Vikan - 01.07.1971, Blaðsíða 32

— Og nú á auðvitað að rjúka
að heiman til að gifta sig!
HVAR STENDUR
JAZZ A ÍSLANDI1
Framhald. af bls. 18.
um, hafið ahuga á að spila jazz,
hvers vegna gerið þið það þá
ekki í ykkar hljómsveitum?“
„Við höfum reynt það þarna
út á Sögu og ánægjan er okkar
megin, en gestirnir koma ekki
á þessa staði til að hlusta á jazz,
heldur til að dansa og fólk vill
ekki dansa eftir jazz, heldur
poppi — og við reynum að gera
því til hæfis eins og við getum.“
„Nú hefur hljómsveitin
(Ragnars Bjarnasonar) leikið
töluvert fyrir íslendinga i
Randaríkjunum: vilja þeir
jazz?“
„Já, alveg eins of hvað ann-
að. En þegar við vorum í
Pandaríkjunum í hitteðfyrra,
þá spiluðum við Árni Elvar
með trompetleikara sem heitir
Jimmy McPartland í iazzklúbbi
sem heitir „Curtain Call“, en
hann er á 52. stræti í New
York. Raenar Biarnason söng
einnig með okkur. Hliómsveít-
arstiórinn í þessum klú>,b beit-
ir Tony Parenti, miög þekktur
klarinettleikari og hann kynnti
okkur sem jazzleikara frá fs-
landi. Eftir á bauð hann okkur
að koma aftur kvöldið eftir til
að spila jazz með þeim, og þess
vegna þori ég alveg að segja að
þeir hafi „feelað“ okkur fs-
lendingana eins og við þá.
Svo þegar við vorum í Banda-
ríkjunum um síðustu jól, var
haldin mikil jazz-hátíð í Wash-
ington, D.C., og okkur var boð-
in þátttaka, en vegna óviðráð-
anlegra orsaka gátum við ekki
þegið boðið. Við hefðum senni-
lega farið fjórir úr hljómsveit-
inni á þessa hátíð og um þessar
mundir stend ég í bréfaskrifum
við kunningja minn þarna fyr-
ir vestan, sem er að reyna að
koma því þannig fyrir að ís-
lenzk hljómsveit geti spilað á
næstu jazzhátíð sem á að fara
að halda. Ef það verður, þá
gerum við engar aðrar kröfur
en að fyrir okkur verði borg-
aðar ferðir og uppihald. Þetta
gæti verið stórkostlegt tæki-
færi fyrir jazz á íslandi.“
„En er ,^tnndardinn“ á jazz
hérna jafn hár og erlendis?“
„Ég vildi að einn vinur minn
ágætur væri kominn hér til að
svara þessu. Jazz er mjög fjöl-
breyttur eins og þú veizt, dixie,
rag, blues, stomp, swing, bop
og margt fleira og þó við hér á
íslandi séum ekki mikið í mo-
derne-jazz, þá er ég viss um að
við gætum spilað hann ef menn
hér gæfu sér tíma til að kynna
sér þennan stíl — og ef menn
vilja fylgjast með.
Svo eru líka til menn hér
sem geta skrifað mjög góðan
jazz, eins og til dæmis Gunnar
R. Sveinsson (Samstæður) oé
svo veit ég að Jón Sigurðsson
getur skrifað mjög skemmti-
legan jazz ef hann bara vill.“
„Hver héldur þú að sé ástœð-
an fyrir því að jazzinn virðist
vera í miklum uppgangi um
allan heim um þessar mundir?"
„Ég held að skýringin á því
sé fremur einföld. Jazzistar
hafa farið æ meira út í að taka
poppið inn í það sem þeir hafa
verið að gera og þar sem popp-
ið er vinsælt, leiðir þetta af
sjálfu sér. Gott dæmi um þetta
er Buddy Rich og sem dæmi
um að poppararnir hafa farið
meira út í jazz, má nefna Jack
Bruce (Cream), Blood Sweat &
Tears og Chicago. Miles Davis
og Jack Bruce hafa til dæmis
verið töluvert saman undanfar-
ið með góðum árangri. Það hafa
verið gerðar tilraunir til að
framkvæma eitthvað svipað
hérlendis, en þær hafa strand-
að á framkvæmdaleysi. Það
þ»rf ekki, eins og ég er búinn
að segia. nema einn mann sem
nennir að standa í að garfa í
íazzkvöldum og öðru slíku. og
er ée viss um að iazzlífið hér
fæti orðið mjög blómlegt."
ó.vald.
UGLA SAT A KVISTI
Framhald af bls. 15.
Nú sneri Kristján sér við og
horfði á hana. Háðsbrosið var
horfið af vörum hans og það
fannst henni gott.
— Þú hefur verið mér ótrúr
með Kristínu, sagði Anna lágt
og greinilega og horfði beint í
augu hans. — Og með mörg-
um öðrum, en ég tek aðeins
Kristínu til greina. En þú hef-
ur ekki verið einn um þetta,
Kristján, það er skylda mín að
vera heiðarleg. Ég tók þetta
með Kristínu svo nærri mér,
vegna þess að Kristín var vin-
kona mín, en reyndar er ég
ekki hótinu skárri. Þú manst
eftir Yngva Ekander, er það
ekki? Kunningja þínum, sem
ætlaði að hjálpa þér? Hann fór
ekki úr bænum þarna um
kvöldið, við fórum út saman
og seinna . . . ja, bað er ekki
nauðsynlegt að þreyta lögfræð-
inginn með þessu.
Kristján hafði hrolckið við
og var nú sótrauður í framan.
Já, þetta skot hafði hæft mark-
ið. Hún sá að slagæðin á vinstra
gagnauganu blés út; það var
ágætt, þannig átti það líka að
vera. Já, hún hafði þá tekið
út svolítið af hefnd sinni.
Hún sneri sér að lögfræð-
ingnum, rödd hennar var ró-
leg og einbeitt.
— Ég er þakklát yður, herra
lögfræðingur, ef þér sjáið um
framkvæmdahlið þessa máls
fyrir mig. En þér þurfið ekki
að tala um framfærslukostnað.
Hann hneigði sig lítillega yf-
ir skrifborðið. Þetta hafði
greinilega komið honum á
óvart, enda hafði hann sínar
upplýsingar frá Pétri. Og
hverjar sem þær ' voru, var
ábyggilega ekki talað um hjú-
skaparbrot af hennar hálfu.
Hún fann til æsilegrar sigur-
gleði, hún hefði viljað hlæja
hátt. Svo stóð hún upp, tók
töskuna sína og hanzkana.
— Þá þarf ég ekki að tefja
yður lengur, sagði hún — Ver-
ið þér sælir.
Hún flýtti sér burtu. Hún
hafði ekki hugmynd um það
hvort Kristján fylgdi henni
eftir eða hvort hann varð kyrr
hjá lögfræðingnum. Það söng
fyrir eyrum hennar og hún sá
ekki rétt vel, en sigurgleðin
sauð í henni. Já, hún hafði
staðið sig, hún hafði sannar-
lega varið sig. Hún hafði sigr-
að að lokum . . .
Pétur var heima, þegar hún
kom. Það leit út fyrir, að hann
hefði beðið eftir henni og hefði
enga ró í sínum beinum, fyrr
en hann vissi, hvernig henni
hefði gengið. Hann virti hana
undrandi fyrir sér. Hún skildi
ástæðuna, þegar henni varð
litið í spegilinn. Hún var með
rauða hitaflekki í kinnunum
og augu hennar voru myrk og
mött.
— É'g þarf að fá viskí, sagði
hún og reyndi að láta sem
henni stæði á sama um þetta
allt, þegar hún kom inn. —
Ég held, að ég eigi það skilið
að fá í staupinu.
Pétur gekk þegjandi að
skápnum, sem hann geymdi
áfengið í og hellti í glas handa
henni. Svona agnarlítið, hugs-
aði hún. Og svo lá við að hún
flissaði: Hann er svo skelfdur
að sjá! Við mig! Næstum eins
og Kristján. Það veit guð, að
ég vissi ekki, að ég gæti gert
karlmenn dauðhrædda við mig.
Hún tók glasið og settist í
sófann. Það munaði minnstu,
að viskíið skvettist út úr glas-
inu. — Þetta gekk eins og í
sögu! sagði hún og rödd henn-
ar var há og framandi. — Allt
saman. Ég sagðist vilja fá íbúð-
ina. Má vera, að ég sé ekki
alltaf sá veiki reyr, sem þú
hefur talið mig vera, þegar öllu
er á botninn hvolft.
— Það var gott, sagði Pétur
rólega. — Já, að allt skyldi
ganga vel. En ég vona, að þú
hafir ekki ofkælzt í kuldanum,
Anna? Það lítur út fyrir, að
þú sért með hita.
Anna leit æst undan. Sigur-
inn var einskis virði; hún fann,
hvernig æðin hamraði fyrir
innan gagnaugun og hana sveið
í augun.
— Talaðu ekki svona mik-
ið! Láttu mig í friði! Hún vein-
aði þessi orð; hún gat ekki haft
stjórn á sér lengur og vildi það
ekki heldur. Henni stóð ná-
kvæmlega á sama um það, hvað
Pétur hugsaði eða hélt; henni
fannst ekkert meira til hans
koma en annarra. Það var eng-
inn í öllum heiminum, sem gott
var að halda í hendina á, þeg-
ar allt hrundi í rúst umhverfis
mann. — Láttu mig í friði!
Láttu mig vera! veinaði hún
aftur og aftur og svo féll hún
saman og hágrét.
— Anna! Anna mín . . .
Pétur hljóp til hennar og
lagði höndina á öxl hennar.
Hann reyndi að hugga hana,
en hún sleit sig lausa, hnipraði
sig saman í sófahorninu og grét
ákaft. Andlit hennar var nak-
ið og opið, þegar hún veinaði
af örvæntingu. Var það hún,
sem aldrei grét, þegar eitthvað
alvarlegt henti? Nú, hafði það
komið fyrir og hún vissi, að
hún grét líka. veinaði og brotn-
aði undan því, sem hún skildi
ekki. Hún þoldi ekki einu sinni,
að Pétur væri nálægt henni.
Hún gat ekki hlustað á það,
sem hann hafði að segja. Hún
vildi bara fá að vera í friði —
í friði — í friði . . .
Næsta morgun vaknaði hún
við það, að Pétur kom inn með
32 VIKAN 26. TBL