Vikan - 08.10.1970, Blaðsíða 12

Þau fóru á Festival og sáu
,Arnarhreiðrið“ og þegar þau
komu út aftur var klukkan orð-
in hálf ellefu.
Sten veifaði í leigubíl og Cissi
maldaði ekkert í móinn, þótt
henni væri ekki um þessi út-
gjöld. Hún var þreytt og þráði
að komast í rúmið.
Flest húsin við Ryttmáster-
götu voru frá því á fyrsta ára-
tugnum eftir aldamótin og að
kvöldlagi voru þau líkust göml-
um kastalabyggingum, — há,
þung og fráhrindandi. Cissi leit
upp eftir framhliðinni á númer
6. Þau voru þá ekki ein í húsinu,
þótt henni hefði fundizt það um
eftirmiðdaginn. Á annarri hæð
var ljós í tveimur af íbúðunum,
báðum megin við innganginn.
Það var þá einhver heima bæði
hjá Sturehjónunum og van der
Heft, en þau höfðu aldrei rekizt
á þetta fólk. Útihurðin skall í
lás og stigaljósið kviknaði. Þau
gengu upp slitnu þrepin, sem
voru innlögð með myndum af
fornaldardýrum. Cissi var fegin
að hún var ekki ein, hún var
alltaf svolítið hrædd í þessum
stigagangi, því að hún vissi að
húsvörðurinn hafði oft þurft að
fjarlægja fólk þaðan, fyllirafta
og eiturlyfjaneytendur.
Þau gengu fram hjá dyrunum
á annarri hæð. Þar lá stiginn í
hring, utan um lyftuop, lyftan
var fyrir löngu orðin ónýt. f
skugganum var gluggaskot og
Cissi kveið alltaf fyrir að ganga
í myrkrið. Svo beygði hann sig
áfram.
— Farðu varlega, Sten! Ef það
skyldi nú vera....
— Þetta er bara karfa, Cissi.
— Karfa? En ég heyri andar-
drátt!
Hún heyrði að það brakaði í
körfunni, þegar hann lyfti henni
upp. Þetta var karfa, venjuleg
þvottakarfa og það var eitthvað
á botni hennar, eitthvað hvítt.
Það gat verið lak, eða hand-
klæði.
Cissi hallaði sér líka fram, og
þegar hún gáði betur í körfuna.
sá hún hvað í henni var.
Það var svo óvænt og óskilj-
anlegt. Ótal hugsanir flugu
gegnum höfuðið á henni og hún
fann hvernig reiði hennar bloss-
aði upp, reiði gegn þeim sem
hafði fundið upp á þessu.
Og úr fórum hugans komu
nokkur orð úr biblíusögunum frá
æsku hennar: — Það sem þér
gjörið einum af mínum minnstu
bræðrum. . . .
Rödd hugans var svo sterk að
hún heyrði varla þegar Sten
hrópaði upp yfir sig: ■— En Cissi!
Þetta er barn! Ljóslifandi hvít-
voðungur!
Cissi og Sten stóðu þarna þög-
ul af undrun og horfðu á litla
andlitið, sem nú sást óljóst á
botni körfunnar. Það var Sten
sem rauf þögnina.
—- Hverjum getur dottið í
hug að skilja svona lítið barn
eftir um miðja nótt? í þvotta-
körfu?
ilinn og stakk honum í skrána
og opriaði dyrnar að íbúðinni.
Sten horfði á hana, furðu lost-
inn.
— En —• en hvað eigum við
að gera við körfuna?
— Taka hana með okkur inn,
— auðvitað. Barnið getur ekki
verið frammi á gangi.
Hann gerði það sem hún sagði
honum, án þess að mögla, en
þegar hún lokaði dyrunum,
rankaði hann við sér.
— Já, en þetta getum við
ekki gert! Barnið hlýtur að eiga
einhvern að!
— Eiga einhvern að? — Já,
en hvern? Einhvern, sem hefur
orðið fyrir slysi og gleymt barn-
inu sínu þarna frammi í glugga-
skotinu? Skilurðu ekki að því
hefur verið komið þarna fyrir
viljandi?
— Viljandi? Áttu við að þetta
sé óskilabarn? Rödd hans var
efablandin og Cissi skildi hann
vel. Óskilabarn! Jafnvel orðið
eitt var óraunverulegt, slíkt og
annað eins kom aðeins fyrir í
skáldsögum frá öldinni sem leið.
En hún var alveg viss um að
hún hafði á réttu að standa.
— En ef einhver er nú á leið-
inni til að sækja barnið?
Cissi vissi að sú var ekki raun-
in, en möguleikarnir voru þó
fyrir hendi.
— Það gæti svo sem verið.
Settu körfuna á rúmið og farðu
svo fram á ganginn og sjáðu
hvort nokkur er á ferli.
Þegar Cissi var orðin ein,
fram hjá því, það var svo upp-
lagður felustaður fyrir glæpa-
menn.
Eitthvert óvenjulegt hljóð
kom henni til að hrökkva við
og grípa í handlegginn á Sten.
Það kom frá gluggaskotinu,
dauft en greinilegt. Það var ein-
hver sem andaði hægt og rólega.
—- Sten! Það er einhver hér!
Hann hafði líka heyrt hljóð-
ið. Hann stökk upp síðasta þrep-
ið að gluggaskotinu og gáði inn
Cissi svaraði ekki. Hana hafði
grunað þetta frá byrjun, en
samt var hún steini lostin.
— Berðu körfuna upp á stiga-
pallinn, Sten!
— En....
— Flýttu þér áður en ljósið
slokknar!
Þau rétt náðu upp áður en
ljósið slokknaði og það varð
svarta myrkur í kringum þau.
Cissi fálmaði eftir rofanum og
það birti aftur. Svo tók hún lyk-
settist hún við körfuna og fór
að losa um barnið. Það voru
mörg ár síðan hún hafði snert á
smábarni, ekki síðan hún var á
námskeiði í meðferð ungbarna í
skólanum. Hún fann hreinan,
tóman pela undir teppinu og
lagði hann við hlið sér á rúmið,
svo fór hún að hneppa frá litlu
treyjunni.
Hve gamalt var þetta barn?
Ekki alveg nýfætt, því að nafl-
inn var gróinn. En varla meira
en þriggja vikna, í mesta lagi
mánaðargamalt. Þegar Sten kom
aftur hafði hún lokið rannsókn-
unpm. ’
— Var nokkur á ferli?
— Ekki nokkur sál. Ég leit-
aði frá efsta lofti niður í kjall-
ara. En hverju hefur þú komizt
að?
— Ekki öðru en að þetta er
drengur. Ekkert nafn, ekki einu
sinni upphafsstafir. Og svo held
ég að hann hafi ekki legið lengi
þarna frammi, hann er þurr
ennþá.
Sten settist við hlið hennar á
rúmið. — Óskilabarn! í stiga-
ganginum okkar! Hvað eigum
við að gera, Cissi? Hringja til
lögreglunnar?
Þetta var auðvitað skynsam-
lega hugsað. Hringja til lögregl-
unnar, svo þeir gætu kallað upp
bíl með talstöð og sent eftir
12 VIKAN «■ tbi.