Vikan - 08.10.1970, Blaðsíða 37

KRISTJÁNSSON h.f. Ingólfsstrœti 12 Simar: 12800 - 14878
og aftur hugsað til þess, hversu
rólegt yrði á heimilinu, á meðan
Roger væri í burtu, og hve nota-
legt þau hjónin mundu hafa það.
Enginn mundi vekja hana eld-
snemma á morgnana og enginn
mundi skaprauna henni með
stöðugum spurningum, sem varla
var hægt að svara.
Auðvitað varð þetta ekki eins
og hún hafði ímyndað sér, þótt
það byrjaði vel. Hún fylgdi Ro-
ger að skólahúsinu, þar sem hún
var enn þeirrar skoðunar, að
ekki væri óhætt að láta hann
fara einan yfir umferðargöturn-
ar. Þegar þau komu að skólahlið-
inu, sagði hún:
—- Hafðu það nú gott, elskan,
og hegðaðu þér vel.
En hún gat ekki fengið af sér
að fara heim strax. Klukkan þrjú
var hún enn við skólaportið.
Henni þótti einkennilegt, að Ro-
ger sýndi engin merki tilhlökk-
unar.
— Hann virðist ætla að rigna,
sagði hún, þegar frú Faller kom
og hugsaði til þess feginsamlega
um leið, að hún skyldi láta Ro-
ger hafa regnkápu og stígvél
með sér.
— Bless og góða ferð, kallaði
hún og veifaði, þegar bíllinn
lagði af stað.
Um hádegisbilið á laugardag-
inn var frú Clark enn í morgun-
sloppnum, en samt naut hún
engan veginn friðarins, eins og
hún hafði vænzt. Hún sat við
matborðið og drakk kaffi.
— Slökktu á útvarpinu, góða
mín, sagði hún við Elisabetu, um
leið og hún hlustaði á regnið
bylja á rúðunum.
— Góða Elisabet, slökktu á
útvarpinu, endurtók hún gremju-
lega.
— Ég mátti svo sem vita, að
Roger yrði jafnmikið til ama,
þótt hann væri ekki heima,
hreitti Elisabet út úr sér og
slökkti á tækinu.
— Ég banna þér að tala
svona. Hver veit nema eitthvað
hafi komið fyrir bróður þinn í
þessu óveðri.
Hún hafði orðið óróleg strax
á föstudaginn, þegar fyrstu regn-
droparnir féllu. Og um nóttina,
þegar þrumurnar byrjuðu, hafði
hún tvívegis farið að auðu rúmi
Rogers. Aumingja Roger!
Hvernig skyldi honum nú líða í
þessu óveðri? Hjá hverjum gat
hann leitað sér huggunar og
trausts? Hún sá fyrir sér ótta-
slegið augnaráð hans.
Um morguninn bárust fréttir
um ofsarok á suðurströndinni.
Símalínur höfðu slitnað niður.
— Hann getur ekki einu sinni
hringt til okkar, litla greyið,
andvarpaði hún og lét sig falla í
stól.
Klukkan tvö hafði óveðrið
versnað enn. Það hrikti í húsinu.
Þá hélzt herra Clark ekki leng-
ur við og gekk út.
— Elisabet, geturðu ekki
reynt að finna einhverjar frétt-
ir í útvarpinu, sagði frú Clark
og ýtti frá sér kaffibollanum.
Elisabet leitaði og leitaði, en
fann engar fréttir. — Það væri
búið að láta okkur vita, ef hann
hefði drukknað. Alveg væri mér
sama þótt ég drukknaði, en þér,
mamma? Það tekur fljótt af. .. .
— Elisabet!
Þær þögðu báðar lengi. Elisa-
bet spilaði með fingrunum á
borðplötuna.
— Fyrirgefðu, mamma, sagði
hún loks. Ég var bara að stríða
þér.
Henni varð hugsað til bróður
síns, sem var enn svo lítill og
vanmáttugur. Það var synd að
segja, að hún væri góð við hann.
Auðvitað var hún oft ónotaleg
við hann, en hún vissi að fleiri
systur voru það líka við sína
bræður. En ef einhver annar
ætlaði að vera það við hann, þá
brást hún reið við og varði hann
með kjafti og klóm. Nú var hún
líka kvíðin á sama hátt og
mamma þeirra, þótt henni dytti
ekki í hug að láta það í ljós.
Bara að ég hefði hafnað
þessu boði, sagði frú Clark.
Hún leit upp, þegar hún heyrði
útidyrnar opnast. Maður hennar
stóð á gólfinu, holdvotur en him-
inglaður:
— Ég hef góðar fréttir að
færa. Síminn er kominn í lag. .. .
í sama bili hringdi síminn og
frú Clark spratt á fætur.
— Nei, það er bezt að þú svar-
ir, sagði hún við mann sinn og
rétti honum tólið, sem hún hafði
tekið af.
— Halló!
Þetta var rödd Rogers.
— Roger! Það er pabbi.
Hvernig er veðrið já ykkur?
— Það er hætt að rigna núna.
En það rigndi alveg ægilega í
nótt. Það voru þrumur og eld-
ingar. Það var alveg svakalegt.
Roger hikaði, lækkaði róminn,
en hélt síðan áfram:
Heyrðu, pabbi! Var mamma
hrædd?
- Nei. Mamma þín veit, að
þú getur vel bjargað þér einn.
í gærkvöldi, þegar þi'um-
urnar byrjuðu, þá varð ég
hræddur. Þá óskaði ég þess, að
ég væri kominn heim. En svo
hætti ég að vera hræddur og þá
sofnaði ég.
— Það var nú gott, sagði fað-
ir hans. — En nú vill mamma
þín tala við þig. Og Elisabet.
Hún hélt, að þú mundir drukkna.
Frú Clark þagði nokkra stund
með tólið við eyrað. Henni datt
ekki neitt í hug til að segja.
Loks gat hún stunið upp:
— Holló, Roger!
Hún spurði hann ekki, hvort
hann hefði gætt þess að vera vel
klæddur. Hún spurði hann ekki
einu sinni, hvenær hann kæmi á
sunnudaginn. Hún hlustaði að-
eins á lýsingu hans á hjólhýsinu,
seglbátnum — og óveðrinu.
— Það er gott, að þér varð
ekki meint af óveðrinu, sagði
hún að skilnaði og rétti Elisa-
betu tólið. Síðan gekk hún fram
í eldhús og hressti sig á kaffi.
Þegar dyrabjallan hringdi á
sunnudagskvöldið, stóð hún í
eldhúsinu og virti hann fyrir
sér, á meðan faðir hans hjálp-
aði honum að bera inn dótið.
Hann virtist hafa stækkað, þótt
3bcssve9"“ nQ"”
- m álkimW1*
Vitondi. 5'
09 9'|í>“nd'
gcrir
41. tbi. VIKAN 37