Vikan - 01.07.1971, Side 14

ÞAÐ, SEM GERZT HEFUR:
ANNA ogr KRISTJÁN hafa
verið g'ift í tvö ár, en Kristján
hefur oft lent í ástarævintýr.
um utan hjónabands. Anna
hefur borið sig vel, því að þau
Iofuðu eitt sinn hvort öðru, að
þau skyldu alltaf vera frjáls í
slíkum efnum.
Vinkona Önnu KRISTÍN flyt-
ur heim til þeirra til að jafna
sig eftir verðandi skilnað og
erfiðleikana í sambandi við
hann og Anna rekst kvöld
nokkurt á þau Kristján í svefn.
herberginu og missir alla stjórn
á sér. Hún eys úr sér allri þeirri
biturð, sem safnazt hefur sam-
an innra með henni og notar
Ijót orð fyrir framan fjögurra
ára son Kristínar, STEFÁN, og
máliu lýkur með því, að Kristj-
án, Kristín og Stefán fara það-
an.
Anna fer til bróður síns,
PÉTURS, til að ræða málið við
einhvern og hann lofar að taka
málið að sér, enda veit hann
um framhjáhald Kristjáns. —
Taka það að sér? Anna skildi
ekki við hvað hann ætti, en
henni skilst þó, að hann hafi á
réttu að standa, þegar hann
segir henni, að hann hafi beð-
ið um tíma hjá lögfræðingi til
að ganga frá skilnaðinum.
Skilnaður . . .
Anna sat við skrifborðið sitt
og starði á orðin, innan um
hringi, strik og krossa. Nú voru
það ekki blóm. Áður hafði hún
alltaf teiknað blóm, þegar hún
var hugsi. Stór blóm, lítil blóm,
stílhrein blóm, venjuleg blóm,
sem urðu að hreinum frum-
skógagróðri, þangað til síma-
númerið, sem hún hafði skrif-
að niður var horfið með öllu.
En nú var það ekki síma-
númer. Það var þetta eina orð
og hringirnir, sem urðu æ
fleiri, eins og þegar steini er
kastað í lygnan sjó. Henni var
ljóst að hún varð að hrista upp
í sjálfri sér. Hún mátti ekki
láta samstarfsfólk sitt komast
að þessu, hún gat ekki hugsað
til að svara spurningum þeirra.
En það hafði ekki farið fram
hjá þeim. Lotta, sem var næsti
yfirmaður hennar, vissi það.
Leifur, ljósmyndarinn, spurði,
hvort hún væri komin í dóp-
ið, sjáöldur hennar væru svo
óvenjulega stór.
Svo að þau Kristján ætluðu
að skilja.
— Klukkan fjögur, hafði
Pétur sagt. — Það var gott að
lögfræðingurinn gat tekið
svona fljótt á móti okkur,
finnst þér það ekki?
Ágætt? Það gat verið. Ágætt
að koma þessu frá sem fyrst.
Núna, þegar þau voru á einu
máli. Kristján hlaut að vera á
sama máli, annars hefði hann
hringt að minnsta kosti. Lík-
lega ekki heim til Péturs bróð-
ur hennar, vegna þess að hann
vissi hver afstaða Péturs var,
en hann hefði getað hringt á
skrifstofuna, — hún hafði ver-
ið þar alla vikuna.
En hún vildi ekki að Pétur
kæmi með henni til lögfræð-
ingsins. Hún hafði hugsað þá
hlið málsins vel.
— Þú skilur, Pétur, ég verð
að gera eitthvað sjálf. Ég get
ekki dembt öllu á þig. Ég veit
að þú ert hræddur um að
Kristján hafi of mikil áhrif á
mig, en þetta er mitt líf.
Pétur skildi hana, hann hafði
ekki hreyft neinum mótmæl-
um. Og nú var klukkan tvö ...
Hún fór inn á kaffistofuna
til að fá sér kaffi og brauð, en
hún gat ekki komið niður
nokkrum bita. Hún skolaði
niður kaffinu og fór í lyftunni
upp á loft aftur. Svo sat hún
við skrifborðið og teiknaði
hringi og krossa . . .
Hvers vegna hringdi Kristj-
án ekki í hana? Hann hlaut að
hafa fengið tilkynningu frá
lögfræðingnum líka. Eða . . .
hafði hann kannske ekki feng-
ið tilkynningu? Ef til vill tók
lögfræðingurinn það sem gef-
ið að þau hefðu komið sér
saman um þetta . . .?
Nei, þannig gat hún ekki
haldið áfram. Þessi sogandi til-
finning í maganum stafaði ekkí
af hungri, það voru taugarnar.
Lotta var vön að eiga eitthvað
róandi, sem hún fékk á sjúkra-
stofunni. Hún fór inn á skrif-
stofu Lottu. Lotta var þar ekki,
en hún sá litla brúna pokann
á hillunni innan um snyrtidót-
ið. Hún tók þrjár töflur, stakk
pokanum í tösku sína og gekk
fram á snyrtiherbergið, til að
skola niður pillunum.
Svo leit hún á klukkuna.
Drottinn minn, kortér yfir
þrjú! Hún varð að flýta sér af
stað.
Hún fann fyrir máttleysi í
hnjánum, þegar hún steig út
úr strætisvagninum við Gúst-
af Adolfstorgið, rétt eftir
klukkán fjögur. Hún var ber-
höfðuð og ergileg yfir því hve
hárið á henni var úfið, — hún
hafði aldrei skeytt neitt um
slíkt áður. En einmitt í dag ...
Ó, að hún gæti nú setið á sér.
Hún vonaði að töflurnar hjálp-
uðu eitthvað. Bara hún gæti
nú verið köld og róleg.
Hún kom auga á Kristján
langt í burtu. Hann stóð fyrir
utan kirkjugarðinn á horninu
við Torggötu og hafði auga
með strætisvögnunum, — já,
þá myndi hann hitta hana áð-
ur en þau færu inn til lögfræð-
ingsins!
Nú hafði hann komið auga
á hana. Hann kom til móts við
hana og gekk hratt. Hún fann
hve hjartað sló hraðar og eitt
andartak gleymdi hún hvers
vegna þau voru hingað komin,
hana langaði mest til að þjóta
til móts við hann, fela andlit-
ið við brjóst hans og gráta —
gráta út. En hann sýndi enga
tilburði í þá átt að taka hana
í faðm sinn. Hann nam staðar,
þegar hann var kominn til
hennar.
— Anna, sagði hann. — É’g
hefði viljað tala svolitið við
þig áður.
Þú hefðir getað hringt, hugs-
aði hún. Þú veizt númerið á
blaðinu.
— Jæja, sagði hún hljóðlát-
lega.
— Ég vil ekki að þú rasir
um ráð fram. Þetta eru í raun
og veru smámunir. Við Krist-
ín erum búin að tala saman
um þetta og . . .
— Hvað áttu við? Anna rauk
upp. — Hvað áttu við með því
að ég eigi ekki að rasa um ráð
fram? Og hvað er það sem þú
kallar smámuni? Mér er reynd-
ar fjandans sama hvernig þú
lítur á þetta mál, ég ætla ekki
að láta ykkur fara svona með
mig. Ég skil ekkert í því að
Kristín skuli hafa getað hagað
sér svona svívirðilega . . .
— Þegiðu nú! Rödd Kristj-
áns var lág og hatursfull. —
Það eru takmörk fyrir því sem
maður getur látið út úr sér.
— Það getur verið, sagði
Anna hægt. En það er líka til
annað, sem maður getur ein-
faldlega ekki gert . . .
Hún snarþagnaði og leit und-
an. Hann skyldi ekki fá þá
ánægju að sjá tárin í augum
hennar. Nei, þessu var öllu
lokið, það fann hún glöggt. Það
var líka greinilegasta merkið
að hún fann lamandi þreytu
fara um sig alla. Nú var ekk-
ert framar sem skipti máli.
En þegar hún gekk við hlið
hans fann hún skref hans,
hreyfingar hans, nærveru . . .
og þá vissi hún að þetta var
ekki satt. Víst kom hann henni
við. Hann hafði svo lengi ver-
UfilA SAT
A
Kvisn
Hann hefði getað komið til hennar, -
að minnsta kosti hringt!
Ef hann gerði ekki einu sinni það, þá hlaut
það að merkja að honum fannst
skilnaður bezta lausnin.
Framhaldssaga
Fimmti hluti
14 VIKAN 26. TBL