Vikan - 01.07.1971, Blaðsíða 46

— Hvernig getum við laðað
jerðamenn hingað, þegar þessi
fjandans skepna er svamlandi
hér alla daga?
Það tók auðvitað lögregluna
langan tíma að tala við allt
fólkið, þótt hún kæmist ekki
að öðru en því sem Jim, Lana,
vikadrengurinn, lyftudrengur-
inn og herbergisþernan gátu
sagt. Von Holzen hélt fast við
fyrri framburð sinn og John
Tovery bar vitni með honum.
Það var aðeins eitt, sem lög-
reglan vissi ekki og það var að
Lana Blake hafði haft morð-
vopnið milli handanna, þegar
Jim kom að henni.
Það var gamall vinur Jims,
Willaker lögreglufulltrúi, sem
hafði rannsóknina með hönd-
um. Hann var nákvæmur, ró-
legur maður, sem sjaldan yfir-
sást. Það var hann sem komst
að því að hnífurinn hafði verið
tekinn úr eldhúsinu, en hann
gat auðvitað ekki sagt hver
hefði tekið hann þar, eða hve-
nær hann hefði horfið. Eftir
miðdeeisverðinn var eldhúsið
oftast mannlaust og hver sem
var gat hafa tekið hnífinn.
Þegar öll gögn voru komin
til skila, var það lióst að sex
manneskjur höfðu haft aðgang
að herberginu, þar sem Peter
Blake var myrtur. Og af þess-
um sex, var það aðeins eín
manneskia, sem vitað var með
vissu að hefði verið þar: Lana
Blake.
— Von Holzen hefði getað
myrt Blake. sagði Willaker við
Jim, — farið svo út á svalirnar
og verið vitni í stað þess að
vera grunaður. En bar sem
bæði hiónin. herra og frú Hoi-
zen héldu því fram að þan
hefðu aldrei séð Peter Blake.
þá var ekki gott að ímynda sér
ástæðuna til þess. Þessutan
kom vitnisburður Johns To-
very í mótsögn við bað. Vanda-
málið er að finna hvernig
morðinginn komst út úr her-
hertdnu. Op ef enginn kom út
úr íbúðinni, hlaut morðið að
hafa verið framið af einhverj-
um, sem var þar inni.
— Frú Blake?
— Já.
— En ég... ég get ekki trúað
því að hún hafi gert það.
— Við eigum engra annarra
kosta völ. Þú mátt heldur ekki
láta blekkjast af fögru andliti,
Jimmy.
Jim var órólegur. — Ætlið
þið þá ekki að taka hana fasta?
— Ekki að svo stöddu, sagði
Willaker. — Ekki meðan nokk-
ur vafi er um sekt hennar.
— Hvað áttu við með því?
— Vikadrengurinn heldur
því fram að hann hafi heyrt
raddir inni í herberginu. Karl-
mannsraddir. Hann heldur því
líka fram að það hafi verið að-
eins raddir tveggja manna og
ahnn sver og sárt við leggur að
þar hafi ekki verið kvenrödd.
En ef hann hefir heyrt til
tveggja karlmanna, væri fróð-
legt að vita hver hinn maður-
inn var.
— Einmitt, sagði Jim ákafur.
Willaker leit snöggt á hann.
— Ég reikna með að þú veit-
ir okkur aila þá aðstoð sem þú
getur, Jim.
— Auðvitað. Því fyrr sem
þetta kemst upp, því betra fyr-
ir hótelið.
— Já, ég set tvo menn á vakt
við íbúðina. En heyrðu mig ...
Er starfsfólk þitt hiátrúarfullt?
— Ekki frekar en aðrir inn-
fæddir. Af hverju spyrðu?
— Drengurinn sem heyrði
raddirnar er alltaf að tönnlast
á því að herbergið hafi „suðað“.
Hann sagði að það gæti hafa
verið „dauðasöngur“. Kannast
þú nokkuð við eitthvað þess-
háttar?
Jim hrukkaði ennið og hugs-
aði um samkundur innfæddra,
til dæmis félagsskap sem kall-
aði sig gombi og stundaði næt-
urathafnir á eyðilegum stöðum.
— Nei, hann hlýtur að hafa
heyrt í ryksugu eða mótorbát.
— Þá hefði hann vitað hvað
það var, því að þetta suð hafði
mikil áhrif á hann. Jæja, rann-
sóknin getur tekið langan tíma.
Við verðum að senda símskeyti
út og suður til að fá upplýsing-
ar um fólkið, sagði Willaker,
mæddur á svipinn. — Þetta er
leiðindamál, sem ég vona að
vi?5 Vomum til botns í. Að
minnsta kosti vona ég að við
finnum fljótlega hvað liggur á
bak við morðið.
— Hvað liggur á bak við?
Heldurðu að hann hafi arfleitt
konu sína af miklum auðæfum?
— Einmitt. Hún ... Willaker
leit á klukkuna og stóð upp. —
Hún var einkaritari hans og
þau kynntust ekki fjrrr en sex
mánuðum áður en þau giftu sig.
Eini ættingi hans var bróður-
sonur hans, sem setti allt á
annan endann út af þessu brúð-
kaupi. Hann heitir Sandy
Blake. Við höfum sent honum
skeyti.
— Sagði hún ykkur þetta?
— Nei, Pusey . . . reyndar
móti vilja sínum. Hann er lög-
fræðingur og heldur sig að
staðreyndunum. Frú Blake
neitar því að hún hafi vitað um
þetta ósamkomulag milli
mannsins síns og frænda hans
og Pusey hefur líka ráðlagt
henni að segja ekki frá því...
En þetta minnir mig á nokkuð.
Segðu barþjóninum að senda
ekki meiri drykkjarföng til
gestsins á númer 18. Við höfum
ekki getað fengið orð af viti
upp úr honum.
— Já, það skal ég gera.
— Og hafðu auga með starfs-
fólkinu í eldhúsinu vegna hnífs-
ins. Ef einhver skyldi muna
eftir einhverju. Það er eitthvað
dularfullt við þennan hníf. Það
er rétt að hann lá þarna á borð-
inu og að engin fingraför voru
á honum.
— Mér finnst það ósköp
skiljanlegt. Einhver rekur hann
í bakið á manninum, dregur
hann svo út aftur og þurrkar
vandlega af honum á eftir, áð-
ur en hann leggur hann á næsta
borð.
Greindarleg augu Willakers
urðu næstum of greindarleg. —
Jæja, sagði hann, — svo þér
finnst það ósköp eðlilegt. Svo
fór hann.
Jim andvarpaði. Forsalurinn
var mannlaus, því það var sama
hvað skeði, gestirnir héldu fast
við venjurnar og höfðu fata-
skipti fyrir miðdegisverðinn.
Sólin var að síga og hafið var
blátt og spegilslétt. Jim gekk
út á grasflötina við lónið, það
var uppáhaldsstaður hans og
þjónn kom samstundis með glas
handa honum.
Jim lokaði augunum. Fyrir
rúmum sólarhring hafði hann
talað í fjrrsta sinn við frú Blake.
Hann hafði reynt að koma
henni í skilning um að það
væri ekki nauðsynlegt að læsa
dyrum á þessu hóteli, yfirleitt
ekki á Bermuda. En hún hafði
krafizt þess. Það benti til þess
að hún var hrædd við eitthvað
eðe um eitthvað, til dæmis gat
það verið að hún væri hrædd
um að maðurinn hennar jrrði
myrtur. En dyrnar á íbúðinni
höfðu ekki verið læstar, þegar
vikadrengurinn kom inn til að
setja upp sólhlífina.
— Herra Smith, sagði djúp
rödd fyrir aftan hann. Hann
sneri sér við.
Það var Ernest Pusey lög-
fræðingur. — Hafið þér nokk-
uð á móti því að ég setjist
hérna? Nei takk, ég vil ekki
drekka. Ég ætlaði aðeins að
biðjast afsökunar fyrir fram-
komu minni í morgun, herra
Smith. Það var hugsunarsamt
af yður að búa mig undir áfall-
ið.
— Hvernig líður frú Blake?
— Veslingurinn lltli. Þetta
hefir verið hræðilegt áfall fyr-
ir hana. En það er lán í óláni
að ég skuli vera hérna til að
hjálpa henni. Peter var bezti
vinur minn frá skóladögunum
og hann var líka bezti við-
skiptavinur minn. Lana verður
ekki í peningavandræðum.
— Mér skilzt að hún verði
mjög auðug?
— Það er hægt að svara því
bæði játandi og neitandi. Lana
er ekki erfingi Peters, en, samt
erfir hún mikla peninga. Peter
var auðugur maður og hann
græddi stórfé á leigusamning-
um sínum.
— Leigusamningum?
— Þér vitið kannski ekki
hvað hann gerði. Það voru ekki
leigusamningar í venjulegum
skilningi, heldur samdi hann
við viðskiptavini sína um leigu
á gullbræðslutækjum sem hann
fann upp. Hann vildi ekki selja
þau, heldur vildi hann hafa
fastar tekjur af leigu. Hann var
eiginlega sá einý sem gerði
þetta. Aðrir, sem byrjuðu á því
sama, hættu venjulega fljótlega
við. Meðan enginn finnur betri
aðferð, mun Peter ... eða rétt-
ara sagt erfingjar hans hafa af
þessu mjög miklar tekjur. Að-
alerfingi hans er Sandy bróð-
ursonur hans. Peter reiknaði
ekki með því að kvænast og
var alltaf mjög hrifinn af
Sandy. Þeir höfðu aldrei orðið
ósáttir fyrr... jæia, það er nú
þannig. Erfðaskráin var því ó-
breytt, þegar brúðkaupið fór
fram. Peter skrifaði Sandy bréf
og bað hann að sjá vel fyrir
Lönu, ef eitthvað kæmi fyrir.
Wíinn hafði huesað sér að gera
nýia erfðaskrá og þessvegna er
ée hér. Peter sendi mér sFeyti
og bað mig að hitta sig hér.
— Hann hefir trevst bessum
^andy vel?
— Já, það gerði hann. Cio ég
°r Hka viss um að Sandy sér
til bpss að Lana fái s'tt.
Það bendir bá til bp«c að
skíólstæðingur yðar getur ekki
46 VIKAN 26. TBL