Vikan - 08.10.1970, Blaðsíða 36

I meir en hálfa öld hefur
HEMPELS
skipamálning haft forystuna á heimshöfunum
Yfir 50 ár eru liðin, síSan J. C. Hempel í Kaupmanna-
höfn hóf framleiSslu á skipamálningu. — HEMPEL's
skipamálningin er nú framleidd í 19 verksmiðjum og
seld úr birgðastöðvum við 185 hafnir um allan heim.
HEMPEL’s MARINE PAINTS rekur umfangsmikla rann-
sókna- og tilraunastarfsemi, ekki aðeins I Kaupmanna-
höfn, heldur einnig I Bandaríkjunum, Svíþjóð, Eng-
landi og viðar. Þar er stöðugt unnið að endurbótum
málningarinnar.
Miklar kröfur eru gerðar til skipamálningar, sérstak-
lega af flokkunarfélögunum. Stærstu flokkunarfélögin,
eins og t. d. Lloyd’s, Norsk Veritas, Germanische
Lloyd’s o. fl. hafa öll viðurkennt hinar ýmsu tegundir
HEMPEL’s skipamálningar.
Slippfélagið í Reykjavik h.f. hefur einkaleyfi til fram-
leiðslu á HEMPEL's skipamálningu hérlendis. Það fær
þvi nýjar formúlur og upplýsingar um endurbætur send-
ar frá aðalstöðvum HEMPEL’s jafnótt og þær eru gefn-
ar út.
Þannig tryggir Slippfélagið sér — og yður, beztu fáan-
legu vöru á hverjum tíma.
Framleiðandi á íslandi:
Málningarverksmiðjan Dugguvogi — Símar 33433 og 33414
FYRSTA NÖTTIN
AÐ HEfMAN
Framhald af bls. 17.
fyrirlitlega á Roger og sagði:
— Reyndu ekki að líta svona
sakleysislega út. Það er ekki mér
að kenna, að þú ert að grenja.
Þú skalt hafa verra af, ef þú
gerir veður út af þessu.
Það leið nokkur stund, þar til
Roger litli hafði jafnað sig eftir
ósigurinn. Hann stóð kyrr við
skrifborðið, þar sem móðir hans
sat, og spurningin, sem hann
hafði ekki fengið svar við, var
honum enn efst í huga.
— Mamma, sagði hann, —
hvort mundir þú heldur bjarga
sjálfri þér eða mér?
Frú Clark leit upp:
— Hverslags spurning er
þetta, elskan mín? Auðvitað
mundi ég bjarga þér fyrst.
Augu þeirra mættust og í sömu
andrá mundi hún eftir því, að
einu sinni að vorlagi fyrir langa-
löngu hafði hún horfzt í augu
við dádýrskálf. Hún gat ekki
gleymt augnaráði kálfsins. Það
lýsti í senn sakleysi og undrun.
Slíku augnaráði hafði hún síðan
ekki mætt, fyrr en hún sá son
sinn í fyrsta sinn. Og enn var
sama sakleysið og undrunin í
augum hans, þótt hann væri að
verða sex ára gamall. Mikið
vildi hún á sig leggja til þess að
það hyrfi ekki.
Hún hló ofurlítið og klappaði
honum á kinnina:
— Mér þætti gaman að sjá
það brennandi hús, sem gæti
komið í veg fyrir, að ég reyndi
að bjarga þér.
— Já, mér datt í hug, að þú
mundir segja þetta, sagði Roger
og varð heldur daufur í bragði.
Síðan hélt hann áfram og næsta
athugasemd hans gerði það að
verkum, að frú Clark varð skelf-
ingu lostin:
— Kannski get ég bjargað
mér sjálfur!
Að svo mæltu gekk hann inn
í herbergið sitt.
Foreldrar hans störðu á eftir
honum.
— Hvað í ósköpunum . . .
tautaði faðir hans.
— Ég skil heldur hvorki upp
né niður í þessu, sagði frú Clark
og sneri sér aftur að bréfaskrift-
unum.
Örskömmu síðar hringdi sím-
inn. Frú Clark svaraði og talaði
góða stund við einhvern frammi
á ganginum. Að því búnu kom
hún aftur inn, kallaði á Roger og
sagði með undrunarhreim í rödd-
inni:
— Roger! Hvers vegna hefurðu
ekki sagt mér, að þér er boðið í
ferðalag um helgina? Mamma
hans Bobby var að hringja og
vildi fá að vita, hvort þú ætlar
að koma eða ekki. Ég kom al-
veg af fjöllum og dauðskammað-
ist mín.
— Þú hefðir hvort sem er
ekki viljað leyfa mér að fara,
svo að mér fannst ekki skipta
neinu máli, hvort ég minntist á
það eða ekki, sagði Roger og var
þegar kominn í æst skap.
— Hvað áttu við?
Roger svaraði ekki, heldur tók
að hoppa um á öðrum fæti, svo
að frú Clark varð alveg rugluð
í höfðinu. Bobby var einn af
skólafélögum Rogers, og enda
þótt hún þekkti ekki foreldra
hans, virtust þeir vera hið bezta
fólk. Hvað hafði hún eiginlega
við þetta að athuga?
— Viltu fara með, spurði hún
og leit um leið til manns síns.
— Já, viltu fara með, Roger,
tók hann undir.
Roger hélt áfram að hoppa um
á öðrum fæti fram og aftur.
— Þau eiga sitt eigið hjól-
hýsi, sagði hann. ■—■ Og herra
Faller á seglbát, sem Bobby segir
að sé alveg agalega fínn.
— Viltu fara með, Roger?
Roger leit tortrygginn á pabba
sinn:
■— Fæ ég að fara? Eg hef dót-
ið mitt með mér í skólann og svo
sækir mamma hans Bobby okk-
ur þangað klukkan þrjú.
Hann hikaði, en hélt svo
áfram:
— Mamma þarf ekki að fara
með. Fæ ég að fara, pabbi?
Ákafinn í rödd hans ruglaði
frú Clark alveg í ríminu. Hann
hafði aldrei verið nótt að heim-
an. Og ennþá kom hann um
miðjar nætur og skreið upp í
hjónarúmið til þeirra.
Ætli sé ekki bezt að ég hringi
til frú Faller og afþakki boðið,
sagði hún óafvitandi.
— Þarna sérðu, sagði Roger
sigri hrósandi. — Ég vissi þetta
alltaf.
— Vissir hvað, spurði hún reið
og skipaði honum að fara inn í
herbergið sitt.
En hún framkvæmdi ekki hót-
un sína. Þvert á móti hringdi
hún nokkrum mínútum síðar til
frú Faller og sagði blíðlega: Rog-
er er svo glaður yfir því að fá að
fara með. ... En þegar hún
hafði lagt tólið á, vissi hún í
rauninni ekki, hvað hún hafði
sagt.
— Jæja, það er vist bezt að
fara að pakka niður, svo að allt
sé tilbúið fyrir morgundaginn,
tautaði hún.
Á meðan hún var að taka sam-
an dót Rogers varð henni aftur
36 VIKAN «• tw.