að hann fékk boð frá
14. deild Fótgönguliðsins um að
mæta til herþjónustu sem „korp-
oral“.
Þegar Kristoffersen er spurð-
ur, hvað hafi verið erfiðast eða
farið verst með hann í starfi
hans á stríðstímanum, þá svarar
ahnn þegar: — Það var biðin og
óvissan.
☆
Hringur soldánsins
Framhald af bls. 21.
Nú hló hún hátt. Hún baðaði út
stórri hendinni, og það Ijómaði af
rúbíninum.
— Allt í lagi, allt í lagi, stúlka
litla. Þú ert greinilega ákveðin og
skapstór, er það ekki? Mér hefir allt-
af líkað vel við fólk, sem segir sann-
leikann. En ef þú hefir svona mikla
trú á því að lifa í friði, hversvegna
komstu þá hingað?
Ef ég segði að það væri af fjöl-
skylduást, þá yrðir þú örugglega
reið, sagði ég hlæjandi. — Við get-
um bara kallað það forvitni.
— Hvað hefir þú heyrt um mig,
sem gerir þig forvitna?
— Það er mikið talað um þig. Þú
ert ein sérkennilegasta persónan í
Líbanon. Ég held að ekkert hefði
aftrað mér frá því að reyna að ná
tali af þér, nema sjóðandi olía.
— Mundu það, John. Það er sjóð-
andi olía, sem við þurfum að hafa
við hendina. Jæja ,svo það .er mikið
talað um mig? Hvaða fólk er það?
— O, ég heyrði talað um þig á
hótelinu í Beirut.
— Við hvern varst þú að kjafta
á hótelinu í Beirut?
— Ég var nú ekki beinlínis að
kjafta. Það var dyravörðurinn. Ég
var að tala við hann um að fara
fram hjá Dar Ibrahim, og
— Hvaða hótel var það?
— Phoenicia.
— Það er nýtt hótel, skaut John
inn í. Hann virtist ennþá áhyggju-
fullur.
— Haltu áfram, hvað var sagt um
mig á þessu hóteli?
— Aðeins að þetta væri forvitni-
legur staður, og að ég ætti að skoða
hann. Þá sagði ég að ég þekkti
fjölskyldu þína, — ég sagði ekki
að ég væri i ætt við þig. En ég
spurði dyravörðinn hvort hann vissi
hvernig þér liði.
— Og hvað sagði hann þá?
— Að þú værir við góða heilsu,
eftir því, sem hann bezt vissi, en
að þú hefðir ekki verið á ferli um
langt skeið, — já, og að þú hefðir
vitjað læknis frá Beirut
— Vissi hann það?
— Já, það hafði víst staðið í öll-
um blöðunum.
Ég fann að það marraði í sandi
undir fótum mér, þegar ég hreyfði
mig. Þetta stóra herbergi var ákaf-
lega loftlaust, og mér var farið að
líða illa. Ég fann ákafa löngun til
að komast undir bert loft.
— Christy. . . . Christy, . . tuldr-
aði veran í rúminu. — Það er skrít-
ið nafn á stúlku. En það er gælu-
nafn, hvað heitir þú í raun og veru?
— Christabel.
John Lethman hallaði sér fram.
— Ættuð þér ekki að hvíla yður,
lafði Harriet? Það er kominn tími
til að þér takið töflurnar yðar. A
ég ekki að hringja á Halidu og vísa
ungfrú Mansel út.
— Nei, sagði Harriet frænka. —
Ég vil ekki taka töflurnar strax. Eg
er alls ekki breytt. Sittu svolítið
lengur, góða mín. Segðu mér hvar
þú hefur verið og hvað þú hefur
haft fyrir stafni. Hve leugi hefirðu
verið í Beirut?
— Síðan á föstudagskvöld. Ég var
með ferðamannahópi.
Ég sagði hanni frá ferðinni og
reyndi að vera eins skemmtileg og
mér var unnt. Ég hefði þegið að
losna við þetta samtal, en ég vildi
ekki láta John Lethman reka mig
út úr herberginu fyrr en ég hafði
svo að segja sagt henni alla ævi-
sögu Charlesar. Ég var eiginlega
3. tbi. VIKAN 41