Vikan - 08.10.1970, Blaðsíða 41

fleygði hún byssunni frá sér og
flýtti sér að sparka byssu Ca-
vallos eftir gólfinu og hljóp til
Enricos, sem hafði fallið niður.
— Hann skaut hann — hann
skaut hann — sjáið, honum
blæðir út! Ó, Enrico! Enrico!
Tino hágrét, hann var alveg
frávita af sorg.
Enrico lyfti hendinni með erf-
iðismunum og strauk um kinn
hans.
— Gráttu ekki, þú kemst
bráðum heim til pabba þíns.
Skotið hafði hæft Enrico í
bakið, en svo hátt upp að það
gat ekki hafa hitt hjartað. Það
gat ekki verið lífshættulegt. Það
mátti ekki vera lífshættulegt!
Hún stóð upp til að ná í
sjúkrakassann, en í því komu
lögreglumennirnir inn.
Pabbi! Pabbi! Tino hljóp í
faðm föður síns. ■— Hann skaut
hann! Hann skaut Enrico!
Skepnan hann Carlo!
— Þeir hafa víst gengið ræki-
lega hvor frá öðrum og sparað
okkur ómakið, sagði Branca með
fyrirlitningu. — Allt er gott
þegar endirinn. . ..
— Yður skjátlast heldur bet-
ur! hrópaði Marina og augu
hennar gneistuðu. — Það var ég
sem skaut þessa skepnu þarna!
Og skotið sem hitti Rocca var
ætlað drengnum. Rocca bjargaði
lífi hans! Þér skuluð bara reyna
til að líkja þeim saman!
— Ég heyri! Eg heyri! Þér
þurfið ekki að öskra svona,
signora, sagði Branca róandi. —
Þér skuluð fá að gefa skýrslu.
Ég þarf bara að koma þessum
tveim náungum fyrir.
— Rocca fer ekki út úr mínu
húsi í lögreglubíl! Ef þér sjáið
ekki til að hann komizt strax
undir læknishendur og almenni-
lega hjúkrun, þá skal ég sjá til
að reyta af ykkur æruna, ykkur
skal ekki verða vært! Standið
ekki þarna eins og sauðir. Gerið
eitthvað! Hjálpið mér að búa um
sárið!
Brapca starði, furðu lostinn, á
ungu konuna, sem stóð þarna á
miðju gólfi í stofunni, sem öll
var sundurtætt, og öskraði eins
og þetta væri lögreglunni að
kenna.
— Er þetta ekki yðar hús?
— Jú. É'g heiti Marina Olivi,
og ég á þetta hús, sagði hún
óþolinmóð. •— Og hvað um það?
— Ekkert. Láttu ná í sjúkra-
bíl, Titone! Við höfum víst eitt-
hvað til hjálpar í viðlögum í
bílnum!
Hann tók Titone afsíðis og
hvíslaði:
— Það er líklega bezt að fara
varlega með Rocca. Hún getur
hitað okkur. Að þetta skuli svo
vera Marina Olivi af öllum
manneskjum! En ef það er satt
sem hún segir, að hann hafi
bjargað drengnum, þá hefur
Silva haft á réttu að standa, en
ekki við.
Hann leit í áttina til Marinu,
*
sem lá á hnjánum við hliðina á
Rocca og talaði við hann, svo
lágt og blíðlega, að enginn ann
ar heyrði hvað hún sagði:
— Ég er svo hamingjusöm yfir
því að þetta skyldi enda á þenn-
an hátt, Enrico. Þetta eru ekki
endalokin, þetta er upphafið. Við
skrifumst á, Enrico, og svo, -—
þegar þú verður frjáls aftur. . . .
— Mér finnst ég vera orðinn
frjáls, langaði hann til að segja,
en hann var of máttfarinn til að
geta sagt henni frá tilfinningum
sínum. Hann ætlaði að skrifa
henni það síðar. Það var svo
margt, sem hann langaði til að
skrifa, margt, sem hann hafði
aldrei sagt nokkrum manni,
vegna þess að enginn sem hann
þekkti hefði skilið hann.
Hann óskaði að hann hefði
strax penna og pappír, en enn-
þá vissi hann ekki að „Bréf úr
fangelsinu” yrði titillinn á fyrstu
bókinni hans. . . . SÖGULOK.
OSKILABARNIÐ
Framhald af bls. 13.
— Mjólk! Vekja fólk um
miðja nótt, til að fá mjólk?
— Þú þarft engan að vekja.
Þegar við komum sá ég að það
var ljós bæði hjá Sturehjónun-
um og van der Heft. Ég skal
koma með þér, ef þú skammast
þín fyrir það. Svona, komdu nú!
Þegar þau komu fram á gang-
inn var Ijósið logandi og Cissi
varð hrollkalt. Gat það verið
móðir barnsins. . . .
En svo var ekki. Þau komu
rétt strax auga á húsvörðinn.
Hún sá á augum hans að hann
var drukkinn og fór að furða sig
á því hvaða erindi hann ætti
upp á loft.
— Nei, komið þér sælir, herra
Skopalski! Við erum komin
heim, eins og þér sjáið.
Hann horfði á þau, sljóum
augum, án þess að heilsa. Hve
drukkinn skyldi hann vera?
spurði Cissi sjálfa sig, en hélt
áfram í sama létta tóninum. —
Það er kannske frekja að biðja
yður að gera okkur greiða,
svona strax, en við náðum ekki
í mjólkurbúð fyrir lokun. Þér
getið víst ekki lánað okkur svo-
litla mjólkurlögg til morguns?
Eins og einn bolla.
Það var eins og hann heyrði
ekki til hennar. — Karfan, sagði
hann. Þetta var einna líkast
hiksta, en Cissi fékk hjartslátt.
— Karfa? Hvaða karfa?
— Karfan hennar Söru.
Þvottakarfan er horfin, það hef-
ur einhver tekið hana. Hún
sagði mér að leita að henni.
— Hvernig var þessi karfa,
Skopalski?
— Stór tágakarfa með hönk-
um. Það hlýtur einhver í hús-
inu að hafa tekið hana.
41. tbi. VIRiAN 41