Vikan - 08.10.1970, Blaðsíða 19

kjörinn fjórði þingfulltrúi
þess. Sama saga gerðist 1963,
en við alþingiskosnjngarnar
1967 hreppti Jón efsta sæti á
framboðslista Sjálfstæðis-
flokksins og varð annar þing-
maður Vestlendinga. Mun
hann enn hyggja á þingsetu
og fá þann vilja sinn, ef að
líkum lætur, þó að forlög ráði.
Þess munu engin dæmi, að
vart verði skörungsskapar í
fari Jóns Arnasönar. Hann er
í ræðustóli einn af daufustu
kennimönnmu Sjálfstæðis-
flokksins og forðast því sér-
hver stórræði í málflutningi.
Hins vegar er Jón foringjum
sínum svo dyggur og fylgi-
spakur, að þeir vilja hann
gjarnan í flokki sínum og
reynast honum ærið hjálp-
samir. Jón er formaður fjár-
veitinganefndar alþing'is, en
ferst ]>að starf báglega út á
við, þó að hann standi sam-
nefndarmönnum sínum varla
langt að baki á lokuðum
fundum, þar sem rótað er í
plöggum af gömlum vana og
skeggrætt ' um tillögur og
málaleitanir. Helzt gætir þess,
að Jón þekki til kaupsýslu og
útgerðar og komi hagsmun-
um stéttar sinnar á framfæri
við alþingi og ríkisstjórn.
Heima í héraði er hann sæmi-
lega mannblendinn, en gerist
þungur og stirður með aldrin-
um, ])ó að vaxtarlagið og
holdafarið sé óbreytt og Jón
gangi keikur leið sína. Honum
er raunar hlýtt til fólksins,
sem byggir Akranes og Borg-
arfjörð, en dytti aldrei í hug,
að það eigi aðrar kröfur en
litilsiglda einkahagsmuni. Jón
er svo værukær og íhaldssam-
ur, að honum blöskra átök og
umsvif eins og um væri að
ræða uppreisn eða byltingu.
Vellíðan hans er sú að bæla
sig þægilega í forréttiridum
og tína í munn sér gómsæta
mola úr framréttri hendi
flokksins eða mund forlag-
anna. Honum líkar skár að
þiggja en veita, en stillir öllu
í hóf og jafnvel óskum sín-
um.
Persónulega er Jón Áma-
son vinsæll, þó að enginn ætl-
ist til mikils af honum. Hann
er greiðvikinn og kjósendum
sinum hlaupalipur eins og
dalabóndi, sem reyndi að
hvgla hjúum og skylduliði í
kaupstaðarferðum vor og
haust forðum daga. Jón ger-
ir sér far um að inna af hendi
ýmiss konar smámunalega
fvrirgreiðslu og metur hana
til þakklætis við sig að hætti
fyrri tíma, þegar Tslendingar
voru hnípin þjóð í vanda og
áttu fárra kosta völ. Mörgum
finnst sú umhyggja lítilmót-
leg, en hún telst samt styrk-
leiki Jóns Arnasonar. Kj ós-
endur hans eru svo önnum
kafnir að vinna fyrir sér á sjó
og landi, að þeir fara sjaldan
til Reykjavíkur annarra er-
inda en horfa á knattspyrnu
eftir lokunartíma sölubúða,
en ágirnast samt ýnrislegt,
sem höfuðborgin leggur af
mörkum. Jón Arnason kaup-
ir fyrir þá muni í bú og lætur
þeini í té þjónustu, en fær að
launum metorð sjálfum sér til
handa og völd og áhrif flokki
sínum. Hins vegar má búast
við því, er fram líða stundir,
að sú hrausta og káta æska
á Skipaskaga, sem skarar iðu-
lega fram úr í djörfum leik,
heimti kvnslóð sinni mikinn
hlut og álíti mannvirðiugar
þess virði, að þær skuli að-
eins köppum falar.
Áhugamál Jóns Árnasonar
munu fá önnur en pólitísk
viðleitni hans og félagshyggja
í ])ví sambandi. Hann er
hversdagslegur í framgöngu
og hverfur í mannþröng eins
og dropi í hafi. Eigi að síður
leynist seigla í fari hans og
viðmóti. Hann er fulltrúi
manngerðar, sem dregur sér
feng og gætir hagsmuna sinna.
Jón þykir ekki stórtækur eða
fyrirferðarmikili, en hann
trúir því, að ástundun og iðni
geri smátt stórt, þegar saman
kemur. Slíkur afli hefur gefizt
honum. Þess vegna búnast
Jóni sýnu betur á veraldar-
vísu en mörgum snjöllum
garpi, sem virðist eiga alls,-
kostar við hann í orðasennu
eða annarri keppni. Hann
veit táplevsi sitt, en gefst ekki
upp. TTonum veitist eigi að-
eins frami af tilviljun heldur
og því hægláta langlundar-
geði, sem þreyir þorrann og
górina.
Pétur Ottesen var einn sér-
stæðasti og slyngasti mælsku-
maður þjóðfulltrúanna á al-
þingi langa hríð, enda gáfað-
ur og fjölfróður, skapríkur og
sjáll'stæður. Bar svo á honum,
að lengi verður muriað. Sann-
arlega hefði búhöldurinn á
Ytra-Hólmi eigi síður sómt
sér vel sem fulltrúi allra Vest-
lendinga en Borgfirðlnga
einna, því að hann sá og
heyrði um land allt úr bæ
sínum langa ævi, en slíkt átti
ekki fyrir honum að liggja.
Þegar hann vélc af albingi, var
sem ljón hyrfi úr skógi, en í
órokið ból þess skytist mal-
andi köttur. Lúyus.
4i. tbi. viriAN 19