Vikan - 01.07.1971, Blaðsíða 34

Við framleiðslu
íspan-einangr-
unarglers er
notuð nýjasta
tækni með reyndu
starfsfólki.
Leitið tilboða og
nánari upplýsinga.
Athugið að gera
pantanir
tímanlega.
'S'SSffimj
irnnrnn;'1^,
EKSffiEn-'TR
HSmníj
Igniii miBi
nrrl
PBB
m
EINANGRUMRGLER
Framleitt með
Aðferð
nmrm
■nrainni
■nniiiiin
l'niiiiiiiii
10 ára ábyrgð
rui
Lm

EINANGRUNARGLER
Skeifan 3B - Reykjavík - Sími 84481
eru leifarnar frá myndatök-
unni í gær — ég veit ekki um
neinn, sem þyrfti frekar á þeim
að halda ,en þig.
Svo Lotta hafði sett boðkerf-
ið af stað! Nú vissu allir það!
Það var kannski ágætt, en hún
óskaði þess, að hún losnaði við
þennan sting í hjartastað i
hvert skipti, sem hún hugsaði
um allt það, sem nú var henni
horfið að eilífu. Það voru einu
stundirnar, sem hún fann, að
hún var lifandi, en hún gat
verið án þess lífsvotts. Þá var
grámi hversdagsleikans betri.
Dagarnir liðu og urðu að
vikum. Vikurnar að mánuði,
tveim mánuðum, og svo kom
úrskurðurinn, sem þau Kristj-
án höfðu beðið eftir. Þau voru
skilin og í þeirri viku fékk hún
brúnt umslag frá Kristjáni með
lyklum hans að íbúðinni. Ekk-
ert bréf með, ekki eitt orð, en
hún þekkti lyklana og vissi, að
nú var hann fluttur.
Pétur virtist ekkert hrifinn
yfir því, að hún skyldi flytja
aftur, en hún vissi, að honum
hlaut að létta lítið eitt. Hún
var ekkert skemmtilegur fé-
lagi og það ekki heldur, þótt
elskandi bróðir ætti i hlut.
Lotta benti henni á þetta í
vinnunni.
— Þú getur ekki grafið þig
svona niður. Þú ert grindhor-
uð. Og leiðinleg. Þú kemst
fljótlega að því, að það fyrir-
finnast karlmenn á hverju
strái. Það er gott að losna við
einn þeirra.
— Já, einmitt, sagði Anna
og reyndi að gera sér upp
hlátur. — Heldurðu það?
— Komdu með í jólaboðið á
laugardaginn og skemmtu þér.
Ekki veitir þér af. Þú hefur
gott af smávegis drykkju og
slæmum siðum. Svo geturðu
líka skemmt þér undir drep,
ef þú vilt.
Jólaboð? Guð minn góður
þetta var satt, það voru að
koma jól. Pétur hafði spurt
hana, hvort þau ættu að ferð-
ast eitthvað saman, en hún
hafði ekki gefið honum neitt
ákveðið svar ennþá. En þessi
spurning Lottu hafði ekki ver-
ið nein spurning. Anna þekkti
hana það vel, að hún vissi það.
Lotta var að vísu bæði örlát og
auðveld í umgengni og hún
levfði undirmönnum sínum að
skipuleggja vinnu sína eins og
þeim þótti hentugast, en stund-
um skipaði hún fyrir og það
hafði hún verið að gera núna.
Hún hajiði raunverulega sagt:
Þú kemur, Anna, og skemmt'r
þér, því að annars get ég ekki
hugsaff mér aff vinna meff þér.
Hún hefur nú eiginlega á
réttu að standa. hugsaði Anna,
án þess að viðurkenna, að radd-
blær Lottu hefði skelft hana.
És verð eitthvað að gera.
Hún fór út og keypti sér
grænar. víðar samkvæmisbux-
ur og jakka með ívöfðum silki-
þráðum í sama lit. Svo fékk
hún sér litla flösku af Old
Glenn Whisky.
Kvöldið, sem veizlan átti að
vera, setti hún viskíglas á bað-
karsbrúnina og fór að snyrta
sig. Hún hlustaði á kalypso-
lagið, sem hún var að spila inni
í stofu á meðan. Þ.au Kristján
höfðu keypt plötuna saman.
Skrýtið, að henni skyldi aldr-
ei hafa komið til hugar að spila
plötu hingað til. Það var ekki
kynlegt, þó að henni fyndist
íbúðin þögul og leiðinleg.
Hana fór að langa til að dansa.
Og það var heldur ekkert við
andlitið að athuga. Augun voru
orðin fallegri eftir að hún hafði
grennzt. Og liturinn — já,
hver vissi betur en hún, hvað
hægt var að gera með nokkr-
um dósum!
Það var mjög kalt úti, en
þegar hún kom á blaðið voru
allir gluggar uppljómaðir og
fyrir utan dyrnar stóðu tveir
jólasveinar í risastórum tré-
skóm með hálmi í og veittu
gestunum rjúkandi heitt púns.
Hvað skyldu þeir hafa sett í
það, sem var bæði svo sætt og
svo sterkt um leið, að maður
fékk tár í augun? En það ylj-
aði og fór vel í maga.
Menn voru orðnir hreyfir í
borðstofunni. Það hafði m. a.
s. verið fengin hljómsveit. —
Og svo er bara kalt borð. sagði
Lotta og gretti sig. — Ég var
að vonast eftir því, að ég fengi
auglýsinga-Jóhann sem borð-
herra. Hann fær mig alltaf til
að gráta af hlátri. En þarna
kemur hann annars, ég ætla
að hlaupa, áður en einhver
önnur nær í hann . . .
Veizlan hélt áfram. Ritstjór-
inn hélt þakkarræðu ársins og
hrósaði þeim á hvert reipi eins
og venjulega — það var nauð-
synlegt, því að þetta hrós varð
að nægja, þangað til að næst
yrði jólaboð — svo var borð-
að og dansað.
Anna vissi ekki, hve marga
dansa hún hafði dansað, þegar
Leifur kom loksins og bauð
henni upp.
— Loksins, sagði hann. —
Ég hef leitað að þér í allt kvöld,
en það er ómögulegt að finna
nokkra manneskju í þessum
ormagarði.
Hann fékk hana með sér út
á gólfið og þau dönsuðu sam-
an.
— Finnst þér ekki betra, ef
ég held fast utan um þig?
hvíslaði hann í eyra hennar. —
Það er líka heppilegra, því að
þá eet ég alls ekki týnt þér.
Hún hló í svarsskyni, en
heyrði sjálf. hvað það var
heimskulegt og fáránlegt. Leif-
ur! Sem vann með henni!
Hann var bezti félaei, sem hægt
var að hugsa sér. En betta var
aðeins veizludaður. allir döðr-
uðu á svona kvöldum og það
skipti engu máli. Leifur var
elskulegur. Hún kunni vel við
hann. Hún fann vanea hans
snerta sinn. Hevrði hann hvícla
í eyra sér, fann varir hans
snerta gagnauga sitt.
— Taktu utan um mio.
hvislaði hann. — Elsku Anna
34 VIKAN 26.TBL