Vikan - 01.07.1971, Blaðsíða 12

Hláturinn, sem hljómaði yí-
ir flóann var glaðlegur. Æska,
líf og sakleysi. Þykkt hár, sem
stundum var hnýtt í hnút í
hnakkanum ýfðist og bylgjað-
ist í hlýjum kvöldsvalanum.
Það leiftraði bál handan
vatnsins í rökkrinu. Yljaði rós-
rauðum vöngum og glitraði í
augunum. Drengir og stúlkur
— það var erfitt að ákveða
hvort kynið það var í fjar-
lægðinni — virtu það fyrir sér
úr fjarlægð. Síðhærð og í níð-
þröngum buxum. Hláturinn,
sem hljómaði frá eyjunum
sagði henni allt um æskuást og
lífsgleði. Kvöldin og æskuna og
yljandi eldinn...
Hún sá fáeina máva fljúga yfir
vatnið. Henni leið ekki rétt vel
um hjartaræturnar í kvöld. Það
var ekki gott að vera einmana
við flóann. Ekki gott að missa
allt það, sem var handan hans.
Að hafa glatað því eða van-
rækt að njóta þess. Það er erfitt
að vera einmana. En ilmurinn
var góður. Hann vakti ímynd-
unaraflið. ímyndun þess, sem
hefði átt að verða.
Já, það hefði átt að gerast í
kvöld. Hún fann innra með sér
ákafa þrá til að snerta aðra
mannveru. Snerta og láta snerta
sig. Faðma og vera föðmuð.
Hérna í rökum sandinum Um-
lokin ilminum frá engjum og
hafi. Dögg... Eitthvað, sem
hreinsar og gerir konu þung-
lynda, þegar hún situr ein og
finnur hana falla á sig, meðan
hún horfir á glóðarmola og
heyrir ungæðislegan hlátur
í fjarlægð.
Var það einu sinni...? Nei,
hún minntist þess ekki, að það
hefði nokkru sinni verið þann-
ig. Það var alltaf aðeins óskin,
eitthvað, sem hún þráði. Hún
hafði alltaf verið ein, líka hjá
Ragnari. Hann var þó maður-
inn hennar. Hann var með
stuttar, breiðar hendur, sem
gældu aldrei við hana aðeins
til að gæla og voru aldrei blíð-
ar. Hann káfaði bara á líkama
hennar og þreifaði sig áfram,
þegar hann vildi njóta hennar
sem konu. Ef ...?
Hún elskaði líkama hans.
Svörtu hárin á hvelfdri bring-
unni og stutta kröftuga leggina.
Hún fylltist alltaf einhvers
konar ást, þegar hún leit hann
þannig. Einhverri djúpri og ó-
þekktri blíðu, sem gerði hana
næstum vitskerta, því að hann
skildi ekki neitt. Hann vildi
ekkert skilja. Má vera. Því að
hún var farin að éldast og ekki
aðlaðandi lengur. En hann ...?
Þau voru jafngömul og höfðu
gift sig ung, kannski alltof ung.
Nú voru þau bæði yfir fimm-
tugt.
Hún starði á eldbjarmann á
skerinu. Höfðu þau nokkru
sinni verið svona ung?
Höndin, sem strauk yfir enn-
ið skalf. Hana sveið í hjarta-
stað eins og það vildi þrýsta frá
sér allri biturð, allri reiði. Eins
og það vildi hrinda frá sér öll-
um þeim ófelldu tárum, sem
höfðu hrannast þar saman um
árin.
Ragnari var illa við grát.
Lokkarnir við gagnaugun
voru farnir að grána. Það var
eðlilegt og eins og það átti að
vera. Hún hafði alltaf dáðst að
silfurhvítu hári ömmu sinnar,
þegar hún var ung. Núna
fannst henni það ekkert fallegt,
enda var hún sjálf farin að
grána. Fáein grá hár, sem
sögðu til um aldur hennar og
minntu hana á svo margt sem
aldrei varð eins og maður
vildi, að það yrði. Hvernig var
hægt að sætta sig við slíkt?
Hún andvarpaði. Hana lang-
aði mest til að þvo af sér þess-
ar andstyggðartilfinningar, láta
saltan sjóinn lyfta sér og faðma
og hylja allt, sem þjáði hana.
En hún vildi ekki ónáða
nokkurn og engan láta vita um
nærveru sína. Hún hafði svo
sem áður setið við ströndina.
Eins og þegar hún var sautján
ára þar ásamt Lars. Það hafði
nú eiginlega aldrei verið
neitt þeirra á milli, en ef það
hefði nú orðið Lars ...? Hún
hafði oft hugsað um það, þegar
allt gekk á móti henni. „Ef“ er
svo biturt orð. Þá hafði hún
gengið léttilega og haft yndis-
þokka og hann hafði elt hana
með augunum. Hann var átta
árum eldri en hún. Þá vissi
hún, hvað var gleði, ylur og
blíða. Hann hafði tekið andlit
hennar milli handa sér og horft
á hana. En hún hafði ekki
skilið neitt. Hún hafði slitið sig
lausa, hlegið og stokkið út í
vatnið.
Ef einhver hefði nú litið hana
Myndi hann þá sakna
hennar? Hann var
eiginmaSur hennar,
lífsförunautur
hennar. En, hvenær
hafði hann síSast
horft á hana?
Smásaga eftir:
KERSTIN HANSSON
þeim augum núna! Augum ást-
arinnar. Ástar, sem ekkert
girnist. Hún hafði oft séð þetta
augnaráð í sambúð þeilrra
Ragnars. Þá hafði hún skil-
ið það alltof vel og saknað
þess um of. Vegna þess að hún
sá slíkt aldrei í augum Ragn-
ars. Og samt hafði hún valið
hann...
Hún var með nálardofa og
þurfti að styðja sig við hend-
urnar, þegar hún reis á fætur.
Það var svo óvanalegt að sitja
svona lengi og henni var líka
kalt.
Sumarkvöld ... Lofaði nokk-
urt orð jafnmiklu, var nokkurt
orð jafnilmandi og jafnþrungið
tilfinningum? Lyngið, sem óx
meðfram stígnum að húfeinu
blómstraði fagurlega og kaldir
klettarnir voru litkaðir rauð-
leitum bjarma.
Þau höfðu sett niður blóm
við húsið og borið mold þangað.
Gróðurmold. Þau höfðu fundið
allskonar blóm og jurtir. Litl-
ar og auvirðilegar, sem ilmuðu
og stórar og fallegar, sem ilm-
uðu alls ekki. En allar áttu sína
endurminningu og allar höfðu
þær glatt og grætt.
Hún hreinsaði arfann úr rab-
arbaranum og tíndi eina næpu,
sem var svo skinandi hvít úr
beðinu.
Hún horfði á bláhvítan
biarma sjónvarpsins í stofu-
glugganum. Hann sat þar inni.
Ragnar. Horfði á sjónvarps-
mynd, meðan sumarkvöldið var
Framhald á bls. 36.
12 VIKAN 26. TBL