Vikan - 01.07.1971, Blaðsíða 29

Hér eru dýrin komin inn í girðinguna. Þau voru hrædd og óróleg og
lúðrarnir öskra á þau. Bráðum kemur maðurinn með reipið til að binda
þau. Þau berjast — en tapa alltaf þeirri baráttu.
Fjögur þúsund menn
hætta lífi sínu
fyrir hans hágöfgi
Maharadjan Shri
Jayachamaraja
Bahadu, af Mysore í
Indlandi. Fyrir það
fá þeir 35 krónur á
dag. Og Maharadjan
gerir þetta eingöngu
sjálfum sér til
ánægju. Hann tapar
3,5 milljónir á hverri
veiði. En það
gerir reyndar lítið til
því hann hefur
ekki minna en 40
milljónir í árstekjur.
Skógarvörðurinn Chandrasa,
félagi hans Rao og fílaskyttur
þeirra voru mjög þreyttar.
Þeir voru á leið aftur til bæki-
stöðva sinna í frumskóginum
eftir að hafa setið á baki
tamdra fíla allan liðlangan
daginn í steikjandi hita, ryki
og sólskini. Þeir höfðu leitað
fílahjarðar sem þeir höfðu tal-
ið auðvelda bráð fyrir khadd-
an-fílaveiðina.
Kheddan er siðvenja, tradi-
sjón, í Mysore á Suður-Ind-
landi. Það er sérstök aðferð
við fílaveiðar og hefur verið
notuð í meira en hundrað ár,
það er að segja allan þann
tíma sem maharadjar hafa
verið við völd í Mysore. (,,ma-
haradji" er titill greifans í við-
komandi héraði).
Undanfarin ár hefur veiðin
tekið töluverðum breytingum,
Merkið hefur verið gefið. Fílarnir flýja í skelfingu þegar ráðizt er að
þeim frá öllum hliðum. En þau eru blekkt og blekkt aftur þar til raun-
veruleikinn rennur upp fyrir þeim og þau gera sér Ijósa vonzku mann-
anna.
20. öldin hefur komið þar við
sögu (auðvitað) og nú eru dýr-
in oft elt á jeppum. Þau eru
veidd til skemmtunar mahara-
djanum; til trúarlegra athafna
og til að veiða fleiri fíla.
Skyndilega spratt Rao upp:
— Hlustið! sagði hann.
Chandrasa hlustaði. Niður-
inn gat ekki verið frá öðru en
nálægri fílahjörð. Hann gaf
fílaskyttunni merki um að
stöðva dýrið sem hann var á.
Þeir Rao og Chandrasa
hlustuðu spenntir um stund.
En hjörðin hélt áfram að seðja
hungur sitt, á því var enginn
vafi. Ekkert benti til að dýrin
vissu um mannaferðir í ná-
grenninu. Chandrasa benti Rao
að fara niður af dýrinu og
fylgdi sjálfur á eftir. Þeir
læddust hægt í gegnum frum-
skóginn og nálguðust hjörð-
ina óðum. Þegar þeir voru í
svo sem hundrað metra fjar-
lægð benti Chandrasa á tré og
Rao skildist að hann átti að
klifra upp í það til að fylgjast
með dýrunum. Chandrasa beið
niðri með riffilinn tilbúinn.
Allt í einu heyrðist mikið
brak og brestir. Tveir fílar
komu á ægihraða í gegnum
skóginn. Chandrasa skellti
byssunni upp að öxl.
Þetta voru tvö karldýr sem
höfðu slitið sig laus frá aðal-
hjörðinni en fundið skyndi-
lega mannaþef: nú ætluðu
þeir að reyna að komast und-
an. Chandrasa skaut tveimur
skotum, að sitthvoru dýrinu.
En tími gafst ekki til að
miða almennilega, svo hvor-
ugt skotið hæfði mark. Chan-
drasa féll aftur fyrir sig á
jörðina og fyrri fíllinn rudd-
ist yfir hann. Chandrasa fékk
þungt spark í hnéð og högg í
öxlina frá rananum. Riffillinn
sveif í boga í gegnum loftið
og lenti í töluverðri fjarlægð.
Fíllinn þaut framhjá og
Chandrasa fékk eitt augnablik
til að hugsa sig um.
Fílar sjá illa en hafa heyrn-
ar- og lyktarskyn í toppstandi.
Dýrið hlaut að hafa orðið vart
við manninn þegar hann kom
við það.
Chandrasa sá að fíllinn sneri
við og kom aftur í áttina til
sín. Hann var grafkyrr þar til
dýrið stóð beint yfir honum
og bjó sig undir að sparka.
Fóturinn var krepptur í á að
Framháld á bls. 37.
26. TBL. VIKAN 29