Vikan - 15.07.1971, Blaðsíða 13

Þegar sannleikurinn rann upp fyrir henni varðhún skelfingu lostin -
hann sá hana ekki lengur. Það var eins og hún væri
alls ekki til, þótt hún væri búin að vera gift honum í mörg ár....
til að svara þannig. Ég
þegi, stend kyrr með hend-
ur á mjöðmum og mér
finnst ég vera eins og tóm
flaska .Hann notar sér af
því, tekur jakkann sinn,
fer í hann og gengur út.
— Nú verð ég að þjóta,
ég er orðinn of seinn. Bless!
Þegar ég er orðin ein fer
ég að hugsa um leið og ég
tíni hægt á mig spjarirnar.
Það er greinilegt að fyrir
honum er ég ósýnileg. Er
ég kannski ósýnileg öllum
öðrum? Ég kalla á stúlk-
una, tek mér stöðu fyrir
framan hana, begár hún
kemur og segi við hana:
—• Giovanna, það er
blettur þarna, hvaða blett-
ur er þetta eiginlega?
— Hvaða blettur, sign-
ora?
— Þessi blettur hérna,
við miðstöðvarofninn.
— En signora, hvernig á
ég að sjá hann, þegar þér
standið fyrir.
Ég flutti mig til hliðar.
— Svei, svei, segir hún,
— þetta er nú meiri blett-
urinn. Hamingjan veit
hvað þetta er.
Sama daginn sitjum við
til borðs. Maðurinn minn
sitiu- andspænis mér; bak
við hann hangir spegill á
veggnum, spegill með tré-
ramma, sem allur er út-
skorinn með blómkrónum
og stilkum. Ég sé mig vel
í speglinum, ef ég lyfti mér
aðeins upp í sætinu; ég er
lagleg, mjög falleg, og í
dag er ég þannig klædd að
það ætti að hafa áhrif á
manninn minn; í engum
brjósthaldara, aðeins í
mjúkri, víðri og fleginni
peysu. Ég veit að hérna áð-
ur hefði þessi klæðnaður
gert mig ómótstæðilega í
augum hans. Nú kemur
Gilberta, bróðurdóttir
mannsins míns, inn í stof-
una. Hún er búin að vera
gástur okkar í hálfan mán-
uð. Hún er sautján ára.
Gilberta gengur ekki strax
að borðinu, hún stendur
við skenkiborðið fyrir aft-
an mig og lætur lyfjadropa
drjúpa í glas. Maðurinn
minn horfir beint á mig,
en mér finnst augnaráð
hans smjúga í gegnum
brjóst mitt, eins og hárbeitt
sverð og hitta í eitthvað
sem er fyrir aftan mig.
Loksins segir hann, —
reyndar mjög hægt:
— Gilberta, finnsta þér
ekki þessi pínukjóll þinn
nokkuð yfirdrifinn?
Gilberta svarar ekki
strax. Ég heyri hana telja
lyfjadropana fyrir aftan
mig.
— Átta, níu, tíu, ellefu,
tólf. Hversvegna finnst
þér hann yfirdrifinn,
frændi? andmælir hún.
Maðurinn minn heldur
áfram að. horfa í gegnum
mig. Gilberta hreyfir sig
ekki; hún er líklega að
kyngja lyfinu. Samtalið
heldur áfram og maðurinn
minn gerir ýmsar athuga-
semdir um pínukjóla og
reimuðu stígvélin, sem
konur nota við þessa kjóla,
og ýmislegt sem hann get-
ur sagt í þá veru. Ég finn
það betur en nokkru sinni
að ég er ósýnileg, gegnsæ;
og ég hugsa með mér hvort
ég ætti ekki að standa upp
og fara. En ég veit að það
er einmitt það sem maður-
inn minn myndi óska; hann
lét mig skilja það á sér fyr-
ir nokkrum dögum, þegar
ég kvartaði undan skrít-
inni framkomu hans við
bróðurdótturina. Ég sit því
kyrr, þögul og hreyfinga-
laus, án þess að líta í speg-
ilinn, ég er næstum hrædd
um að ég hverfi sjálfri mér
líka, ef ég horfi á mig í
speglinum.
Næsti dagur er súnnu-
dagur og við ákveðum að
fara á veiðar, við hjónin
og Gilberta, til búgarðs,
sem vinafólk okkar á og
þar er nóg af akurhænum
og lynghænum .Nú erum
við öll komin út í garðinn
við húsið okkar; Gilberta
og maðurinn minn stíga
upp í bílinn; ég fer til að
opna hliðið. Það geri ég
alltaf þegar við ökum að
heiman; maðurinn minn
situr við stýrið, ég opna
hliðið. En í dag situr Gil-
berta við hlið hans og það
kemur óþægilega við mig;
þau sitja þar og horfa á
mig gegnum framrúðuna;
ég verð taugaóstyrk og
klaufaleg við að opna hlið-
ið, hliðgrindurnar eru úr
járni og mjög þungar. Ég
opna þær samt, án þess að
horfa á þau; eða réttara
sagt, ég læt sem ég horfi
ekki á þau, en í rauninni er
ég að njósna um þau. Ef til
vill halda þau að ég sjái
þau ekki gegnum spegil-
gljáandi rúðuna, en ég sé
að þau halla sér hvort að
öðru, varir þeirra mætast í
snöggum kossi. Svo fer
bíUinn í gang með miklum
rykk og það er rétt svo að
ég get komið mér undan.
Maðurinn minn er hugs-
andi, svo segir hann rólega:
— Það er eitthvað að
þessum bíl. Það er eins og
hann taki sjálfkrafa af
stað.
Ég stíg inn í bílinn og
segi með æstri rödd:
— Þú varst nærri búinn
að aka yfir mig.
— En þú stóðst við hlið-
stólpann, hvernig hefði ég
átt að aka yfir þig?
Framhald á bls. 41.
28. TBL. VIKAN 13